03-03-2020
Όταν η αίσθηση πως απειλείται κάτι ουσιαστικό,
διαχέεται σαν πανικός στην κοινωνία, αυτή πανικόβλητη και αδύναμη,
χειραγωγείται και αποδέχεται επιλογές της κυρίαρχης εξουσίας που
υπόσχεται την ασφάλειά της. Γι’ αυτό και ο κυρίαρχος λόγος επενδύει στην
ρητορική του νόμου και τάξης ως εχέγγυο της ασφάλειας και
κανονικότητας, παρόλο που την ίδια στιγμή τα υπονομεύει παραβιάζοντας
δικαιώματα.
Από τη μια, ο
κυβερνητικός εκπρόσωπος Σ. Πέτσας, στην ενημέρωση των πολιτικών
συντακτών στις 25 Φεβρουαρίου, θέλοντας να υπερασπιστεί την απόφαση της
κυβέρνησης για τη δημιουργία κλειστών δομών φιλοξενίας για πρόσφυγες και
μετανάστες, δηλ. στρατοπέδων συγκέντρωσης, την συνδέει με την
αντιμετώπιση θεμάτων δημόσιας υγείας, εκμεταλλευόμενος τον πανικό που
όλο και μεγαλώνει για τον κορωνοϊό. Από την άλλη, δυο μέρες μετά, ο
πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, στη σκιά των βίαιων επεισοδίων στα νησιά του
ΒΑ Αιγαίου που προκλήθηκαν από την αποστολή των διμοιριών των ΜΑΤ σ’
αυτά, για να καταστείλουν τις αντιδράσεις των κατοίκων στη δημιουργία
των στρατοπέδων συγκέντρωσης, χρησιμοποιεί το ίδιο επιχείρημα περί
δημόσιας υγείας. Αυτή τη φορά, για να δικαιολογηθεί «η μεγαλύτερη δυνατή
ανάσχεση» των ανθρώπινων ροών από ανατολάς στη χώρα μας, ανακοινώνει
στο υπουργικό Συμβούλιο ενεργοποίηση του Κανονισμού 2016/399 της
Ευρωπαϊκής Επιτροπής “περί ελέγχου για την πρόληψη απειλής κατά της
δημόσιας υγείας”. Ο δημόσιος λοιπόν λόγος της πολιτικής μας εξουσίας, με
πρόσχημα τη δημόσια υγεία και εκμεταλλευόμενος επικοινωνιακά
τεχνάσματα, αναδύει στην επιφάνεια τον λανθάνοντα ρατσισμό της πολιτικής
της.