Το Στάλινγκραντ θα τους πονά για πάντα

Γράφει ο Νίκος Μόττας* // Στο Ατέχνως

Δύο είναι οι ημερομηνίες που οι φασίστες-νεοναζί όπου γης απεχθάνονται όπως ο διάολος το λιβάνι: η πρώτη είναι η 9η Μάη, ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών. Τότε που η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο υψώνονταν στο Ράϊχσταγκ και το χιτλερικό κτήνος συντρίβονταν μια και καλή μέσα στην ίδια του την έδρα, το Βερολίνο. Η δεύτερη ημερομηνία είναι η 2η Φλεβάρη που σηματοδοτεί τη μεγαλειώδη, αποφασιστικής σημασίας για την έκβαση του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, νίκη του Κόκκινου στρατού επί των ναζιστικών στρατευμάτων στο Στάλινγκραντ.
Πρόσφατα, με αφορμή εκδήλωση-αφιέρωμα της ΚΝΕ στην επέτειο των 73 χρόνων από το θρίαμβο του Στάλινγκραντ, τα χιτλερικά απομεινάρια της φασιστικής Χρυσής Αυγής βρήκαν την ευκαιρία για αντικομμουνιστικό δηλητήριο: «Μάλιστα! Μόνο που δεν υπάρχει πλέον πόλη που να ονομάζεται Στάλινγκραντ. Το πρώην Στάλινγκραντ λέγεται τώρα Βόλγογκραντ. Επίσης, δεν υπάρχει πλέον Σοβιετική Ένωση. Την έφαγε η… μαρμάγκα, εδώ και μια 25ετία. Τέλος, δεν υπάρχει πλέον Κόκκινος Στρατός. Κομμούνια, αφήστε τα… τσακίσματα, γιατί το κεντρικό μαγαζί κατέβασε ρολά. Πως είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμα το… υποκατάστημα;». Τέτοια έγραφαν σε μια απ’ τις εμετικές ιστοσελίδες τους.
Προφανώς, η απέχθεια του χρυσαυγίτικου εσμού απέναντι στο ιστορικό ορόσημο του Στάλινγκραντ, όπως επίσης απέναντι στην ΕΣΣΔ και τον ηρωϊκό Κόκκινο Στρατό, δεν προκαλεί καμία έκπληξη. Αντιθέτως, είναι απόλυτα λογικό για τους ιδεολογικούς απογόνους του Χίτλερ, του Γκέμπελς και του Μουσολίνι να αφρίζουν από αντικομμουνιστικό αμόκ όταν θυμούνται πως ο σοβιετικός λαός- του Στάλιν και του Ζούκωφ τα παιδιά- τους έστειλε εκεί που πραγματικά ανήκουν: Στον σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.

Με τις γιαγιάδες ή με τους φασίστες;

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

    Ο νέος φρικτός απολογισμός μιλούσε – μέχρι χτες το μεσημέρι – για ακόμα 27 νεκρούς στο Αιγαίο.

    Κόντρα, λοιπόν, στα στερεότυπα που επικρατούν τόσο στην ΕΕ της αναβίωσης του φασισμού και του σιδερόφρακτου ρατσισμού, όσο και στα «μυαλά» των εγχώριων «ούγκανων» της πατριδοκαπηλείας, επιβάλλεται να επισημανθεί για μια ακόμα φορά:  


  
  Πρώτον, οι μετανάστες είναι άνθρωποι. Συνεπώς κάθε πολιτική πράξη, κάθε πολιτική τοποθέτηση γύρω από την αντιμετώπιση του οξύτατου προσφυγικού και μεταναστευτικού προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας κρίνεται και αποκαλύπτεται, κατ' αρχάς, από αυτό: Από το αν προσεγγίζει το πρόβλημα με γνώμονα ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. ‘Η από το αν, τελικά - όποιον μανδύα κι αν μετέρχεται ο λόγος της - εισηγείται την αντιμετώπιση των μεταναστών  σαν να ήταν «ζώα», «υπάνθρωποι», «εγκληματίες» και σαν «σμήνη εισβολέων».
  
  Οι ναζί κάνουν ακριβώς αυτό: Αξιοποιούν το προσφυγικό ως φόντο για τη διάχυση στην κοινωνία του δηλητηρίου της απανθρωπιάς, του ρατσισμού, της πατριδοκαπηλίας, του φασισμού.
  
 Δεύτερον, όποιος κάνει ασκήσεις απανθρωπιάς πάνω στο σώμα του μετανάστη, στην πραγματικότητα «εκπαιδεύει» την κοινωνία να φέρεται απάνθρωπα, να αποδέχεται ή να μην αντιδρά στην απανθρωπιά του ισχυρού, του δυνατού, του καταπιεστή, όταν αυτή εκδηλώνεται απέναντι στον κάθε ανίσχυρο, στον κάθε αδύναμο, στον κάθε ανήμπορο, στον κάθε καταπιεσμένο. Η απανθρωπιά δεν γνωρίζει σύνορα. Δεν σταματά στον μετανάστη – άνθρωπο. Παραμένει απανθρωπιά όταν έχει απέναντί της τον εργάτη – άνθρωπο. Τον συνταξιούχο – άνθρωπο. Τον αγρότη – άνθρωπο. Τον απεργό – άνθρωπο. Τον διαδηλωτή – άνθρωπο. Τον απολυμένο – άνθρωπο. Τον άνεργο – άνθρωπο.
  
  Η απανθρωπιά, όταν πάρει το πάνω χέρι, δεν σταματά μπροστά σε χρώμα, σε θρησκεία, σε φυλή, σε αλλοδαπό ή σε γηγενή.