Από
τον Ιανουάριο του 2015 ως τώρα γινόμαστε μάρτυρες μιας αντιπαράθεσης
μεταξύ των κομμάτων που συνθέτουν τη μνημονιακή παράταξη, και ιδιαίτερα
ανάμεσα στην Συγκυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) και στην Αξιωματική
Αντιπολίτευση με όρους από το παρελθόν του στυλ εμείς είμαστε το Φώς (ο
ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τον Συνεταίρο του τους ΑΝΕΛ πλασάρονται ως οι δυνάμεις
της σταθερότητας που έσωσαν τη χώρα), ενώ το Σκοτάδι το αντιπροσωπεύει η
ΝΔ η οποία εκφράζει ιδεολογικά τόσο την ΤΡΟΙΚΑ όσο και το ΔΝΤ και
εκφράζει το παλιό όσο και την διαφθορά σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό της
χώρας. Η Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δηλώνει ότι μπαίνουμε σε τροχιά
ανάπτυξης το 2ο εξάμηνο του 2016, ιδίως αν ολοκληρωθεί η
αξιολόγηση εντός του Μαΐου 2016, ενώ από τις αρχές του 2017 θα βγούμε
στις αγορές. Επιπλέον η Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δηλώνει ότι αν
οριστικοποιηθεί η ρύθμιση της βιωσιμότητας του χρέους μέσω επιμήκυνσης
τόσο των διακρατικών δανείων της 1ης Δανειακής Σύμβασης (ύψους 70 Δις) όσο και των δανείου ύψους 140 δις από τον EFSF καθώς και του δανείου ύψους 83 δις ευρώ από τον ESM
καθορίζοντας ενιαίο επιτόκιο 2% τότε θα μπορούμε το 2050 να έχουμε
διαμορφώσει την σχέση χρέος προς ΑΕΠ στο 103% (υπό την προϋπόθεση μέσου
ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης 2,5%.
Τόσο η Συγκυβέρνηση όσο και τα υπόλοιπα μνημονιακά
κόμματα, αποκρύβουν έντεχνα από τον λαό, ότι η πατρίδα μας θα βρίσκεται
σε διαρκή εποπτεία από τους μηχανισμούς της Ευρωζώνης (Ευρωπαϊκή
Επιτροπή, Ευρωπαϊκη Κεντρικη Τράπεζα, Συμβούλιο Υπουργών Οικονομικών,
Συμβούλιο Κορυφής). Επομένως οι ατάκες εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ του στυλ,
ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια, καταρτίζουμε ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ, έχουν μικρή αξία αν αντιληφθούμε ότι με βάση το νέο
Δημοσιονομικό Σύμφωνο δεν έχουμε τη δυνατότητα ως ανεξάρτητη χώρα να
ασκήσουμε δημοσιονομική πολιτική επί της ουσίας.