Το μεγάλο παιχνίδι

Σε όλα τα σημαντικά παιχνίδια στην ζωή χρειάζονται τουλάχιστον δύο. Η ισοπαλία είναι αδιάφορη. Η ήττα δεν είναι αποδεκτή. Αλλά κανείς δεν μπορεί να την αποφεύγει για πάντα. Στο μεγάλο παιχνίδι της ζωής ωστόσο, η ήττα δεν μπορεί να διαρκεί πολύ, ακριβώς γιατί ο διαθέσιμος χρόνος είναι πεπερασμένος. Το μεγάλο παιχνίδι της ζωής λοιπόν, χρειάζεται δύο για να λειτουργήσει και ένα ψεύδος  για να διαιωνιστεί.

• Χρειάζεται κάποιον που να θέτει τους κανόνες. Οι κανόνες είναι σχετικά απλοί, ώστε να συνάδουν στον εμπνευστή τους. Τους κανόνες τους θέτουν συνήθως, το κράτος, η εκκλησία, η κυβέρνηση, το δίκαιο, η αστυνομία, το κεφάλαιο. Πρόκειται για την θεσμική ενότητα κυριαρχίας, που εκφράζει το φορτίο της πολιτικής εξουσίας. Ο βασικός κανόνας είναι ότι δεν μπορείς να παραβείς κανένα κανόνα που απορρέει από τον βασικό κανόνα. Ουσιαστικά δηλαδή δεν μπορείς να κινηθείς εκτός των δοθέντων πλαισίων που συνιστούν το κανονιστικό σκαρίφημα λειτουργίας του καθεστώτος. 

• Χρειάζεται κάποιον που να αποδέχεται τους κανόνες. Δηλαδή χρειάζεται ένα μοντέλο ανθρώπου έτσι κατασκευασμένου, που να αποδέχεται ρητά ότι το κράτος, η εκκλησία, η κυβέρνηση, το δίκαιο, η αστυνομία και το κεφάλαιο, αποτελούν τους αδιάρρηκτους πυλώνες του καθεστώτος, που εξασφαλίζουν την πραγματοποίηση και της δικής του ύπαρξης. Πρόκειται για την πραγμάτωση της ζωής -σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο- μέσα από το καλειδοσκόπιο της κυρίαρχης εξουσίας, όπου ο ορίζοντας της ζωής εξαϋλώνεται, εντός του αποτρόπαιου και ατελεύτητου μεσσιανισμού της εξουσίας. 

Οι απαρχές των ιδιωτικοποιήσεων: Από τον ναζισμό στον φιλελευθερισμό

Υπάρχει η, διόλου τυχαία, διαδεδομένη πεποίθηση ότι ο ναζισμός είχε πιο κοντινή σχέση με τον σοσιαλισμό και την εχθρότητα προς το κεφάλαιο, την ιδιωτική ιδιοκτησία και τον καπιταλισμό, μια πεποίθηση που προώθησαν οι ίδιοι οι ναζί στην προσπάθεια να εμφανιστούν σαν αντι-συστημικοί στα μάτια του λαού την ώρα που διαβεβαίωναν το γερμανικό κεφάλαιο ότι δουλεύουν για αυτό. Εξίσου διαδεδομένη είναι ιδέα ότι η πρακτική ιδιωτικοποίησεων δημόσιων/κρατικών εταιρειών είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό αυτού που αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός και έκανε την ανάδυση του γύρω στην δεκαετία του ’70.
Αυτή η ιδέα γύρω από τις ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι βεβαίως αβάσιμη. Η ιστορική πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας πέρασε μέσα από την ανάπτυξη και συγκέντρωση μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Τη δεκαετία του 1930 στο πλαίσιο της κρίσης ξεκίνησε ξεκίνησε για πρώτη φορά σε τέτοια κλίμακα μια διαδικασία κρατικοποίησης μεγάλων εταιρειών φτάνοντας σε μια σημαντική παρουσία του κρατικού τομέα στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων του καπιταλισμού σε στενή συνεργασία με το κεφάλαιο και προς όφελος του. Το κύμα ιδιωτικοποιήσεων που ξεκίνησε στην Χιλή και την Βρετανία το 1970 θεωρείται σαν η πρώτη εμφάνιση πολιτικών ιδιωτικοποίησης στην σύγχρονη ιστορία και ήταν αποτέλεσμα μιας σειράς αλλαγών στις ανάγκες του κεφαλαίου σε σχέση με το κράτος.

Σαν σήμερα 29 Σεπτεμβρίου 1941οι Ναζί εκτελούν 33.771 Εβραίους της Σοβιετικής Ένωσης

Από herko στο Ατέχνως

 

Σαν σήμερα 29 Σεπτεμβρίου 1941οι Ναζί εκτελούν 33.771 Εβραίους της Σοβιετικής Ένωσης. Σε αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε και άλλους 60.000 ομοεθνείς τους, αλλά και τσιγγάνους, αντιστασιακούς και αιχμαλώτους, που εκτελέστηκαν λίγες μέρες αργότερα στο ίδιο σημείο.

Στη σφαγή του Μπάμπι Γιαρ, οι Ναζί εκτελούν 33.771 Εβραίους της Σοβιετικής Ένωσης (άνδρες, γυναίκες και παιδιά) σε χαράδρα κοντά στο Κίεβο, με διαταγή του Χίμλερ.

Η εκτέλεση έγινε σε αντίποινα για μια σειρά βομβιστικών ενεργειών κατά στρατιωτικών τους εγκαταστάσεων από την σοβιετική αντίσταση.

Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς θα τους αφιερώσει το πρώτο μέρος της Συμφωνίας αρ. 13, γνωστής και ως Μπάμπι Γιαρ, σε στίχους του σπουδαίου Ουκρανού ποιητή Γιεβγένι Γεφτουσένκο.

Το μνημείο της σφαγής του Μπάμπι Γιαρ

Μαζί ψηφίζουν, μαζί αποπροσανατολίζουν

Με αφορμή την προχτεσινή συζήτηση και ψήφιση του νέου αντιλαϊκού πολυνομοσχεδίου για την ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης», η κυβέρνηση μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα έστησαν έναν νέο αποπροσανατολιστικό για το λαό καβγά, ειδικότερα γύρω από το υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων.
Αλλο το ΤΑΙΠΕΔ και άλλο το υπερταμείο, ισχυρίζονταν τα κυβερνητικά στελέχη, άλλο οι ιδιωτικοποιήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και άλλο οι δικές μας, επειδή... «αυτές δεν είναι ιδιωτικοποίηση, είναι αξιοποίηση»!

Το ταμείο που φτιάχνετε εσείς θα τελεί υπό συνδιαχείριση με τους δανειστές, αντέτειναν τα άλλα αστικά κόμματα, τα οποία... ξαφνικά «θυμήθηκαν» τον τρόπο λειτουργίας του και το γεγονός ότι περνάνε σε αυτό για 99 ολόκληρα χρόνια όλα τα κρατικά περιουσιακά στοιχεία σημαντικής αξίας.
Μιλάμε, δηλαδή, για «δούλεμα ψιλό γαζί»! ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΑΝΕΛ «ξεχνάνε» ότι ψήφισαν όλοι μαζί το 3ο μνημόνιο, το οποίο περιγράφει χαρτί και καλαμάρι τι είναι αυτό το υπερταμείο.

Το ψήφισαν όλοι παρέα ακριβώς γιατί οι απελευθερώσεις αγορών και οι ιδιωτικοποιήσεις είναι στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, για το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, την οποία σπεύδουν να υλοποιήσουν όλες οι κυβερνήσεις του. Ο μεταξύ τους καβγάς αφορά στο ποιος είναι ικανότερος να προωθήσει αυτήν τη στρατηγική, εκφράζει επίσης ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις για το ποιοι θα βγουν πιο ωφελημένοι, με το λαό σίγουρα χαμένο ανεξαρτήτως... «μοντέλου» ιδιωτικοποίησης.