Το ΠαΣοΚ είναι ακόμη εδώ

Το ΠαΣοΚ είναι ακόμη εδώ

Καθώς έχω αφήσει για τα καλά πίσω μου το 55ο έτος του πεπερασμένου βίου μου, μπορώ να συμφωνήσω με μια αποστροφή του -πολύ καλού- ηθοποιού Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου: "Έχω την ηλικία που -θεωρητικώς, αν μη τι άλλο- κανείς έχει την καλύτερη θέα του βίου (του). Βρίσκεται στην κορυφή του βουνού της ζωής (του). Ως εκ τούτου, ξέρει πολύ καλά και από πού έρχεται και κατά πού πάει. Το βλέπει! Ναι, τα 55 σού προσφέρουν απεριόριστη θέα!". Αυτή η απεριόριστη θέα, λοιπόν, μου επιτρέπει να διαπιστώσω ότι το ΠαΣοΚ είναι ακόμη εδώ.
Όπως έκδηλα μαρτυρά η ηλικία μου, ανήκω σ' εκείνη την γενιά που πρωτοψήφισε στις εκλογές τού 1981. Τότε που ερχόταν με φόρα η πασοκική "Αλλαγή", χρησιμοποιώντας συνθήματα που δονούσαν τον κόσμο με ιδιαίτερη δύναμη (πώς να φτουρήσει το κρυόκωλο καραμανλικό "Ανήκομεν εις την Δύσιν" όταν είχε απέναντί του το "Η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες" τού Ανδρέα;), έστω κι αν τα περισσότερα απ' αυτά ήσαν κλεμμένα από τους κομμουνιστές, όπως το "Όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων", το "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" ή το "Έξω οι βάσεις του θανάτου". Κι αν σ' εκείνες τις εκλογές το ΠαΣοΚ μάζεψε 48% των ψήφων, το σίγουρο είναι πως πάνω του στήριξαν -άλλος λιγώτερο κι άλλος περισσότερο- τις ελπίδες τους ίσως και περισσότεροι από 7 στους 10 έλληνες, οι οποίοι ποσώς θα στενοχωριούνταν αν ο Ανδρέας θα κλείδωνε (όπως είχε υποσχεθεί) μια για πάντα την δεξιά στο "χρονοντούλαπο της Ιστορίας".

1981: Προεκλογικές αφίσσες του ΠαΣοΚ

Δεν χρωστάω τίποτα – δεν πληρώνω τίποτα!

Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko

  Παρατήρηση 1η: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αφέλεια από το να νομίζει κανείς ότι το ΔΝΤ και η ΕΕ μαλώνουν γύρω από τη ρύθμιση για το ελληνικό χρέος με γνώμονα το ποιος από τους δυο θα εξυπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα του… ελληνικού λαού.

    Παρατήρηση 2η: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική απάτη από το να διακινείται στο εσωτερικό της χώρας η προπαγάνδα του «καλού – κακού μπάτσου» με το ΔΝΤ και την ΕΕ σε εναλλασσόμενους κάθε φορά ρόλους, ανάλογα με τις επιδιώξεις του εγχώριου «αριστεροδέξιου» πολιτικού διπολισμού.

   Παρατήρηση 3η: Η αντιπαράθεση ΔΝΤ – ΕΕ για το ελληνικό χρέος είναι 
ενδοιμπεριαλιστικού χαρακτήρα, κανείς τους δεν διαφωνεί ότι αυτό το χρέος «πρέπει» να πληρωθεί από τον ελληνικό λαό, μαλώνουν μόνο για τους τρόπους αποπληρωμής αφού αυτοί σχετίζονται με το ποιος κερδίζει – ποιός χάνει (ΗΠΑ/Γερμανία) από την καπιταλιστική κρίση, γενικώς, και από την εκδήλωσή της στην Ελλάδα, ειδικότερα.          
   
 Παρατήρηση 4η: Όποια ρύθμιση του ελληνικού χρέους επιλεγεί, αν και όταν επιλεγεί, δεν θα την συμφωνήσουν με στόχο την αύξηση των μισθών ή των συντάξεων (αυτοί θα μείνουν μνημονιακά ακρωτηριασμένοι), αλλά για την τροφοδότηση του κεφαλαίου με ζεστό χρήμα και για την αναθέρμανση της καπιταλιστικής οικονομίας πάνω στο έδαφος του νεκροταφείου των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.