Το ατσάλι δένεται στη μεγάλη φωτιά και στο δυνατό ψύχος. Τότε γίνεται δυνατό και τίποτα δεν φοβάται. Έτσι ατσαλώθηκε και η δική μας γενιά και έμαθε να μην παραδίδεται!
Νικολάϊ Οστρόφσκι
EΠIKOIΝΩΝΙΑ drasistooraiokastro@gmail.com
Φαίνεται
ότι η προσπάθεια να φιμωθεί κάθε φωνή που διαμαρτύρεται για τη
γενοκτονία που διεξάγει το Ισραήλ σε βάρος του παλαιστινιακού λαού στα
πλαίσια της Eurovision ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια του σταδίου στο Μάλμε
της Σουηδίας...
Τελευταίο κρούσμα, ο περιορισμός του βίντεο της ΚΝΕ που δημοσιεύθηκε
χθες το βράδυ με τίτλο «Eurovision: Η μουσική ενώνει, αρκεί να μην είσαι
με την Παλαιστίνη!» στο YouTube, με το βίντεο να είναι πλέον διαθέσιμο
μόνο σε χρήστες άνω των 18, και εφ' όσον συναινέσουν με την προβολή
«παραστατικών ή βίαιων εικόνων».
Ταυτόχρονα στο TikTok το βίντεο δεν πέρασε τους ελέγχους της
πλατφόρμας για βίαιο περιεχόμενο, με αποτέλεσμα να μη δημοσιευθεί ποτέ.
Από την εποχή που ο Βελόπουλος μαζί με τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη ήταν «τριπλέτα» στο ΛΑ.Ο.Σ. του Καρατζαφέρη
Αν
κάποιο πολιτικό πρόσωπο ενσαρκώνει τη λαϊκή παροιμία «σκυλί που
γαβγίζει δεν δαγκώνει», αυτός είναι ο Κυρ. Βελόπουλος με το κόμμα του,
Ελληνική Λύση (Ε.Λ.). Βέβαια αυτό δεν είναι πρόσφατο συμπέρασμα, γι'
αυτό και το σύστημα τον προωθεί όλο και περισσότερο μπροστά στις
ευρωεκλογές, με έναν επιπλέον στόχο: Να απορροφήσει ένα τμήμα της λαϊκής
δυσαρέσκειας και να ενισχύσει το αφήγημα άλλων αστικών κομμάτων, ότι
απαιτείται ενίσχυση των «φιλοευρωπαϊκών δημοκρατικών» δυνάμεων ως
απάντηση στην άνοδο του «λαϊκισμού» και της «ακροδεξιάς».
Το
βασικό ερώτημα το οποίο πρέπει να απευθυνθεί σε έναν κόσμο που
σκέφτεται ως πιθανή επιλογή να στηρίξει με την ψήφο του την Ε.Λ. είναι
αν έτσι μπορεί να εκφραστεί η καταδίκη της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ,
της κυβέρνησης της ΝΔ, αν αυτή η ψήφος αποτελεί επιλογή απέναντι στην
πολιτική που τσακίζει μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα, κάνει πανάκριβο
εμπόρευμα την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία κτλ.
Οι
θέσεις και κυρίως οι πράξεις του Κυρ. Βελόπουλου διαχρονικά και του
κόμματός του επιβεβαιώνουν το ακριβώς ανάποδο. Οτι δηλαδή αποτελεί μια
δοκιμασμένη αντιλαϊκή - συστημική δύναμη, στήριγμα των επιχειρηματικών
ομίλων, ότι είναι συνυπεύθυνοι, αυτός και το κόμμα του, για τα
προβλήματα και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει ο ελληνικός λαός.
«Η
μουσική ενώνει» είναι το σύνθημα της Γιουροβίζιον, αλλά προϋπόθεση για
να συμβεί αυτό, είναι να βρίσκεσαι στην ...ευρωατλαντική πλευρά της
Ιστορίας! Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, δεν ξέραμε ποιος
θα είναι ο φετινός νικητής του «μουσικού διαγωνισμού». Η αλήθεια είναι
όμως ότι δεν είχαμε και μεγάλη αγωνία... Πρόπερσι στη Γιουροβίζιον
κέρδισε η Ουκρανία (γιατί άραγε;) και πέρσι η Σουηδία, που ήταν τότε εν
αναμονή μέλος του ΝΑΤΟ. Φέτος, τα παρατράγουδα ήταν περισσότερα από τα
τραγούδια που ακούστηκαν και είχαν στο επίκεντρο τη συμμετοχή του Ισραήλ
από τη μια κι από την άλλη τις αντιδράσεις που προκαλεί η σφαγή των
Παλαιστινίων μέσα κι έξω από το στάδιο όπου διεξάγεται ο διαγωνισμός.
Πέρα από την εμπάθεια των διοργανωτών για τις μαζικές διαμαρτυρίες,
οτιδήποτε μπορεί να εξέφραζε δυσαρέσκεια για το Ισραήλ, στοχοποιούνταν
αυτόματα ως «αντισημιτισμός»! Φαίνεται πως η κουλτούρα της ...«ανοχής»,
της «συμπερίληψης» και της «διαφορετικότητας», που διαφημίζονται ως οι
«αξίες» του διαγωνισμού, δεν χωράει άλλες γνώμες, πέρα από αυτές που
εκφράζουν οι διοργανωτές. Για τους λάτρεις των προγνωστικών πάντως, το
Ισραήλ βρισκόταν μέχρι και την Παρασκευή στη λίστα με τα φαβορί...