«Καίνε» οι αυξήσεις το λαϊκό εισόδημα για να «τρέξουν» τα σχέδια των «επενδυτών»

 

ΤΙΜΟΛΟΓΙΑ ΗΛΕΚΤΡΙΣΜΟΥ

Ενας από τους χιλιάδες λογαριασμούς που καταφτάνουν αυτές τις μέρες: Ο συγκεκριμένος επαγγελματίας, μετά και τις «ελαφρύνσεις», θα πληρώσει 270 ευρώ επιπλέον τον μήνα!

Την ώρα που ένα ακόμα βήμα στην πορεία της «απελευθέρωσης» της Ενέργειας γινόταν χτες με την επισημοποίηση της παραπέρα ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, ο λαός καλείται να πληρώσει με τεράστιες αυξήσεις τις «πράσινες» και άλλες μπίζνες με την Ενέργεια.

Οι αυξήσεις που περιλαμβάνουν τα τιμολόγια της ΔΕΗ και των υπόλοιπων παρόχων ηλεκτρισμού που φτάνουν αυτές τις μέρες σε νοικοκυριά και μικρές επιχειρήσεις είναι τεράστιες, αποδεικνύοντας μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα τι αξία έχουν οι υποσχέσεις της κυβέρνησης περί «προστασίας των καταναλωτών» από τις ανατιμήσεις με τα εφάπαξ μέτρα - ψίχουλα που ανακοίνωσε πρόσφατα.

Η λεγόμενη «ρήτρα αναπροσαρμογής» χρεώσεων που επέβαλε από τον περασμένο Αύγουστο η ΔΕΗ ΑΕ - οι «εναλλακτικοί» πάροχοι την είχαν ήδη προσαρμόσει στα τιμολόγιά τους - για ένα νοικοκυριό με κατανάλωση 1.200 Kwh την τετραμηνία Ιούνη - Σεπτέμβρη, φτάνει αισίως τα 52,20 ευρώ, εκ των οποίων η επιδότηση και η έκπτωση της ΔΕΗ καλύπτουν μόνο τα 28 ευρώ (9 και 19 ευρώ αντίστοιχα) επιβαρύνοντας τον οικογενειακό προϋπολογισμό με 24,2 ευρώ την τετραμηνία ή 6 ευρώ τον μήνα για αρχή.

Τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα για τα μικρά καταστήματα, όπου η ρήτρα αναπροσαρμογής της ΔΕΗ έρχεται κυριολεκτικά να «τσακίσει» τον προϋπολογισμό μεγάλης μερίδας αυτοαπασχολούμενων, για τους οποίους έτσι κι αλλιώς το κόστος ρεύματος αποτελούσε μέχρι σήμερα ένα από τα βασικά έξοδα της ατομικής ή πολύ μικρής επιχείρησής τους.

Ετσι, για παράδειγμα, ένα μικρό ζαχαροπλαστείο 87 τ.μ. σε δήμο των δυτικών συνοικιών της Αθήνας και κατανάλωση ρεύματος 8.280 Kwh, η ρήτρα αναπροσαρμογής χρεώσεων μόνο για τον μήνα Σεπτέμβρη φτάνει τα 420 ευρώ, ενώ η έκπτωση καλύπτει μόλις τα 151 ευρώ, δηλαδή ο καταστηματάρχης καλείται να καταβάλει αυτόν τον μήνα 269 ευρώ επιπλέον στη ΔΕΗ.

Δεν συγχωνεύονται!

 

 

«Συγχωνεύσεις», «εξορθολογισμός», «περιορισμός κόστους» και άλλα παρόμοια είναι στην ημερήσια διάταξη των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, με τον λαό να πληρώνει το μάρμαρο, αφού οι ανάγκες του συνθλίβονται για να θωρακίζονται η ανταγωνιστικότητα και η καπιταλιστική κερδοφορία.

Κι αυτό είναι κάτι που επιβεβαιώνεται ξανά αυτές τις μέρες, με τις συγχωνεύσεις σχεδόν 1.000 σχολικών τμημάτων σε όλη τη χώρα, και μάλιστα με την πανδημία να καλπάζει στις νεότερες ηλικίες, στοιβάζοντας δεκάδες μαθητές σε κάθε τάξη, αντί να ιεραρχείται η αραίωσή τους.

Γιατί επιλέγονται αυτές οι συγχωνεύσεις; Για να περιοριστεί το «κόστος» της Εκπαίδευσης για το κράτος, για να μην υπάρχει «κατασπατάληση εκπαιδευτικού προσωπικού», όπως αναφέρει κυνικά η κυβέρνηση.

Τι αξία έχουν μερικές απώλειες;

 

Το ερώτημα αν «έχει δουλειά η χώρα μας στο Σαχέλ» απασχόλησε εκτεταμένα τα αστικά επιτελεία, με αφορμή την Ελληνογαλλική Συμφωνία, προσπαθώντας να υπερασπιστούν την πολιτική της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, που οδηγεί τα ελληνικά στρατεύματα σε «κόσμους μακρινούς», με όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις, είτε πρόκειται για το Αφγανιστάν παλιότερα είτε για τη Σαουδική Αραβία και το Μάλι σήμερα. Από τα πολλά που γράφτηκαν, ξεχωρίζει ένα άρθρο στην «Καθημερινή», του πρώην συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού, Αλ. Διακόπουλου. Με κάθε λέξη του το άρθρο επιβεβαιώνει ότι Συμφωνίες όπως αυτές με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ καμία σχέση δεν έχουν «με την άμυνα και την ασφάλεια» της χώρας και του λαού, παρά μόνο με τα συμφέροντα της αστικής τάξης, μπροστά στα οποία παρουσιάζεται κυριολεκτικά ως «δευτερεύον ζήτημα» το αν θα υπάρξουν ακόμα και ανθρώπινες απώλειες από τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

* * *

Ο αρθρογράφος ζητάει «να καταλάβουμε πως τα εθνικά συμφέροντα των χωρών δεν εξυπηρετούνται πάντα άμεσα, αλλά πολύ συχνά με έμμεσο τρόπο. Στους σκληρούς κανόνες των διεθνών σχέσεων για να σε υπολογίζουν πρέπει να συμμετέχεις». Και όχι γενικά κι αόριστα «ως λαθρεπιβάτης» - όπως λέει - αλλά στην «πρώτη θέση» των επεμβάσεων, γιατί «ένας στρατός που φοβάται τις απώλειες, δεν είναι σεβαστός από φίλους ούτε φόβητρο για τους εχθρούς».