Παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων και τον Τύπο, ακούς και διαβάζεις τις κραυγές πολιτικής επιβίωσης διαφόρων πιο συστημικών και από το σύστημα! Το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού, επιχειρηματικού, δημοσιογραφικού και «καλλιτεχνικού» κατεστημένου αυτής της χώρας είναι «στα κάγκελα», για να μας πει «Μένουμε Ευρωπαϊκή Ένωση».
Οι τύποι,
που όταν άκουγαν διαδήλωση άλλαζαν δρόμο, έγιναν «μαχητές» των δρόμων
και «αντιστασιακοί»! Εξαφανίζεται και το παραμύθι της «αντικειμενικής
δημοσιογραφίας». Στρατευμένοι, πιο ανοιχτά από ποτέ,
δεν κρύβονται. Βγαίνουν όλοι αυτοί να φωνάξουν για τη χώρα, για την
«ενότητα των Ελλήνων», μια ενότητα πλαστή, μια ενότητα της υποταγής, της
διάλυσης, της ξεφτίλας. Μιλούν για τη δική τους Ελλάδα, την Ελλάδα του πλούτου, της εκμετάλλευσης,της βαρβαρότητας. Σε αυτή την Ελλάδα καλούν σε «ενότητα».
Βγήκε και ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) να μας πει ότι συγκινήθηκε με την ταλαιπωρία των εργαζομένων, για να καταλήξει πως θα στηρίξει ένα «ΝΑΙ» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Από κοντά και οι εργατοπατέρες της διοίκησης της ΓΣΕΕ, που υπέγραφαν με τα δύο χέρια ό,τι ήθελαν οι εργοδότες, είπαν με το δικό τους τρόπο «ΝΑΙ» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όλοι αυτοί οι πιο συστημικοί και από το σύστημα καλούν τον κόσμο να απαντήσει στο ερώτημα «μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση». Το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν είναι, όμως, αυτό. Ξεκάθαρα: Μακάρι να ήταν αυτό το ερώτημα!
