Τα άπταιστα χρυσαυγίτικα του Θανάση Λενή (γνωστός και ως Μητροπολίτης Αμβρόσιος)

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ  

 

Εάν ο Θανάσης Λενής δεν ήταν Μητροπολίτης μπορεί και να μην είχε κανένα νόημα να ασχοληθεί κανείς, προσωπικά, μαζί του. Θα ήταν ένα ακόμα από εκείνα τα φασισταριά που κάνουν βόλτες στο διαδίκτυο και μιλάνε χρυσαυγίτικα.

Ο Λενής, σε άπταιστα χρυσαυγίτικα, έγραψε:

«Το Κράτος προσπαθεί να εντάξει τα παιδιά των μεταναστών-κατακτητών μας στα δημόσια Σχολεία. Άλλοι Έλληνες γονείς αρνούνται να το αποδεχθούν και άλλοι το αποδέχονται! Τα δεινά άρχισαν ήδη. Εν τω μεταξύ οι δήθεν μετανάστες, στην ουσία όμως απεσταλμένοι κατακτητές, άρχισαν ήδη την εγκληματική δράση τους! Επιτίθενται, κλέβουν, τραυματίζουν ή και φονεύουν αθώους Έλληνες πολίτες»

Έγραψε κι άλλα, στην ίδια «γλώσσα» (ολόκληρο το φασιστικό «κήρυγμα» του Λενή στο προσωπικό του ιστολόγιο) ,ο ταγματάρχης χωροφυλακής της χούντας, αυτός που έβλεπε, από νωρίς, «γλυκιά ελπίδα» στη Χρυσή Αυγή.

Δυο χρόνια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν ότι φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει

Αποσπάσματα από τη χτεσινή ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη μεγάλη πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση στο Παλαί Ντε Σπορ Θεσσαλονίκης, για τα 99 χρόνια του Κόμματος

Φίλες και φίλοι,Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Σήμερα συμπληρώνονται δύο χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ.
Κι αν ένα πράγμα επιβεβαιώθηκε ξανά και ξανά, είναι ότι όποια κυβέρνηση κινείται εντός των τειχών της εξουσίας του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, είναι από χέρι αντιλαϊκή.
Είναι από χέρι αντιλαϊκή, όπως κι αν ονομάζεται, όποιες κι αν είναι οι προθέσεις της.
Επιβεβαιώθηκε, γκρεμίζοντας και τις τελευταίες αυταπάτες, ότι φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρξει.

Κι αν πριν από δύο χρόνια όσοι εναπόθεταν τις ελπίδες τους στον ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύονταν να κατανοήσουν αυτό που τους έλεγε το ΚΚΕ, ότι αντικειμενικά κάθε τέτοια αστική κυβέρνηση θα είναι χειρότερη από την προηγούμενη... Σήμερα μπορούν να κάνουν το λογαριασμό. Ακόμα και με τις επιφυλάξεις που μπορεί να έχουν για το Κόμμα μας.

Μπορούν να σκεφτούν, ποιος βγαίνει κερδισμένος και ποιος χαμένος, σ' αυτά τα δύο χρόνια των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Κι αυτό μπορεί να το δει σήμερα ο κάθε εργάτης, άνεργος, φτωχός αγρότης και αυτοαπασχολούμενος.

Κάνοντας λογαριασμό τι έχασε από το εισόδημά του, τι έχασε από τα δικαιώματά του στη δουλειά, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στην Εκπαίδευση των παιδιών του.

Τι χάνει στην καθημερνή προσπάθεια να τα βγάλει πέρα.
Και το ταμείο είναι μείον.

«Απολογισμός» διαχείρισης της καπιταλιστικής ανάκαμψης

 

Απολογισμό για τα δυο χρόνια διακυβέρνησής του κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο που ο απολογισμός του είναι απολογισμός διαχείρισης της φτώχειας και της ανεργίας. Διαχείρισης της κρίσης του συστήματος, με στόχο να ανακάμψει η καπιταλιστική κερδοφορία.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ*

 

Η «ταξική» ψήφος, ο επεμβατικός κοσμοπολιτισμός και ο αυταρχισμός της «βαθιάς Αμερικής» ​

Aσφαλώς και οι κοινωνικές βιογραφίες ατόμων και ομάδων επηρεάζουν την εκλογική συμπεριφορά. Αυτό όμως δεν αρκεί για τον σχηματισμό μιας ταξικής συνείδησης. Μπορεί τα άτομα να αυτοπροσδιορίζονται ως εργάτες, ως μικροαστοί κ.ο.κ. αδυνατούν όμως αποκλειστικά με το βίωμα να οριοθετηθούν έναντι των ταξικών τους αντιπάλων, όπως λόγου χάρη, έναντι του Τραμπ, και να αποκτήσουν πολιτική συνείδηση. Και αυτό γιατί  οι ίδιες οι συνθήκες ζωής και εργασίας των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων λειτουργούν ως μηχανισμός κοινωνικής πειθάρχησης. Εκτός αυτού η τάξη που κατέχει, όπως το έχει θέσει ο Κ. Μαρξ, τα υλικά μέσα παραγωγής ελέγχει και τα πνευματικά (ιδεολογία, ΜΜΕ, εκπαιδευτικό σύστημα κ.λπ.), συμβάλλοντας παντοιοτρόπως στην παραγνώριση της ταξικής κυριαρχίας επομένως και στην έγερση μιας ταξικής συνείδησης. Με αυτή την έννοια η εργατική τάξη και οι «υποτελείς τάξεις» χρειάζονται το πολιτικό κόμμα τόσο ως τον «συλλογικό διανοούμενο» που θα εκλογικεύσει σχέσεις και θέσεις, όσο και ως οργανωσιακό πόρο για να οργανώσει και να συντονίσει την ταξική τους δράση. Μάλιστα εξαιτίας της ταξικής τους κατάστασης οι εργάτες εξαρτώνται σχεδόν απόλυτα από το κοινωνικό κεφάλαιο της τάξης τους (συνδικαλιστική και πολιτική οργάνωση).

Μάννα εξ ουρανού

Από τον απολογισμό του δίχρονου της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που επιχειρεί η «Αυγή» στο κύριο άρθρο της, μαθαίνουμε μεταξύ άλλων τα εξής: «(...) σημαντικό τμήμα του κοινωνικού σώματος που εμπιστεύθηκε μία και δύο φορές τον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα δυσανασχετεί επειδή περίμενε ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν καλύτερα. Προφανώς, ευθύνη γι' αυτή την προσμονή έχει και ο ΣΥΡΙΖΑ (...) γιατί καλλιέργησε υπέρμετρες προσδοκίες για μια πολύ καλύτερη συμφωνία με τους δανειστές, με άμεσα αποτελέσματα στην οικονομία και το κοινωνικό εισόδημα. Δηλαδή, δεν εκτίμησε σωστά τον συσχετισμό δυνάμεων, όπως έχει αναγνωρίσει και ο Αλέξης Τσίπρας». Αυτό το ...λαθάκι που σημειώνει δήθεν αυτοκριτικά η «Αυγή», δεν είναι και τόσο αθώο. Η αλήθεια είναι ότι οι «υπέρμετρες προσδοκίες» δεν «πάτησαν» στον αέρα, αλλά στη βάση της αυταπάτης που καλλιέργησε συνειδητά ο ΣΥΡΙΖΑ ως ανερχόμενη κυβερνητική δύναμη, ότι είναι δυνατόν σε συνθήκες αστικής εξουσίας να ανακάμψει το κεφάλαιο από την κρίση και ταυτόχρονα να εκπληρωθούν τα συμφέροντα και να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του λαού. Η ικανότητά του να χειραγωγεί και να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, σκορπώντας τέτοιες αυταπάτες, ήταν το μεγάλο «ατού» του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα παραδοσιακά αστικά κόμματα, που διαχειρίστηκαν ως κυβέρνηση τα πρώτα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης. Επομένως, η αλλαγή σκυτάλης ήρθε σαν «μάννα εξ ουρανού» για το κεφάλαιο και όχι βέβαια για το λαό.