Να, λοιπόν, γιατί μένουμε μέσα

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ Κοινωνια Πολιτικη 23 Μαρτίου 2020

 

Μένουμε μέσα όχι επειδή μας το επιβάλετε.

Μένουμε μέσα επειδή την ατομική ευθύνη εμείς την ξέρουμε πριν αρχίσετε να την ξεφουρνίζετε για να κουκουλώσετε τα κρίματά σας.

Μένουμε μέσα επειδή την ατομική ευθύνη τη μάθαμε μέσα στη συλλογική ευθύνη και το κοινωνικό χρέος. Επειδή η συλλογική ευθύνη είναι το νόημα και το μέτρο της ατομικής συνέπειας. Επειδή η ατομική ευθύνη είναι η στράτευση στην κοινωνική αναγκαιότητα.

Μένουμε μέσα όχι επειδή σας εμπιστευόμαστε. Αλλά επειδή ΔΕΝ ΣΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ. Επειδή, ξέρουμε ότι  είμαστε αναλώσιμη ύλη, ότι είμαστε εν δυνάμει για «σφάξιμο»,  αν πρόκειται να διασφαλιστούν τα πλούτη μιας χούφτας κροίσων.

Όταν διαλέγετε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει, προσέξτε: σας ακούν και οι «μελλοθάνατοι»

23-03-2020

Για να μη τα πολυλογούμε, και με το συμπάθιο δηλαδή, είστε από παλιά φασίστες ή τώρα θα καταντήσετε έτσι όπως το πάτε… 

Μάνος Δούκας

 

 1.«Οι επί γης θεοί»

Στη Βρετανία, αποφασίζουν ποιοι ασθενείς με κορωνοϊό θα ζήσουν και ποιοι θα πεθάνουν. Σκέφτονται μάλιστα να θέσουν ένα «ηλικιακό όριο πάνω από το οποίο δεν θα γίνονται θεραπείες». «Ακόμα και ασθενείς που βρίσκονται ήδη σε αναπνευστήρα, θα απομακρύνονται για να μπουν στη θέση τους άλλοι που έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα επιβίωσης». (1).

Στην Ισπανία κάνουν επιλογή ασθενών και κρατάνε μόνο όσους έχουν προσδόκιμο ζωής μεγαλύτερο των δύο χρόνων (Τσιόδρας 21/3). (2)

Κι ο Έλληνας χειρούργος, κ. Γιώργος Γιούργος, που εργάζεται στο νοσοκομείο του Μπέργκαμο και μίλησε στο ΣΚΑΪ για την Ιταλία: «Έρχονται οι αναισθησιολόγοι που έχουν την τελευταία λέξη στο αν θα μπει κάποιος σε μια εντατική και αποφασίζουν «αυτός μπορεί και αυτός δεν μπορεί»… «Αν είναι να διαλέξουμε ανάμεσα σε έναν ασθενή υπερήλικα με βεβαρυμμένο ιστορικό και έναν ασθενή πιο νέο, προσπαθούμε να κρατήσουμε τους ασθενείς γύρω στα 60-65. Δεν μιλάμε για τους ασθενείς 85-90. Μακάρι να μπορούσαμε να τους κρατήσουμε». (3)

Υπεύθυνοι και ανεύθυνοι...

«Δεν θα αφήσω μερικούς επιπόλαιους να υπονομεύσουν την ασφάλεια των πολλών. Γιατί οι λίγοι ανεύθυνοι μπορούν να βλάψουν χιλιάδες υπεύθυνους. Καθώς, λοιπόν, στη μάχη έρχονται δύσκολες στιγμές, πρέπει να κλείσει κάθε Κερκόπορτα στο κακό», δήλωσε με στόμφο ο πρωθυπουργός στο τηλεοπτικό διάγγελμα με το οποίο ανακοίνωσε την απαγόρευση κυκλοφορίας.

Ούτως ή άλλως αυτή είναι εδώ και αρκετές ημέρες η μόνιμη επωδός των κυβερνητικών στελεχών και των φιλο-κυβερνητικών μέσων ενημέρωσης: Η υπέρμετρη έμφαση που δίνεται στην ατομική ευθύνη δεν είναι τυχαία. Έτσι συσκοτίζεται η κρατική ευθύνη που είναι και το πιο σημαντικό και διαχέεται γενικά στο λαό που δεν τηρεί τους περιορισμούς.

ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Κι από   τον πρωθυπουργό σε ρόλο μιμητικό της πατρικής φιγούρας, που στα διαγγέλματά του έδινε  συμβουλές για cocooning  και πρότεινε διάβασμα για τις μέρες περιορισμού στα σπίτια μας, χρεώνοντας στο κάθε άτομο αποκλειστικά την προστασία του, καταλήξαμε στην έντονα συναισθηματικά φορτισμένη ενημέρωση, αρκετά γενική, πέρα από αριθμούς προσβληθέντων,  και με συγκεχυμένα δεδομένα, αλλά  με λυρισμό και ποίηση από τον εκπρόσωπο του υπουργείου Υγείας Σ. Τσιόδρα. Ενώ μόλις την προηγούμενη μέρα στην καθιερωμένη ενημέρωση του υπουργείου Υγείας ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων Ν. Χαρδαλιάς, επιθετικός, με περισσή αυστηρότητα δήλωνε εν είδει απειλής πως «Η ελληνική πολιτεία και γνώριζε και γνωρίζει ποια αυτοκίνητα περνούν τα διόδια» εξαρτώντας αποκλειστικά από την ατομική ευθύνη την έκβαση των συνεπειών της επιδημίας. 

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟΥ ΙΟΥ - ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΟΥΑΤΖΗ

 

Δεν είμαι ορατός, παρά μόνον με μικροσκόπιο. Η έλευσή μου σας έφερε συλλογικά το αίσθημα της απειλής, του φόβου, τη σκέψη του θανάτου. Η απειλή κι ο φόβος για την υγεία, τη ζωή, για τον τρόπο ζωής και την οικονομία σας, απλώθηκαν αστραπιαία και χειραγωγούν στο έπακρο δισεκατομμύρια κατοίκων του πλανήτη. Σας έκανα να δείτε με άλλη ματιά τη ζωή, τα αιτούμενα, τις σχέσεις, τις επιδιώξεις, τα ένστικτα που με δυσκολία χειραγωγείτε.
  Εγώ, ένας αόρατος ιός, κατάργησα τα σύνορα χαρίζοντας κοινό πόνο και φόβο. Εξαιτίας μου εκλαμβάνετε την ελευθερία ως δεύτερη επιλογή. Αρκεί να συνεχίσετε να ζείτε, ανεξαρτήτως όρων ζωής. Καλοδεχτήκατε τις εντολές των εξουσιών που σας διαφεντεύουν, αφού αυτές τώρα ξέρουν...

Μυαλά ανοιχτά

Όχι, δεν πέφτουν οι σφαίρες βροχή! Ούτε οι βόμβες πέφτουν βροχή. Οχι, δεν ήρθε το τέλος της Ιστορίας. Ούτε η Αποκάλυψη του Ιωάννη με ένα ή δύο νι. Ηρθε μια πανδημία ελαφρών συμπτωμάτων και λόγω ευκολίας μετάδοσης βαρύτατων επιπτώσεων.

Αυτό που πέφτει βροχή είναι οι ερωτήσεις! Αυτό είναι το υπερόπλο εκείνων που κατέχουν τα μέσα παραγωγής κι εκμετάλλευσης του φόβου, των χειραγωγών των μαζών για όφελος των ολίγων. Μαζί με τις μάσκες κατασκευάζεται μαζικά και η μπούρκα του καπιταλισμού. Πρέπει να τα καταφέρει να επιζήσει κι έτσι για μια ακόμη φορά θα προηγείται η ψυχολογία των χρηματιστηρίων της ψυχολογίας των πληθυσμών - πολιτών. Το πρόβλημα είναι, όπως πάντα, η επόμενη μέρα και το μόνο ερώτημα που είναι και καθήκον είναι το δικό μας. Και τώρα τι κάνουμε; Γι' αυτήν ακριβώς την επόμενη μέρα.

Και η «Καθημερινή» υποκλίνεται στην Κούβα: Η Ιταλία κι o «Στρατός με τις λευκές ρόμπες» (εικ)

 

Μια επιδημία είναι αρκετή για να μετατρέψει την ναυαρχίδα του νεοφιλελευθερισμού σε …κομμουνιστικό όργανο!

Μέχρι πριν λίγο καιρό, κάθε φορά που ο «πυλώνας» της ενημέρωσης για κάθε νεοφιλελέ που σέβεται τον εαυτό του, αναφερόταν σε κομμουνισμό και στην Κούβα έκανε λόγο για «δικτατορίες» και «ανελεύθερα καθεστώτα», όπου ο «πεινασμένος λαός καταπιέζεται από έναν δικτάτορα» και ότι δεν έχει ούτε καν ηλεκτρισμό…


Αυτά όμως…παλιά!

Σήμερα – στην εποχή του κορωνοϊού – τα πράγματα φαίνεται να αλλάζουν…

Μετά τις δημόσιες τοποθετήσεις περί «ενίσχυσης» του δημόσιου τομέα και του κοινωνικού κράτους»,  από τα στελέχη της κυβέρνησης και τον πρωθυπουργό, που μπορεί να είναι εντελώς υποκριτικές αλλά αυτό δεν παύει να σοκάρει τους ακραιφνείς ψηφοφόρους τους, χτες η «Καθημερινή» κυριολεκτικά μοίρασε vertigo στους ανυποψίαστους αναγνώστες της.

Ποιος αλήθεια περίμενε πως ένα άρθρο του Reuters το οποίο που εξυμνεί τα κατορθώματα της Κούβας θα αναδημοσιευόταν από την «Καθημερινή»;
Όμως όπως είπε κι ένας φιλόσοφος:

«Ανάγκα και οι Θεοί πείθονται».^[1]

«Ψάχνοντας ένα κέρμα στο σκοτάδι»

Η πίεση των βιομηχάνων της Ιταλίας προς την κυβέρνηση διατήρησε ανοιχτά τα εργοστάσια ενώ ο κορωνοϊός «θέριζε» τη γειτονική χώρα

ΝΙΚΟΣ ΚΑΨΑΛΗΣ Διεθνη Πολιτικη 22 Μαρτίου 2020

 

 

Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο με τον τύπο που μέσα στη νύχτα έχει σκύψει και ψάχνει δίπλα σε μία λάμπα φωτισμού στο δρόμο. Όταν ένας περαστικός τον ρώτησε αν έχει χάσει τίποτα, εκείνος του απάντησε πως έχασε ένα κέρμα μερικά μέτρα πιο κάτω αλλά επειδή εκεί είναι σκοτεινά το ψάχνει στο φως.

Κάπως έτσι μοιάζει και όλη αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση που ζούμε. Και είναι και ακόμα πιο σκληρή όταν διακυβεύονται ζωές ανθρώπων.

Ο αριθμός των επιβεβαιωμένων κρουσμάτων είναι μία πραγματικότητα, όπως και ο αριθμός εκείνων που νοσηλεύονται και βεβαίως των ανθρώπων που έχασαν τη μάχη. Ανάμεσα σε αυτά όμως τα τρία μεγέθη που αλλάζουν ώρα με την ώρα, το πρώτο δεν μπορεί να είναι ακριβές. Από τη μία πολλοί έχουν ήδη νοσήσει χωρίς να δώσουν συμπτώματα ικανά να τους οδηγήσουν σε έλεγχο και από την άλλη, τα συστήματα υγείας έχουν διαφορετική διαδικασία εξέτασης αλλά και αντικειμενικές δυνατότητες αναφορικά με την ημερήσια εξέταση δειγμάτων. Η συζήτηση όπως είναι φυσικό, περιστρέφεται γύρω από τη δυνατότητα νοσηλείας, του αριθμού κλινών και της στελέχωσης των μονάδων υγείας, ενώ η ικανότητα κάθε χώρας να ταυτοποιήσει τα κρούσματα περνά σε δεύτερη μοίρα.