Το «καθεστώς Μαδούρο»

Η Βενεζουέλα παρουσιάζεται από την πλειονότητα των ΜΜΕ  (παγκόσμια και στη χώρα μας) ως μια μη δημοκρατική χώρα, και ο πρόεδρός της Νικολάς Μαδούρο ως δικτάτορας.

Το πόσο δημοκρατική για το λαό είναι μια χώρα στην οποία κουμάντο κάνει η δικτατορία του κεφαλαίου (κι αυτό ισχύει για κάθε χώρα της οποίας τα μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών και όχι αυτών που παράγουν τον πλούτο, των εργαζόμενων) είναι ένα ζήτημα που δεν το «ακουμπάνε» οι πομποί της μιντιακής προπαγάνδας· χώρια που  θα έπρεπε πρώτα και κύρια να απασχολεί τη σκέψη και τη συνείδηση κάθε καταπιεσμένου δέκτη (αλλά αυτό είναι ένα ζήτημα που δεν χωρά ν’ αναπτυχθεί σε τούτες τις λίγες γραμμές).

Επιστροφή στον Λένιν!

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ  

 

Σαν σήμερα, πριν από 147 χρόνια, στις 22 Απρίλη 1870, γεννήθηκε ο Λένιν. Ο ηγέτης της πρώτης νικηφόρας Σοσιαλιστικής Επανάστασης στον κόσμο τον Οκτώβρη του 1917 στη Ρωσία.

«Εμείς αρχίσαμε… ο πάγος έσπασε… ο δρόμος χαράχτηκε…»!
Έτσι περιέγραφε ο ίδιος ο Λένιν, με το μεγαλείο της σεμνότητάς του, το μέτρο της δικής του συμβολής στο κοσμοϊστορικό αυτό γεγονός.

Δεν μπορεί να υπάρξει ασφαλέστερο κριτήριο ορθότητας μιας πολιτικής από τα αποτελέσματά της. Κι από την άποψη αυτή το αποτέλεσμα της υπόθεσης στην οποία αφιερώθηκε ο Λένιν είναι η απόλυτη απόδειξη της ορθότητας της πολιτικής του: Η Επανάσταση της οποίας ηγήθηκε και την οποία καθοδήγησε, όχι μόνο συντελέστηκε αλλά και νίκησε.

ΣΟΥΗΔΙΑ: Καλό το 6ωρο, αλλά ... κοστίζει για τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και το κράτος τους

Με αφορμή το «πείραμα» σε ένα δημοτικό γηροκομείο στο Γκέτεμποργκ και σε άλλες περιοχές της χώρας

Από τη μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων στο Γκέτεμποργκ

«Οι Σουηδοί, που ανυπομονούσαν να εφαρμοστεί η 6ωρη εργασία, πρέπει να ακούσουν τα "κακά μαντάτα": Το κόστος υπερβαίνει τα οφέλη». Αυτή η είδηση στο «Bloomberg» αποτυπώνει γλαφυρά την ουσία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, όπου η εργατική δύναμη ως εμπόρευμα πρέπει διαρκώς να φτηναίνει για χάρη της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

 Αυτό αποδεικνύεται και με αφορμή τη συμπλήρωση δυο χρόνων από το «πρωτοποριακό» - όπως είχε χαρακτηριστεί από τις αστικές κυβερνήσεις και τον αστικό Τύπο - πείραμα στη δημοτική μονάδα φροντίδας ηλικιωμένων «Svartedalens» στην περιοχή Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, το οποίο αξιοποιούνταν από τους σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές ως παράδειγμα ενός «ανθρώπινου καπιταλισμού».

Μια ωραία ατμόσφαιρα...

Ανακαλώντας στη μνήμη τα - ομολογουμένως συγκρατημένα - πανηγύρια περί «ενότητας της ΕΕ» πριν από λίγες μέρες στη Σύνοδο Κορυφής της Ρώμης, παρατηρήσαμε ότι στη Γαλλία, πάνω από τους μισούς υποψήφιους των αστικών κομμάτων για τις εκλογές της Κυριακής μιλάνε είτε για έξοδο από την Ευρωζώνη, είτε για ΕΕ με άλλους όρους για το γαλλικό κεφάλαιο, που έχει χάσει έδαφος στον ανταγωνισμό με τη Γερμανία. Χαρακτηριστικές είναι οι «ακροδεξιές» δηλώσεις περί σημαίας της ΕΕ - «κουρελόπανο», αλλά και οι «αριστερές» επισημάνσεις ότι «εμείς είμαστε Γαλλία και δεν θα καθόμαστε 17 ώρες να μας προσβάλλουν». Και ως «ηχώ», από τη Γερμανία ο Σόιμπλε διευκρινίζει πως «με δοσμένη την τωρινή κατάσταση, δεν είναι ρεαλιστικό να νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε περαιτέρω βήματα προς την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», ζητώντας «ευέλικτες ταχύτητες, πολλές ομάδες κρατών, "συμμαχίες προθύμων"» για «απάντηση στα επείγοντα ερωτήματα» των καπιταλιστών. Είναι φανερό ότι τη «μοίρα» της ιμπεριαλιστικής ένωσης δεν την καθορίζουν οι δημόσιες διακηρύξεις του πολιτικού της προσωπικού, αλλά οι λυσσασμένοι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί που γράφουν τα σενάρια, με θύματα - έτσι ή αλλιώς - τους λαούς. Αυτά τα δεδομένα χρειάζεται να πάρουν υπόψη τους η εργατική τάξη και ο λαός και να δυναμώσουν τον αγώνα για αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική ένωση, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά τους χέρια.