Mία ιστορική έρευνα για τα πρωτοποριακά… ευρυτανικά σοβιέτ!!!
«-Τρέξε κλείσε
γλήγορα το Βελούχι! –φώναζε η μάνα μας. Όταν άνοιγε με πάταγο καμιάν απ’ τις
μπαλκονόθυρες ο βελουχίσιος.
-Δε βρήκες χ’στιανέ μ’ αλλού τόπο να χτίσεις; Τι ζήλεψες
απ’ την αητόραχη; γκρίνιαζε στα γεμάτα το γέρο μας η γριά μας, σαν την πιάνανε
τα διαόλια της απ’ το ξεπάγιασμα και τ’ ανεμοστράβωμα στην αυλή μας, όσου να φέρει
νερό απ’ τη βρύση ή ξύλ’ απ΄το κατώγι.
Οι βοριάδες,
ιδιαίτερα, σουρίζανε σα γαυριασμένα φίδια ακόμα και στην παραμικρή χαραμάδα στα
πορτοπαράθυρα, στις κλειδαρότρυπες και στ’ ανοίγματα των μπουχαρήδων στη
σκεπή. Ε, τότε δεν ήτανε ν’ ανοίξεις
πόρτα! Σε μπούκωνε, σε στράβωνε μονομιάς το χιονόμπασμα, που χυμούσε στο
διάδρομο. Ε, και τότε απογινότανε η μάνα μας μπαρούτι με την “αητόραχη”.
Κι ο πατέρας,
κρυφογελώντας μέσα απ’ τα παχιά μουστάκια του και με την ικανοποίηση του
ανθρώπου που τα βάζει και με τα στοιχειά απaντούσε περιπαιχτικά:
-Για να διαλέω τους
αέρηδες! Ποιος μου κάνει να τ’ ανοίγω, ποιος δε μ’ αρέσει να του κλείνω την
πόρτα.
Αλλά τα καλοκαίρια;
Μην κάνεις κουβέντα! Όμορφα που ήτανε να κάθεσαι σε τούτα τα μπαλκόνια, ν’
ανασαίνεις τη δροσιά και τη φρεσκάδ’ απ΄ τα Βελούχια και ν’ αργοπλέκεις, με ραχάτι και φαντασία,
όνειρα… Και κόσμους!
Σε τούτη, λοιπόν,
την αητόραχη και στον οντά του Μπεϊκαίικου γεννηθήκανε αι ΕΝΤΟΛΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ
ΛΑΙΚΗΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΙΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΑΙΚΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ».
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Γεωργούλα Μπέικου: “Η λαϊκή εξουσία στην Ελεύθερη Ελλάδα”, εκδ. Θεμέλιο, 1979)