Οι αστοί από την μια κατηγορούν τα σοβιετικά καθεστώτα για την μη διεξαγωγή εκλογών κι από την άλλη ισχυρίζονται ότι οι εκλογές αποσταθεροποιούν μια χώρα, η οποία μάλιστα δεν βρίσκεται σε συνθήκες επαναστατικής διαδικασίας.

Δημοκρατία; Ποια δημοκρατία;

Γράφει ο Cogito ergo sum // Στο ατέχνως

Άντε ξανά τα ίδια. Μιας και δεν είχαμε τίποτε σημαντικότερο να μας απασχολήσει, ξαναπιάσαμε το γνωστό θέμα: θα γίνουν ή δεν θα γίνουν πρόωρες εκλογές;
Ο Καμμένος απειλεί τους δανειστές ότι, αν μας παραζορίσουν, θα πάμε στις κάλπες. Η Γεροβασίλη δεν βλέπει κάλπες. Ο Θεοδωράκης ούτε ν’ ακούει δεν θέλει για κάλπες, γιατί οι επόμενες κάλπες θα είναι μάλλον οι τελευταίες του κόμματός του. Ο Μητσοτάκης δεν βιάζεται για κάλπες, επειδή θέλει πρώτα να οργανώσει το κόμμα του αλλά και να προλάβει η κυβέρνηση να τελειώσει με το ασφαλιστικό. Με δυο λόγια, όλοι δείχνουν ένα κάλπικο ενδιαφέρον για τις κάλπες, ανάλογα με το τι τους βολεύει. Άλλωστε, οι κάλπες ήσαν πάντοτε η α λα καρτ πεμπτουσία της δημοκρατίας.

Κατ’ αρχάς, επιτρέψτε μου να σχολιάσω λίγο αυτό το τελευταίο, δηλαδή ότι οι εκλογές είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. «Πεμπτουσία» είναι κάτι που… δεν υπάρχει! Κοντά στα τέσσερα γνωστά στοιχεία του κόσμου (γη, αέρας, νερό, φωτιά), οι αρχαίοι έβαλαν κι ένα πέμπτο (αιθέρας), το οποίο υπέθεταν ότι υπάρχει, επειδή έπρεπε να υπάρχει κάτι που να δίνει την ζωή. Λίγο-πολύ, λοιπόν, «πεμπτουσία» είναι κάτι σημαντικό, που θα έπρεπε να υπάρχει αλλά δεν το έχουμε δει.