Οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής είναι περισσότερα πράγματα από τις πανηγυρικές τελετές τους, με φόντο το άγαλμα του Λεωνίδα.
Οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής, πέρα από την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, επιδιώκουν, μέρα με τη μέρα, να αυξάνουν τις δυνάμεις τους μέσα στην κοινωνία. Ένας από τους τρόπους που χρησιμοποιούν είναι να εμφανίζονται σαν «πολιτικές παρθένες», παρά τις αμέτρητες αποδείξεις για την ιδεολογική ταύτιση με το ναζισμό (άρθρα τους που εξυμνούν τον Χίτλερ, φωτογραφίες με σβάστικες). Κάνουν πως δεν θυμούνται, πως δεν ξέρουν τίποτα και κλαψουρίζουν ότι τους αποκαλούν ναζιστές.
Καμία έκπληξη από τέτοιου είδους αντιδράσεις. Οι ναζιστές ήταν, είναι και θα είναι θρασύδειλοι. Ας προσέξουμε, όμως, κάτι: Οι ομιλίες δίπλα στο άγαλμα του Λεωνίδα, οι φωνές στη Βουλή και στις συγκεντρώσεις τους, δεν είναι κούφια λόγια. Ήταν, είναι και θα είναι επικίνδυνοι, διότι είναι ναζιστές.
Δεν θα σταθούμε στο γνωστό (σύμφωνα και με δικά τους κείμενα) θαυμασμό τους στο καθεστώς του φασίστα Μεταξά. Θα αναφερθούμε στην ταύτιση τους με το ναζισμό.
Όποτε κλήθηκαν να μιλήσουν για τη σχέση τους με το ναζισμό έμειναν στις «αποστάσεις», τόσο μεγάλες «αποστάσεις» που αδυνατούν να καταδικάσουν τον Χϊτλερ. Δεν μπορούν οι άνθρωποι (όσο άνθρωποι μπορεί να είναι οι ναζιστές…) να πούνε κακή κουβέντα για τον Αδόλφο τους.