Είναι η τρομοκρατία «επαναστατική δράση»;

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ  

 

Είναι η τρομοκρατία «επαναστατική δράση»; Ας παραμερίσουμε, για να απαντήσουν κάποιοι αρμοδιότεροι ημών, αλλά και των κάθε λογής… «Ζορό»:

ΛΕΝΙΝ (σ.σ.: ένας «υποδεέστερος» προφανώς επαναστάτης σε σχέση με τους αυτόκλητους «εκδικητές»…) ξεκαθάριζε από πολύ νωρίς (στο γράμμα του «Προς τον Φ. Κορίτσονερ, 25 του Οκτώβρη 1916») τα εξής, έτσι για να μην υπάρχουν αμφιβολίες για το ρόλο τέτοιου είδους «τύπων» και για το πώς αξιοποιούνται από το σύστημα: 

«Όσον αφορά την πολιτική εκτίμηση της πράξης, εμείς, φυσικά, παραμένουμε στην παλιά μας άποψη, που έχει επιβεβαιωθεί από την πείρα δεκαετιών, ότι οι ατομικές τρομοκρατικές απόπειρες (…) σαν επαναστατική τακτική, είναι άσκοπες και επιζήμιες. Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη», σημείωνε ο Λένιν,

Η «αποφυγή» της κρίσης

«Στις 15 Ιουνίου θα υπάρξει μία συμφωνία η οποία θα καλύπτει το σύνολο των εμπλεκόμενων πλευρών και δεν υπάρχει καμία περίπτωση να πάμε σε μία κατάσταση κρίσης», δήλωσε χτες σε τηλεοπτική συνέντευξη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος. Η βεβαιότητα της κυβέρνησης πηγάζει προφανώς από την πρόθεσή της να αποδεχτεί τις «λύσεις» που υπάρχουν πάνω στο τραπέζι για τη διευθέτηση του χρέους και οι οποίες οδηγούν όλες σε νέα μέτρα και μνημόνια διαρκείας για το λαό. Προσπαθεί μάλιστα να πλασάρει αυτή την επιλογή της κυβέρνησης, που γίνεται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ως «λύτρωση» τάχα για το λαό, επαναφέροντας τον μπαμπούλα της κρίσης, στην περίπτωση που δεν τελεσφορήσουν οι διαπραγματεύσεις και δεν εκταμιευτεί η δόση. Ο λαός βέβαια έχει πικρή πείρα για το πού οδήγησε η «αποφυγή της κρίσης» και σε προηγούμενα στάδια των διαπραγματεύσεων: Το ένα μνημόνιο υπογραφόταν μετά το άλλο, η φτώχεια διευρύνεται, μαζί και η εκμετάλλευση, οι μισθοί και οι συντάξεις κατρακυλάνε, η Υγεία από το κακό στο χειρότερο. Το ίδιο θα γίνει και τώρα, όπως άλλωστε δείχνουν τα πανηγύρια του κεφαλαίου για την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης» και τα λόγια συναίνεσης των αστικών κόμματων της αντιπολίτευσης προς την κυβέρνηση για την «εθνική υπόθεση» του χρέους. Ηρθε επομένως η ώρα για το λαό «να το πάρει αλλιώς». Τις «λύσεις» τους τις δοκίμασε. Το μόνο που δεν έχει δοκιμάσει είναι η δύναμή του, όταν οργανωμένα την κατευθύνει στους ταξικούς αγώνες και στην πάλη για την ανατροπή του βάρβαρου συστήματος, που ανακυκλώνει μέτρα, εκβιασμούς και φτώχεια.

26/05/1947 Ανοίγει το κολαστήριο της Μακρονήσου

26/05/1947

Ανοίγει το κολαστήριο της Μακρονήσου, ο μεγαλύτερος τόπος μαρτυρίου, φυσικής και ψυχικής εξόντωσης του αστικού κράτους, αλλά και κορυφαίο σύμβολο των αλύγιστων της ταξικής πάλης.

Από τη Μακρόνησο πέρασαν συνολικά πάνω από 100.000 θεωρούμενοι ως «επικίνδυνοι» οπλίτες και αξιωματικοί, καθώς και πολίτες, κομμουνιστές, ΕΑΜίτες ή άνθρωποι που συνδέονταν απλώς με συγγένεια ή υπόνοια με το ΚΚΕ-ΕΑΜ.

‎

Οι «τεκμηριωμένες ανάγκες» του πληθυσμού...

Με παρεμβάσεις τους, υπουργοί και στελέχη της κυβέρνησης καλλιεργούν την αίσθηση ότι κάτι αλλάζει τάχα προς το καλύτερο στην καθημερινότητα του λαού και ότι οι «μεταρρυθμίσεις» τους θα υπηρετήσουν την αναπτυξιακή προοπτική, την κερδοφορία δηλαδή του κεφαλαίου, ταυτόχρονα με την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Μια τέτοια παρέμβαση έκανε ο υπουργός Υγείας, Ανδρέας Ξανθός, στη Γενική Συνέλευση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, στη Γενεύη. Τη στιγμή που η κυβέρνηση προχωράει σε αναπροσαρμογές στο σύστημα της Υγείας, με κριτήριο τη λογική «κόστους - οφέλους», που συνθλίβει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, ο Α. Ξανθός έκανε το μαύρο άσπρο, λέγοντας ανάμεσα σε άλλα: «Η στρατηγική απάντηση στην κρίση των συστημάτων Υγείας, στις ακάλυπτες ανάγκες και στις υγειονομικές ανισότητες, είναι η ενδυνάμωση του δημόσιου συστήματος Υγείας, η έμφαση στην ΠΦΥ και τη Δημόσια Υγεία, η ενίσχυση της κουλτούρας των δικαιωμάτων των ασθενών». Λίγο πιο κάτω, πρόσθεσε: «Η μεταρρύθμιση στην ΠΦΥ δεν είναι "εργαλείο" για τη λιτότητα και τις περικοπές στις δαπάνες Υγείας. Εξασφαλίζει την ελεύθερη πρόσβαση όλων των πολιτών και την εγγυημένη κάλυψη των αναγκών τους, ενώ ταυτόχρονα συνιστά μια πραγματική αλλαγή παραδείγματος στην Υγεία: Από την αρρύθμιστη, ανεξέλεγκτη και αποσπασματική αγορά υπηρεσιών με ευθύνη του πολίτη, στην ολοκληρωμένη και συνεχή φροντίδα με ευθύνη της Πολιτείας».