24-01-2022
Αυτό το κράτος είναι ήδη τυμπανιαίο πτώμα. Δε
χρειάζεται νεκροτομή για να καταλάβουμε ότι μας αφήνει να πάμε άκλαφτοι,
όσο επιτρέπουμε τον βιασμό της βούλησης και της συνείδησής μας για την
αντίσταση και την ανατροπή του.
«Ουαίαιαι… υμίν υποκριτές και…», κι αυτό το
ουαί μου βγαίνει απ’ τα πιο σκοτεινά βάθη του μυαλού και της ψυχής μου
σαν πολεμική κραυγή. Και τη βγάζω για να μην αυτοδικήσω όποτε και όπως
δε θα μπορέσω να ζέψω την οργή μου σε κείμενο. Ελπίζω κι άλλες γυναίκες
πολλές, αλλά κι άλλοι άντρες πολλοί, να αισθάνονται ότι αν δεν
επιδιώξουμε μια οργανωμένη αντίσταση στη φρίκη, τότε τέτοια ζητήματα
κοινωνικής αποστροφής θα λύνονται μόνο στην κόλαση.
Ποιος κρατικός λειτουργός, πανάθεμά με, και για το κρατικός και για
το λειτουργός, αστυνόμος, γιατρός, δικηγόρος, υπάλληλος, το άντεξε να
υποδείξει, να συμβουλέψει και εντέλει να υποχρεώσει μια βιασμένη γυναίκα
να περιμένει τρεις μέρες άπλυτη με την ιδρωτίλα, τη σπερματίλα, το
σάλιο και την μπόχα των βιαστών της πάνω της άθικτη, ώσπου να βρεθεί
ιατροδικαστής να την εξετάσει. Ποιος από σας, ποιος από μας αντέχει στην
ιδέα ότι, πρωτοχρονιάτικα ή όχι αδιάφορο, κουβαλάει το κορμί του
κακοποιημένο κι άπλυτο, τρώει, ουρεί και αφοδεύει τρεις μέρες άπλυτος,
κάθεται σε καρέκλα ή τραπέζι, ξαπλώνει σε σεντόνι ή κουβέρτα, και
ξυπνάει και κοιμάται και ξαναξυπνάει, ως ταυτόχρονα θύμα και πειστήριο
του εγκλήματος σε βάρος του!!! Κι αυτό μέχρις ότου η ευνομούμενη
πολιτεία, το κράτος, η δημόσια υπηρεσία, ό,τι διάολο σημαίνει η
αμειβόμενη από τους φόρους και το μόχθο σου εξουσία, καταδεχθεί να ρίξει
μια ματιά σ’ ένα τραύμα που δε γιάνει ίσως ποτέ.