Δεν είναι βέβαια βλάκας ο κ. Βρούτσης. Επικίνδυνος είναι, συκοφάντης και προβοκάτορας!

Απεγκλωβισμός απ' τα αστικά κόμματα, βήμα στην Κοινωνική Συμμαχία, εκεί θα κριθεί το δίκιο του λαού

Η δευτερολογία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Eurokinissi

Κύριε πρωθυπουργέ,Δεν γνωρίζω πραγματικά πού αναφέρεστε και παρουσιάζετε την εικόνα που εκθειάσατε σήμερα εδώ.
Πιθανά μπερδεύετε την κερδοφορία και την ευφορία των επιχειρηματικών ομίλων με την κατάσταση που υπάρχει στους εργασιακούς χώρους.

Ενδεικτικά μόνο να σας πω ότι προσωπικά, μόνο τις τελευταίες βδομάδες, εκτός από άλλα στελέχη και βουλευτές του ΚΚΕ, έχω συναντηθεί έπειτα από αιτήματα εργαζομένων με πολλά σωματεία και Ομοσπονδίες πολλών κλάδων, σχεδόν όλων των κλάδων.

Τα Σωματεία στη ΛΑΡΚΟ, η Ομοσπονδία Επισιτισμού - Τουρισμού, η Ομοσπονδία των Τραπεζοϋπαλλήλων ΟΤΟΕ, τα «Λιπάσματα Καβάλας», τα Σωματεία των ΕΛΠΕ, η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ, οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ, δεκάδες άλλα, όπως και εκατοντάδες εργαζόμενους στην καθημερινή μας σχεδόν επαφή. Ολοι αυτοί ζουν, με βάση τα λεγόμενά σας, σε άλλη χώρα.

Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι:

Τα επίσημα στοιχεία της ανεργίας παραμένουν κολλημένα σταθερά πάνω από 17%, δηλαδή στο ένα εκατομμύριο ανέργους. Η ευέλικτη απασχόληση, δηλαδή, για να μιλάμε απλά Ελληνικά, η δουλειά - λάστιχο με 380 ευρώ μισθό μεικτά, έχει εκτιναχθεί. Μετεξελίσσεται σε μόνιμης διάρκειας ευέλικτη εργασία και όχι προσωρινού χρόνου, χαμηλά αμειβόμενη, αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία, που μεταξύ των άλλων ουσιαστικά αποκρύπτει και την πραγματική ανεργία. Και φέτος η πλειοψηφία των νέων προσλήψεων είναι με ευέλικτες μορφές εργασίας. Με τα δικά σας στοιχεία πάνω από 55%.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη ούτε είναι ούτε μπορεί να γίνει ποτέ ανάπτυξη για όλους

Η πρωτολογία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπα, στη συζήτηση

Eurokinissi

Κύριε πρωθυπουργέ,Σε όλες σας τις παρεμβάσεις, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, εσείς και υπουργοί σας μιλάτε για τη νέα Ελλάδα, για την Ελλάδα που αλλάζει, για την Ελλάδα της ανάπτυξης και της ευημερίας.

Βέβαια αυτό που περιγράφετε δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό που βιώνουν οι εργαζόμενοι. Είναι μια εικονική πραγματικότητα.
Ποια είναι η αληθινή πραγματικότητα;

-- Η εντατικοποίηση της εργασίας.

-- Η γιγάντωση των «ευέλικτων» μορφών εργασίας, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου οι οποίες και φέτος ξεπέρασαν στις νέες προσλήψεις τις σταθερές εργασιακές σχέσεις.

-- Η εκτίναξη της ενοικιαζόμενης εργασίας, της εργολαβικής απασχόλησης.

-- Η παντελής έλλειψη μέτρων υγείας και ασφάλειας, που έχει οδηγήσει σε πρωτοφανή αύξηση των εργατικών «ατυχημάτων», και των θανατηφόρων, στη βιομηχανία και σε όλους τους κλάδους.

Μέσα σε λίγους μόλις μήνες είτε ψηφίσατε είτε δρομολογήσατε νέα επιθετικά μέτρα στο χώρο των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, στον τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης.

-- Καταργήσατε τις κλαδικές συμβάσεις, προβλέποντας ακόμη περισσότερες «ρήτρες εξαίρεσης» που μπορεί να αξιοποιεί η εργοδοσία, μετατρέποντας παράλληλα τον υπουργό Εργασίας σε γενικό άρχοντα, ο οποίος μπορεί να απαγορεύει τη μονομερή προσφυγή των εργαζομένων στη διαιτησία και να προχωρά μέτρα που διευκολύνουν παραπέρα την περιβόητη «ευελιξία».

Απεργούμε για τη ζωή μας!

Αν κάτι αφήνει η συζήτηση της Παρασκευής στη Βουλή για τα Εργασιακά είναι κάμποσους ακόμα λόγους για να είναι η απεργία της Τρίτης 18 Φλεβάρη επιτυχημένη, με μαζική τη συμμετοχή εργαζομένων και νεολαίας. Ο ένας μετά τον άλλον οι αρχηγοί των αστικών κομμάτων κατέθεσαν από το βήμα της Βουλής την προσήλωσή τους στις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, στην προσέλκυση επενδύσεων, στη διαφύλαξη της ανταγωνιστικότητας, της φθηνής εργατικής δύναμης για λογαριασμό της εργοδοσίας. Η «μετωπική σύγκρουση», για την οποία γινόταν λόγος στα αστικά ΜΜΕ, τελικά περιορίστηκε στο αν η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο ικανός να διασφαλίσει τους δείκτες ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας, για το ποιος είναι πιο αποφασισμένος να υλοποιήσει κάθε πλευρά των επιδιώξεων των μονοπωλιακών ομίλων. 

 

 Περιορίστηκε στο ποιος ενδιαφέρεται περισσότερο για την προστασία των τραπεζικών ομίλων, αλλά και τη διασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής», ποιος δηλαδή μπορεί να εφαρμόσει καλύτερα τα «θέλω» των επιχειρηματικών ομίλων επιλέγοντας το κατάλληλο μείγμα αυταρχισμού και ενσωμάτωσης, καλλιέργειας αυταπατών για τη «βιώσιμη» ή τη «δίκαιη» ανάπτυξη και φόβου για μια «επιστροφή» στην κρίση...