«Καθώς αυξάνεται ο μέσος όρος ζωής, κάποιοι
δεν θέλουν να βγουν από την αγορά εργασίας, που τους δίνει επιβράβευση,
υλική και ηθική»! Αυτά έγραφε πρόσφατα η γαλλική «Le Monde», ενώ μια
καθηγήτρια οικονομολόγος δήλωνε στη «Wall Street Journal», με μεγάλη
αυτοπεποίθηση, πως «πλέον οι άνθρωποι στα 60 τους μοιάζουν πολύ με
εκείνους στα 40 τους πριν από λίγο καιρό...». Βέβαια, ο δικός μας
Ζαμπέτας τα είχε πει πιο πετυχημένα, όταν τραγούδαγε για τον «πενηντάρη»
που «κυκλοφορεί σαν 20άρης»! Αλλά τουλάχιστον ο μεγάλος βάρδος δεν
διεκδικούσε τις «δάφνες» του γαλλικού εντύπου ούτε των οικονομολόγων με
πτυχία και παράσημα!
Ας αφήσουμε όμως την πλάκα... Τι θέλουν να
μας πούνε οι «ειδικοί» και οι δηλώσεις τους, που φιλοξενούνται σε σοβαρά
έντυπα παγκόσμιου βεληνεκούς, ενώ αναπαράγονται και στον εγχώριο Τύπο,
απ' όπου και τα σχετικά αποσπάσματα; Ούτε λίγο ούτε πολύ πως σήμερα οι
εργαζόμενοι πρέπει να δουλεύουν μέχρι τα βαθιά γεράματα και μέχρι τον
τάφο αν είναι δυνατόν. Οτι δεν αρκεί να έχουν δουλέψει 35 και 40 χρόνια,
έχοντας πληρώσει μάλιστα τεράστια ποσά με τις εισφορές τους στα Ταμεία,
αλλά πως σε αυτό το καθεστώς, με πλήρη απασχόληση ή ημιαπασχόληση, θα
πρέπει να συνεχίζουν να παράγουν κέρδη για τους καπιταλιστές, μέχρι το
τέλος της ζωής τους. Εχουν μάλιστα το θράσος να παρουσιάζουν ως
«επιλογή» των μεγαλύτερων σε ηλικία να δουλεύουν και μετά τη
συνταξιοδότηση, τάχα για να ...μη βαριούνται και να αισθάνονται
«χρήσιμοι» στην κοινωνία!