Πατριώτη, άσε τα «σάπια»

 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

  

 Πατριώτη, το ποιοι κρύβονται πίσω από τα συλλαλητήρια για το μακεδονικό είναι πρόδηλο. Ότι χρησιμοποιούν τους χιλιάδες ανθρώπους που συμμετείχαν στη Θεσσαλονίκη και θέλουν να το επαναλάβουν και στην Αθήνα, ότι αξιοποιούν σαν προκάλυμμα τους χιλιάδες ανθρώπους που δεν είναι φασίστες ή ακροδεξιοί για να προωθήσουν τα δικά τους φασιστικά και ακροδεξιά παιχνίδια, είναι ακόμα πιο πρόδηλο. Επομένως, πατριώτη, δεν είναι ώρα ούτε για υπεκφυγές, ούτε για δικολαβισμούς, ούτε για σοφιστείες. Δεν είναι η ώρα για κρυφτούλι πίσω από το δάκτυλό μας. Τουτέστιν, καθαρές κουβέντες.

“Dance me to the end of love”

27-01-2018

Αυτό το τραγούδι είναι η φρίκη της απαίτησης να παίζουν μουσική, οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι, στους διαδρόμους των στρατοπέδων, την ώρα που οι άλλοι περνούσαν μπροστά τους στην ουρά του Άουσβιτς, του Νταχάου. Το τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα αληθινό αντίδοτο αγωνίας στο δηλητήριο της κτηνωδίας από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Κατιούσα
 

73 χρόνια πριν, ο Κόκκινος Στρατός μπαίνει στο Άουσβιτς και η Ανθρωπότητα βλέπει το πρόσωπό της στον καθρέφτη.

73 χρόνια μετά η Ευρώπη βαδίζει στα βήματα του ναζισμού ξανά.
Και δεν υπάρχει πια Κόκκινος Στρατός.

Το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένα τραγούδι γραμμένο για εραστές όπως νομίζουν όσοι ριγούν στο άκουσμά του… Αυτό το τραγούδι είναι η φρίκη της απαίτησης να παίζουν μουσική, οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι, στους διαδρόμους των στρατοπέδων, την ώρα που οι άλλοι περνούσαν μπροστά τους στην ουρά του Άουσβιτς, του Νταχάου.

Το τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα αληθινό αντίδοτο αγωνίας στο δηλητήριο της κτηνωδίας από άνθρωπο σε άνθρωπο.

“Αν υπάρχει Θεός θα πρέπει να με παρακαλέσει για να τον συγχωρέσω.” (χαραγμένο σε τοίχο του Άουσβιτς)

“Κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει.” ‘Ερνεστ Χέμινγουεϊ

Giorgos Miamis

Στο στόχαστρο η οργάνωση των εργαζομένων και η δράση των σωματείων

«ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΙ» ΚΑΙ «ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ»

Από κινητοποίηση ενάντια σε απόλυση εργαζόμενου που στοχοποιήθηκε από την εργοδοσία με πρόσχημα τη διαδικασία της «αξιολόγησης»

Εργοδοτικά εργαλεία περιορισμού της συνδικαλιστικής δράσης, μέσα «πειθάρχησης» και «τιμωρίας» κάθε προσπάθειας οργάνωσης και διεκδίκησης, «μπαμπούλας» και απειλή πάνω από το κεφάλι των εργαζομένων. Οι περιβόητοι «εσωτερικοί κανονισμοί», όπως και οι λεγόμενες «αξιολογήσεις» των εργαζομένων, αποτελούν το «ευαγγέλιο» των μεγάλων επιχειρήσεων, εκπληρώνοντας τους προαναφερόμενους ρόλους και ακόμα περισσότερους.

 Τα παραδείγματα που παρουσιάζει σήμερα ο «Ριζοσπάστης», προερχόμενα από την πείρα τριών κλαδικών σωματείων της Αττικής, έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο έρχεται να προστεθεί στο ήδη πλούσιο αντεργατικό οπλοστάσιο που έχουν εξασφαλίσει το αστικό κράτος και η νομοθεσία του στην εργοδοσία για το χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης.

«Μπαμπούλας» για τους εργαζόμενους, λυμένα χέρια για τους μεγαλοεργοδότες

 

Να αποφεύγουν «καθετί το οποίο μπορεί να διαταράξει την τάξη (...) και να επιφέρει υλική ή ηθική ζημία στην εταιρεία». Να συμπεριφέρονται «κατά τρόπο που δεν προσβάλλει ή βλάπτει την επιχειρηματική και κοινωνική εικόνα, τη φήμη και το κύρος της εταιρείας». Να προστατεύουν «τα συμφέροντα της εταιρείας», να συμβάλλουν «στην τήρηση της τάξης και ασφάλειας», να αποφεύγουν και να προλαμβάνουν «ό,τι είναι δυνατό να εμποδίσει την ομαλή λειτουργία» της επιχείρησης. Οι παραπάνω αξιώσεις διατυπώνονται με παρόμοιο τρόπο σε όλους τους «εσωτερικούς κανονισμούς» επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον κλάδο του Εμπορίου.

ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ

Στα οκτώ χρόνια που  προγράμματα λιτότητας επιβάλλουν περικοπές μισθών και συντάξεων, υψηλή ανεργία, μερική απασχόληση, περιστολή εργασιακών δικαιωμάτων κλπ. τέτοιο πλήθος δεν κινητοποιήθηκε για  να  διαμαρτυρηθεί, να  αποτρέψει, να διεκδικήσει όσο την προηγούμενη Κυριακή στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για το όνομα της FYROM. Σ΄ αυτό το συλλαλητήριο,  που ευελπιστούν οι εργολάβοι του Μακεδονικού να το επαναλάβουν σε ενισχυμένη μάλιστα έκδοση στην Αθήνα, φάνηκε πως οι κίνδυνοι τόσο για αύξηση της εμβέλειας του λόγου των φασιστών όσο  και της νομιμοποίησης του, με εκμετάλλευση των προβλημάτων εθνικού χαρακτήρα, είναι υπαρκτοί. Όπως υπαρκτός είναι και ο προβληματισμός για την επιρροή που ακόμα ασκούν, σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, ό,τι ονομάζουμε εθνικά θέματα.