«- Από πού
είσαι;
– Από την Ελλάδα!
– Από την Ελλάδα!
– Πού
κατοικείς;
– Στην Ελλάδα!
– Στην Ελλάδα!
– Πώς σε
λένε;
– Είμαι Ελληνίδα!
– Είμαι Ελληνίδα!
– Ποιοι
είναι οι συνεργάτες σου;
– Όλοι οι Έλληνες!»…
– Όλοι οι Έλληνες!»…
Έχει γραφτεί
με το ίδιο της το αίμα, στην Ιστορία, ο παραπάνω διάλογος της Ηλέκτρας Αποστόλου,
με τους βασανιστές της στην Ειδική Ασφάλεια, πριν το χιλιοβασανισμένο κορμί της
ηρωίδας βρεθεί παραμορφωμένο και καμένο απ’ τα φριχτά βασανιστήρια,
πεταμένο σ’ ένα δρόμο της Αθήνας, στις 27 του Ιούλη 1944.
Η Ηλέκτρα
Αποστόλου ήταν στέλεχος της καθοδήγησης της ΟΚΝΕ, μέλος του Κεντρικού
Συμβουλίου της ΕΠΟΝ και μέλος του ΚΚΕ. Ήταν γυναίκα, μάνα, ασυμβίβαστη με
συνείδηση και ψυχή, ένα φωτεινό παράδειγμα κομμουνιστικής στάσης ζωής, το νόημα
και τη ζωοδότρα δύναμη της οποίας ίσως να μην μπορούν να συλλάβουν στην ολότητά
τους, οι γενιές που γεννήθηκαν ή αντρώθηκαν στα χρόνια της τρυφηλής δημοκρατίας
μας.
Η Ηλέκτρα
είχε όλες τις δυνατότητες και την ευκαιρία να ζήσει μια «συμβατική» άνετη ζωή,
όπως οι περισσότερες κόρες εύπορων αστικών οικογενειών. Διάλεξε όμως τον
κακοτράχαλο δρόμο του αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση, στο πλευρό των
εργαζομένων και κάθε καταπιεσμένου από την εξουσία των κεφαλαιοκρατών. Έναν
δρόμο γεμάτο Συμπληγάδες που καραδοκούν να σε τσακίσουν και Σειρήνες έτοιμες να
σε οδηγήσουν στο πισωγύρισμα.