Τεκμήριο αθωότητας

Γράφει ο Cogito ergo sum // Στο Ατέχνως

Η συζήτηση στο γραφείο για τους πρόσφυγες είχε αρχίσει να ξεφεύγει. Ο συντηρητικών πεποιθήσεων συνάδελφος ακουγόταν λίγο ανήσυχος αλλά συνάμα και απειλητικός. «Ξέρεις τι φοβάμαι, ρε συ; Όσο περισσότεροι μαζεύονται, τόσο θα αγριεύουν τα πράγματα. Ο κόσμος θα πάρει όπλα». «Ε, και;», προσπάθησα να ελαφρύνω το κλίμα, «αφού με την νομιμότητα δεν γίνεται τίποτε, μπορεί με μερικές μπαταριές κάτι να γίνει». Δεν κατάλαβε το πνεύμα μου. «Δηλαδή, ρε Θόδωρε, αν σκοτωθούν αθώοι άνθρωποι θα λυθεί το πρόβλημα;»…

Η συνέχεια της κουβέντας δεν έχει σημασία. Όμως, εκείνο το «αθώοι άνθρωποι» επέστρεψε αργότερα στο μυαλό μου.

Αθώοι άνθρωποι. Μια περίφραση που την ακούμε συχνά πυκνά όταν κάποιοι χάνουν βίαια την ζωή τους, άσχετα από τον τρόπο που γίνεται αυτό: έγκλημα, τρομοκρατική επίθεση, σεισμός, πόλεμος, ναυάγιο, πείνα… Βάζω στοίχημα ότι η συντριπτική πλειοψηφία, ίσως το σύνολο όλων μας, αν μας ρωτούσαν, θα κατατάσσαμε τους εαυτούς μας στους «αθώους ανθρώπους». Όμως, υπάρχουν δυο σχετικά ερωτήματα στα οποία έχουν ενδιαφέρον οι απαντήσεις, ένα έλασσον και ένα μείζον. Το έλασσον είναι: ως προς ποιά κατηγορία είμαστε αθώοι; Και το μείζον: είμαστε όντως αθώοι; Αν και το πρώτο ερώτημα μπορεί να δεχτεί οποιαδήποτε υποκειμενική απάντηση, το δεύτερο φοβάμαι πως θα μας δυσκολέψει. Κι επειδή το έλασσον περιέχεται στο μείζον, ας ασχοληθούμε με το μείζον.

Άραγε, είμαστε όντως αθώοι…