ΜΟΝΟΛΟΓΩΝΤΑΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ

 Και ψηφίστηκε το πολυνομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης από 154 βουλευτές, οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές αυξάνονται, με τον πρωθυπουργό να υπεραμύνεται της πολιτικής του και σχεδόν να καμαρώνει για το καλοκαίρι του 2015, γιατί Πήραμε την απόφαση να δώσουμε τη μάχη, να λερώσουμε τα χέρια μας, αλλά να μην αποδράσουμε» επιμένοντας να υποστηρίζει πως με τις επιλογές του απέδειξε πως η αριστερά έχει ρόλο, δεν «αποδρά στα δύσκολα» κι  επιλέγοντας να ειρωνευτεί το ΚΚΕ που «Πορεύεται με τη λογική ότι κάποτε, τη Δευτέρα Παρουσία, θα γίνει η επανάσταση σαν τους χιλιαστές».

Ώρα αντεπίθεσης και όχι αναμονής

Από την απεργιακή κινητοποίηση στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου

Καμία ανοχή δεν πρέπει να δείξουν οι εργαζόμενοι στο κλίμα αναμονής που προσπαθεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση με την προπαγάνδα περί «επόμενης», αισιόδοξης μέρας. Η «επόμενη μέρα» είναι ήδη εδώ και τη ζουν οι εργαζόμενοι που βιώνουν την άγρια εκμετάλλευση στα γκέτο της εργοδοσίας, τα λαϊκά στρώματα που δεν μπορούν να καλύψουν ούτε στοιχειώδεις ανάγκες των ίδιων και των οικογενειών τους.

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα αλλάξει, χωρίς να ενισχυθεί η ταξική πάλη, χωρίς να δυναμώσουν ο αγώνας και η διεκδίκηση για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις του, την ΕΕ και τους στόχους τους.

Πάει πολύ...

Στον απόηχο της ψήφισης του αντιλαϊκού πολυνομοσχεδίου την περασμένη Δευτέρα, η κυβέρνηση συνεχίζει να προκαλεί τους εργαζόμενους, προσπαθώντας να δικαιολογήσει με διάφορους τρόπους και να νομιμοποιήσει από διάφορα κανάλια την άθλια διάταξη ενάντια στην απεργία. Ειδικά σ' αυτό το ζήτημα, η κυβέρνηση άλλαξε πολλές φορές την επιχειρηματολογία της, δείχνοντας τη δυσκολία που έχει να πετάξει από πάνω της τη ρετσινιά ενός αντεργατικού μέτρου, που κανένας από τους προηγούμενους δεν τόλμησε να ολοκληρώσει. Ετσι, αρχικά ειπώθηκε πως το μέτρο είναι ένας «έντιμος συμβιβασμός» απέναντι σ' αυτά που ζητούσε το ΔΝΤ για τον συνδικαλιστικό νόμο. Αξιοποίησαν μάλιστα ως «μπαμπούλα» τη ΝΔ, που συμφωνεί και πλειοδοτεί σε μέτρα περιορισμού της απεργίας, για να εγκλωβίσουν τους εργαζόμενους στη λογική του «μικρότερου κακού». Μετά προσπάθησαν να υποβαθμίσουν την αντιαπεργιακή διάταξη, λέγοντας ψέματα ότι έχει περιορισμένο εύρος εφαρμογής. Στη συνέχεα επινόησαν το αισχρό επιχείρημα ότι οι αλλαγές στον τρόπο λήψης της απόφασης για απεργία ενισχύουν τη δημοκρατία στους τόπους δουλειάς (!) και ενθαρρύνουν τάχα τη συμμετοχή των εργαζομένων.

Αντισυστημικοί...

Αν κάτι αξίζει να θυμηθεί ο λαός από το «ξεπουπούλιασμα» των μικρότερων αστικών κομμάτων που γίνεται αυτό το διάστημα, με τους διάφορους βουλευτές τους να κολλάνε ως «τσόντες» σε ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΔΗΣΥ, πιάνοντας στασίδι και για την επόμενη φάση των διεργασιών στο αστικό πολιτικό σύστημα, είναι το πώς όλοι αυτοί παρουσιάζονταν σε μια προηγούμενη φάση ως «αντισυστημικοί», «νέοι» και «άφθαρτοι», που θα έκαναν τάχα τη διαφορά στην πολιτική, παρότι οι θέσεις τους έμοιαζαν «σαν δυο σταγόνες νερό» με αυτές των υπολοίπων. Τελικά, πολύ νωρίς βρίσκονται με τους «παλιούς» και «φθαρμένους» να ψηφίζουν μαζί μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα, επιβεβαιώνοντας ότι τίποτα το «νέο» και το «ριζοσπαστικό» για το λαό δεν μπορεί να γεννηθεί μέσα από τα σπλάχνα του σάπιου συστήματος, με το ανακάτεμα της «σούπας» των αστικών κομμάτων. Η αποστολή εξάλλου όλων αυτών που παίζουν κατά καιρούς το ρόλο του αναχώματος, αυτή είναι: Ο εγκλωβισμός της λαϊκής δυσαρέσκειας σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια και στη συνέχεια η διοχέτευσή της στη βασική κοίτη του συστήματος. Αυτό δείχνει η πείρα από προηγούμενες ανεξαρτητοποιήσεις, μετεγγραφές και «διευρύνσεις», αυτό επιβεβαιώνουν και οι τελευταίες μετακινήσεις βουλευτών από το ένα κόμμα στο άλλο.