Κυριακή 1 Μαΐου 2016

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται


KENTRIKI FOTO

Ο Χριστός ξανασταυρώνεται 


Μεγάλη Παρασκευή. Ο γολγοθάς, η σταύρωση, ο θάνατος και η ανάσταση. 

Έννοιες οι οποίες, πέρα από την όποια θεολογική η θρησκευτική τους ερμηνεία, συνδέονται με την ίδια τη ζωή του ανθρώπου. Του ανθρώπου ο οποίος, όπως έγραφε ο Κωστής Μοσκώφ, «είναι “σταυρωμένος” σήμερα στις ανοικτές φυλακές, που είναι κάθε τόπος όπου κυριαρχεί η ταξική κοινωνία, αυτή η έσχατη βία»

Σήμερα, σε μια εποχή όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων και των κοινωνικών ανισοτήτων, εποχή πολέμων και προσφυγιάς, ο βάρβαρος ιμπεριαλισμός καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στο σταυρό του μαρτυρίου.

Σήμερα, η «σταύρωση» συμβαίνει σε κάθε γωνιά της Γης, όπου η αδικία και η εκμετάλλευση καρφώνονται σαν πρόκες στον σταυρό του μαρτυρίου των κάθε λογής «κολασμένων» και «περιφρονημένων».
Σήμερα, ο Χριστός ξανασταυρώνεται:
  • στα παγωμένα νερά του Αιγαίου όπου εκατοντάδες μικροί «Αιλάν»- σύγχρονοι μικροί «Χριστοί»- πνίγονται στην προσπάθεια τους να διαφύγουν της βίας των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Υπολογίζεται ότι από το 1988, η Μεσόγειος έγινε ο υγρός τάφος περισσότερων από 21.400 ανθρώπων που επιχείρησαν να περάσουν στην πολιτισμένη (και «χριστιανική») Ευρώπη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.

Μικρό ιστορικό για την καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς


Στα 130 χρόνια από τους νεκρούς εργάτες του Σικάγο για την καθιέρωση του 8ωρου

Οι Αλμπερτ Πάρσονς, Ογκουστ Σπάις και Μάικλ Σουάμπ
Οι Αλμπερτ Πάρσονς, Ογκουστ Σπάις και Μάικλ Σουάμπ
Κλείνουν 130 χρόνια από το Μάη του 1886, όπου η εργατική τάξη των ΗΠΑ πλήρωσε με αίμα τον ηρωικό ταξικό αγώνα για την επιβολή της 8ωρης εργασίας ως ημερήσιο εργάσιμο χρόνο αντί της 10ωρης, 11ωρης έως και 14ωρης που ήταν έως τότε. Οι πρώτες ενέργειες του εργατικού κινήματος για την επιβολή της 8ωρης εργάσιμης μέρας άρχισαν στις ΗΠΑ από το 1863, αν και ως ιδέα υπήρχε από πολύ πιο πριν. Μετά βεβαίως από τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο (1861- 1865), άρχισαν εντατικοί αγώνες για το 8ωρο, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Καρλ Μαρξ: «Ο πρώτος καρπός του εμφυλίου πολέμου ήταν η ζύμωση για το οκτάωρο που με ταχύτητα ατμομηχανής προχωρεί από τον Ατλαντικό ως τον Ειρηνικό Ωκεανό, από τη Νέα Αγγλία ως την Καλιφόρνια. Το πανεργατικό συνέδριο της Βαλτιμόρης (16 Αυγούστου 1866) διακηρύχνει: "Η πρώτη και μεγάλη απαίτηση της σημερινής εποχής για ν' απελευθερωθεί η εργασία αυτής της χώρας από την καπιταλιστική σκλαβιά, είναι η έκδοση ενός νόμου που θα καθορίζει ότι το 8ωρο θ' αποτελεί την κανονική εργάσιμη ημέρα σ' όλες τις Πολιτείες της αμερικανικής Ενωσης. Είμαστε αποφασισμένοι να καταβάλουμε όλες μας τις δυνάμεις ώσπου να πετύχουμε αυτό το ένδοξο αποτέλεσμα"» (Κ. Μαρξ: «Το Κεφάλαιο», εκδόσεις ΣΕ, τόμος πρώτος, σελ. 314 - 315).

Πώς καθιερώθηκε η 1η Μάη ως παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης; Γράφει ο Ουίλιαμ Φόστερ («Η Ιστορία των τριών Διεθνών», Αθήνα 1975, σελ. 175):

«Στις 20 Ιουλίου 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς πήρε την εξής απόφαση: "Θα οργανωθεί μια μεγάλη διεθνής εκδήλωση για μια καθορισμένη ημερομηνία, με τέτοιο τρόπο ώστε οι εργάτες σε όλες τις χώρες και σε όλες τις πόλεις ν' απευθύνουν ταυτόχρονα μια συγκεκριμένη μέρα, προς τις δημόσιες αρχές, ένα αίτημα για να καθοριστεί η εργάσιμη μέρα σε οκτώ ώρες και να τεθούν σε ισχύ οι άλλες αποφάσεις του Διεθνούς Συνεδρίου του Παρισιού.