Δευτέρα 6 Ιουνίου 2016

Deutsche Bank: απορίες δίχως απαντήσεις


Στην αρχή ήταν μια ειδησούλα στα ψιλά των οικονομικών εφημερίδων που τράβηξε την προσοχή μου, κάπου στις αρχές της χρονιάς. Η ειδησούλα έλεγε ότι τα ασφάλιστρα κινδύνου (cds) της Deutsche Bank έφτασαν το 4,4%. Καθώς δεν με λες και ειδικό επί των cds, δεν κατάλαβα αμέσως τι σήμαινε αυτό το νουμεράκι. Όμως, εκείνο το "έφτασαν" με έβαλε σε σκέψη: έφτασαν... ξεκινώντας από πού; Λίγο ψάξιμο στο διαδίκτυο ήταν αρκετό για να αποκαλύψει ότι ενάμισυ μήνα νωρίτερα τα cds της τράπεζας κόστιζαν 1,9% του ασφαλιζόμενου κινδύνου. Δηλαδή, αύξηση στα ασφάλιστρα 2,5% σε ενάμισυ μήνα; Εντυπωσιακό!

Ο καιρός πέρασε και είχα ξεχάσει την ειδησούλα, ώσπου στα τέλη Μαΐου έσκασε μια άλλη είδηση, με πιο μεγάλα γράμματα αυτή την φορά: η Moody's υποβάθμισε (για δεύτερη φορά μέσα στο 2016) την Deutsche Bank στο επίπεδο Baa2. Μια ματιά στον παρακάτω πίνακα πιστοποιεί ότι η Moody's τοποθετεί την γερμανική τράπεζα δυο σκαλιά πάνω από εκεί όπου αρχίζουν τα σκουπίδια:

Οι κλίμακες των τριών οίκων αξιολόγησης. Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στο Caa1, B και Β- αντίστοιχα.
Η Κύπρος, λίγο πριν μπει στο μνημόνιο, βρισκόταν στο Α2, Α- και Α-.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στις 8 ιουνη στις 9 πμ μπροστα στο ικα στην Αριστοτελους


Κανείς Τούρκος δεν έγινε γενίτσαρος


Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko



Το κείμενο που ακολουθεί με τίτλο «”Αριστερόμετρο”: Φυσικά και υπάρχει!» δημοσιεύτηκε εδώ στην ίδια θέση πριν από 16 μήνες, στις 2 Μάρτη 2015. Ήταν λίγες μέρες μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη και ενώ ακόμα δέσποζε εκείνο το «Πρώτη φορά Αριστερά»…

   Ο λόγος που επιλέξαμε την αναδημοσίευσή του εξηγείται στο σημείωμα που ακολουθεί μετά το τέλος εκείνου του κειμένου, και φυσικά δεν είναι να βλογήσουμε τα γένια μας – πράγμα καθόλου δύσκολο πια για όσους δεν παραμυθιάζονται από τον ρεφορμισμό, με όσους «αριστερούς» μανδύες κι αν ενδυθεί ανά τους αιώνες.

«Αριστερόμετρο»: Φυσικά και υπάρχει!

    “Ότιη αστική δημοκρατία έχει γυρίσει στην εποχή της Ιεράς Συμμαχίας και άρα στην εποχή της ιεράς εξέτασης των δημοκρατικών δικαιωμάτων, είναι μια διαπίστωση που παραβιάζει ανοιχτές ιστορικές θύρες. Ως εκ τούτου χρόνια τώρα, πολύ πριν από τα Μνημόνια, από την εποχή των τρομονόμων, των χουντικών διαταγμάτων κατά αγροτών και μαθητών, των ηλεκτρονικών φακελωμάτων, των Αμπού Γκράιμπ και των Γκουαντάναμο, η Αριστερά έχει αναδειχτεί στο προκεχωρημένο φυλάκιο υπεράσπισης ακόμα και αυτών των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών.

   Συνιστά, όμως πολιτική έκπτωση, για κάθε αριστερό, πόσω μάλλον κομμουνιστή, να μειώνει το εύρος των δημοκρατικών ελευθεριών στα αστικοδημοκρατικά τους όρια, και να βαφτίζει «αριστερά» αυτά τα όρια. Διότι δι’ αυτού του τρόπου παραιτείται από το πραγματικό νόημα της προάσπισης και αποκατάστασης των αστικοδημοκρατικών ελευθεριών. Που δεν είναι άλλο  για την Αριστερά από την επέκτασή τους, την υπέρβασή τους και - μέσω αυτού του τρόπου - από την κατοχύρωση όλων των ελευθεριών. Αυτό είναι αριστερή πολιτική.