Εσύ μπορείς να έχεις κανάλι;

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ

 

Τέτοιο πάθος σε δημόσια πολιτική συζήτηση καιρό είχαμε να δούμε. Μιλάμε για το θέμα των τηλεοπτικών αδειών, την ώρα που αναμένεται η απόφαση του ΣτΕ που θα κρίνει εάν είναι αντισυνταγματικός ο σχετικός νόμος.  Τέτοιο πάθος, λοιπόν, για την ενημέρωση και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τη Νέα Δημοκρατία. 

Η κυβέρνηση, παίζοντας ένα από τα τελευταία της χαρτιά για να φανεί πως είναι το «νέο» ενάντια  στο «παλιό», υπερασπίζεται το διαγωνισμό και το νόμο σαν να είναι η μεγαλύτερη προοδευτική αλλαγή που έγινε στη χώρα.

Η Νέα Δημοκρατία εμφανίζεται σαν να είναι ο υπερασπιστής της δημοκρατίας στην ενημέρωση και, παράλληλα, ο  γνήσιος εκπρόσωπος της λειτουργίας της «ελεύθερης αγοράς».

Βέβαια, αν δει κανείς την ουσία της διαφωνίας τους, θα συνειδητοποιήσει πως δεν έχουν και μεγάλες διαφορές. Δεν διαφωνούν στο βασικό: Όποιος έχει λεφτά έχει και κανάλι. Άρα, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ χτυπάει την ολιγαρχία, ούτε η Νέα Δημοκρατία πολεμάει τη «νέα» και «παλιά» διαπλοκή.

Η αντίληψη «όποιος έχει λεφτά έχει και κανάλι» βρίσκεται στον πυρήνα της αντίληψης της «ελεύθερης αγοράς» (καπιταλισμός λέγεται) για κάθε πλευρά της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας, που αρχίζει και τελειώνει από το εξής: Όποιος έχει λεφτά έχει και ζωή.

Οι «φθηνοί» εργάτες του Κουβέιτ και τα «σπίτια» τους

Dinos Charalampidis www.facebook.com/dinos.charalampidis?hc_ref=NEWSFEED

21 Οκτωβρίου 2015 · 

Επειδή μιλάμε συνέχεια για "νέους επιστήμονες μετανάστες" που φεύγουν από την Ελλάδα για να πάνε στις Ευρωπαϊκές χώρες...
Ας έχουμε στο νου μας ότι υπάρχουν πατριωτάκια μας, νεαρά παιδιά με χαμηλή ή και χωρίς εξειδίκευση, που άρχισαν να γεμίζουν παρόμοιες εγκαταστάσεις στα διάφορα "ευημερούντα" κράτη του Κόλπου!...
Μισθωμένοι δούλοι, με απάνθρωπα συμβόλαια 1,5 και 2 χρόνων για 1000-1500 ευρώ, στριμωγμένοι σε τρώγλες ή κοντέινερ σε τελείως αφιλόξενα περιβάλλοντα, δουλεύοντας 12-16 ώρες τη μέρα!...

Προχτές έμαθα ότι κι άλλο ένα παληκάρι γνωστό μου, που σφίγγει τη πέτρα και της βγάζει λάδι, ξεκίνησε για το σκλαβοπάζαρο του Κατάρ αυτός!...

"Αν μείνω κι άλλο εδώ θα τρελαθώ..." μου είπε...
"Καλό κουράγιο λεβέντη μου..." του ευχήθηκα 
και του υποσχέθηκα ότι, όσο ακόμα αντέχουν τα πόδια μου, θα αγωνίζομαι να βρει μια καλύτερη Ελλάδα, όταν με το καλό γυρίσει...

Faisal Al Fouzan: Οι «φθηνοί» εργάτες του Κουβέιτ και τα «σπίτια» τους

Θύματα εκμετάλλευσης κι εκεί οπως παντού οι μετανάστες και οι…

HITANDRUN.GR|ΑΠΟ CONSTANTINA VOULGARIS

Το παράδειγμα της ΕΝΚΛΩ

Το «συνεργατικό» εγχείρημα της «Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας - ΕΝΚΛΩ», προβλήθηκε όσο λίγα από την κυβέρνηση ως μια προσπάθεια των εργαζομένων να επαναλειτουργήσουν εν μέρει μια πτωχευμένη επιχείρηση στο πλαίσιο της «κοινωνικής οικονομίας», μετατρέποντας σε κεφάλαιο τα χρέη της παλιάς εργοδοσίας προς τους ίδιους, τις τράπεζες και τους άλλους πιστωτές. 

 

Το σχέδιο, το οποίο εμπνεύστηκαν πρώην στελέχη της εταιρείας, προέβλεπε σε πρώτη φάση την επαναλειτουργία τριών από τα 17 εργοστάσια του ομίλου και την παραίτηση των εργαζομένων από κάθε απαίτηση απέναντι στην παλιά εργοδοσία. 

 

Η κυβέρνηση δήλωνε ότι στηρίζει το εγχείρημα και γι' αυτό το λόγο ανέστειλε για ένα διάστημα τους πλειστηριασμούς που προβλέπονταν από την πτωχευτική διαδικασία. 

 

Τώρα, με αφορμή την επανάληψη των πλειστηριασμών, διαβάζουμε στην «Αυγή» ότι «έχει εκφραστεί επίσημο ενδιαφέρον από επενδυτή, ο οποίος θέλει να αγοράσει και τα 17 εργοστάσια και παράλληλα έχει αποδεχτεί το επιχειρησιακό σχέδιο των εργαζομένων, με όρους που προβλέπουν μισθούς 751 ευρώ και συμμετοχή των εργαζομένων στο μετοχικό σχήμα κατά 20% με 25%».

Από Αγορά Μοδιάνο… Αγορά Mall

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ 

 

 

Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν επιδέχονται (δεν θα έπρεπε να επιδέχονται) αγοραπωλησίας, κερδοφορίας, αγοραίας διαχείρισης. Ως τέτοια λογίζονται οι πρώτιστες, οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου, το νερό, ο αέρας, το φως, η φύση, η τροφή, η μόρφωση. Αλλά όχι μόνο αυτά… Δεν επιδέχονται αγοραπωλησίας οι μνήμες και τα στοιχεία που η συγκροτούν. Τέτοια είναι τα υλικά τεκμήρια της ιστορίας που πλαισιώνουν το ιστορικό και κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε. Ως τέτοια όμως λογίζονται και οι χώροι εκείνοι που συνδέθηκαν βιωματικά με τη ζωή των ανθρώπων, που έγιναν αφήγηση των μεγαλύτερων στους νεότερους, που «είδαν» και «άκουσαν» ανθρώπινες ιστορίες, που οι τοίχοι τους φέρουν μυρωδιές, ήχους, φωνές. Σε αυτούς τους χώρους η συλλογική μνήμη δημιουργείται μαζί με τις χιλιάδες διαφορετικές προσωπικές μνήμες και ακριβώς αυτό είναι που τους κάνει ζωντανούς, ενεργούς ακόμα και μέσα στην παρακμή τους, απαραίτητους και αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας.



Όλα τα παραπάνω όμως θα ίσχυαν σε μια κοινωνία που δεν θα ήταν εκμεταλλευτική, που θα σεβόταν τον Άνθρωπο και δεν θα μετρούσε τις ανάγκες του ανάλογα με τις αδηφάγες ορέξεις των «αγορών», τα ανεβοκατεβάσματα των μετοχών στα χρηματιστήρια, τη χασούρα του κάθε λογής ιδιώτη, που αναζητά τρόπο να διασφαλίζει και να αυγατίσει τα κέρδη του.