Οι μαϊμουδάνθρωποι

Antonio Gramsci

Οι μαϊμουδάνθρωποι

Ordine Nuovo, 2 Γενάρη 1921

Μτφρ.: Lenin Reloaded

Ο φασισμός είναι η πιο πρόσφατη "παράσταση" που έστησε η μικροαστική τάξη των πόλεων στη σκηνή της εθνικής πολιτικής ζωής. Το αξιοθρήνητο συμπέρασμα της περιπέτειας του Φιούμε* ήταν η τελική σκηνή της παράστασης. Μπορεί να εκληφθεί ως το πιο σημαντικό επεισόδιο της διαδικασίας της εσωτερικής αποσύνθεσης που βιώνει αυτή η τάξη του ιταλικού λαού.

Η καταστροφή των μικροαστών ξεκίνησε την τελευταία δεκαετία του περασμένου [ενν. 19ου] αιώνα. Με την ανάπτυξη της βιομηχανίας μεγάλης κλίμακας και του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, οι μικροαστοί έχασαν κάθε σημασία και αποπέμθφηκαν από τις ζωτικές τους θέσεις στον τομέα της παραγωγής. Έγιναν μια καθαρά πολιτική τάξη με ειδίκευση τον "κοινοβουλευτικό κρετινισμό." Το φαινόμενο αυτό, το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στην σύγχρονη ιταλική ιστορία, είχε διάφορα ονόματα στα διαφορετικά του στάδια. Αρχικά ονομάστηκε "άνοδος της αριστεράς στην εξουσία"**, μετά έγινε Τζιολιτισμός, μετά πάλη ενάντια στις καϊζερικές φιλοδοξίες του Ουμπέρτο του πρώτου, και τέλος διευρύνθηκε σε σοσιαλιστικό ρεφορμισμό.

Οι μικροαστοί έχουν κολλήσει σαν το στρείδι στο θεσμό του κοινοβουλευτισμού. Το κοινοβούλιο έχει εξελιχθεί από ελεγκτικό όργανο της καπιταλιστικής μπουρζουαζίας πάνω στο Στέμμα και την Δημόσια Υπαλληλία, σε καφενείο για κουτσομπολιό και σκανδαλολογία, σε μέσο παρασιτισμού. Διερθαρμένο ως το μεδούλι, πλήρως υποδουλωμένο στην κυβερνητική εξουσία, το κοινοβούλιο έχασε κάθε ίχνος αίγλης στα μάτια της μάζας του λαού. Οι μάζες είναι πεπεισμένες ότι η άμεση δράση, η εξωτερική πίεση, είναι τα μόνα μέσα ελέγχου και αντίστασης στις αυθαίρετες πράξεις των διοικητικών εξουσιών. Η Κόκκινη Εβδομάδα του Ιούνη του 1914, όπου υπήρξε διαμαρτυρία για τις σφαγές***, ήταν η πρώτη, μεγαλειώδης παρέμβαση της μάζας του λαού στην πολιτική, σε άμεση αντίθεση με τις αυθαίρετες πράξεις των αρχών και για να δοθεί αποτελεσματική έκφραση στην κυρίαρχη θέληση του λαού, που δεν έβρισκε πλέον φωνή στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Μπορεί να πει κανείς πως τον Ιούνη του 1914, ο κοινοβουλευτισμός, και μαζί του, ο πολιτικός ρόλος των μικροαστών, ξεκίνησε το δρόμο της οργανικής του αποσύνθεσης στην Ιταλία.

Με μαζική συμμετοχή το 9ο Εργατικό Φεστιβάλ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ (ΦΩΤΟ)

Με μαζική συμμετοχή του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας της Θεσσαλονίκης πραγματοποιήθηκε στο Γεντί Κουλέ,  το 9ο Εργατικό Φεστιβάλ των κλαδικών Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στην Κεντρική Μακεδονία, με σύνθημα: «Ανατρέπουμε το παλιό για να φέρουμε το νέο κόσμο, το σοσιαλισμό».

Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν με συζήτηση με εργαζόμενους από χώρους δουλειάς, με θέμα: «Δεν υπάρχει "δίκαιη" ανάπτυξη σε ένα άδικο σύστημα». Την εισηγητική ομιλία έκανε ο Νίκος Χριστάνης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ακολούθησαν παρεμβάσεις από εκπροσώπους εργαζομένων από μια σειρά κλάδους, όπως το Εμπόριο, τους συμβασιούχους στους ΟΤΑ, τις Τηλεπικοινωνίες και την Πληροφορική, τους οικοδόμους και τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, που μετέφεραν την πείρα από την οργάνωση του αγώνα για το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, για τη διεκδίκηση ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς, για την κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας και την υπεράσπιση της Κυριακάτικης αργίας. 

Αυστρία: Στη νομοθέτηση 12ωρης εργασίας προχωρά η ακροδεξιά κυβέρνηση

 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

Στη θέσπιση 12ωρης εργάσιμης μέρας ή 6οωρης εβδομαδιαίας εργασίας, ετοιμάζεται να προχωρήσει η ακροδεξιά κυβέρνηση της Αυστρίας, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις του εγχώριου κεφαλαίου και των πολυεθνικών που εδρεύουν στη χώρα. 

«Οι αλλαγές στην εργατική νομοθεσία είναι απαραίτητες για να έχουν οι εταιρείες μεγαλύτερη ευελιξία» είναι το φιλο-μονοπωλιακό επιχείρημα της κυβέρνησης Κούρτς. Η κυβέρνηση του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος (ÖVP) και του ακροδεξιού κόμματος των Ελεύθερων (FPÖ) επιδιώκει να επιβάλλει συνθήκες εργασιακής «γαλέρας» στην Αυστρία, «ξεζουμίζοντας» την εργατική τάξη της χώρας προς όφελος των αφεντικών. 

Ο συγκεκριμένος νόμος που προβλέπει την αύξηση των εργασίμων ωρών και αναμένεται να εγκριθεί από το κοινοβούλιο της Αυστρίας την Πέμπτη, προκάλεσε την έντονη αντίδραση εργαζομένων και συνδικάτων. 

ΔΑΝΙΑ : Μια αστείρευτη δεξαμενή φθηνών ή και τζάμπα εργαζομένων

Οι εργοδότες είναι ελεύθεροι να απολύουν ανά πάσα στιγμή και είναι απαλλαγμένοι από τις ασφαλιστικές εισφορές υπέρ ανέργων

Κινητοποίηση στη Δανία για τις ΣΣΕ

Στη Δανία η ασφάλιση της ανεργίας είναι ατομική υπόθεση του εργαζόμενου. Οι εργοδότες όχι μόνο είναι πλήρως απαλλαγμένοι από εισφορές υπέρ ανέργων, αλλά έχουν και το δικαίωμα «να απολύσουν τους υπαλλήλους ανά πάσα στιγμή, χωρίς να επιβαρύνονται με κόστος», όπως διαφημίζει η ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών της χώρας (investindk.com), προσπαθώντας να προσελκύσει επενδύσεις. Επιπλέον, σταδιακά ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες αναλαμβάνουν να ασφαλίζουν τους εργαζόμενους σε περίπτωση ανεργίας, με «αλμυρά» ασφάλιστρα, κάτι που προωθείται από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

 Από το 2013 οι άνεργοι της αναπτυγμένης σκανδιναβικής χώρας έχουν υποστεί περικοπές και αυστηρές προϋποθέσεις. Το επίδομα ανεργίας μειώθηκε στα 2 χρόνια, όμως οι προϋποθέσεις είναι τέτοιες και ο εξαναγκασμός για μια οποιαδήποτε δουλειά τόσο μεγάλος, που όλο και λιγότεροι τελικά το λαμβάνουν για όλο αυτό το διάστημα. Ανέρχεται στο 90% του βασικού (κατώτατου) μισθού του κάθε κλάδου και όχι των τελευταίων μισθών, που είναι υψηλότεροι. Με δυο λόγια, το επίδομα ανεργίας είναι περίπου το μισό του τελευταίου μισθού, για την πλειοψηφία των δικαιούχων.

Τα κεράσια και τα καλάθια

Παλιά τους λέγαμε γέρους. Επί παντοδυναμίας ΠΑΣΟΚ έγιναν «περήφανα γηρατειά». Τόσο περήφανα που άντεχαν και δακρυγόνα, όπως και στις αριστερές μας μέρες, δίχως όμως την περιφερόμενη περηφάνια της ελεύθερης αγοράς. 

 

Ατενίζουν το μέλλον με κομμένο το ΕΚΑΣ, τσακισμένη τη σύνταξη, αυξημένη τη συμμετοχή στα φάρμακα, με άνεργα παιδιά κι εγγόνια. Ο ηλικιωμένος, μιας και ομορφύναμε τη φρίκη με τον ευφημισμό «τρίτη ηλικία» και φανφάρες τύπου γιαγιάς - συζύγου Μακρόν, που με ξεπνοϊσμένο λυγμό σκούπιζε τις γλάστρες στην πνιγμένη από την κρατική αδιαφορία και την περιφερειακή γραφειοκρατική πολυλογία, τσάκιζε κόκαλα, ακόμα και των πεθαμένων. Στα 84 και μονάχος, μετράς μέρες με χαρά που είσαι όρθιος, κι όχι πλημμύρες χειμερινές ή θερινές, με τον παράλογο για τον 21ο αιώνα έλεγχο του πιεσόμετρου από την οργή των μπαζωμένων ρεμάτων και των απάνθρωπων πολιτικών.

20 χρόνια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – Να πούμε «χρόνια πολλά»;…

 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Στις 30 Ιούνη 1998 εγκαινιάζεται η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) με μια εντυπωσιακή τελετή στο κτίριο της παλιάς Οπερας της Φρανκφούρτης, της πόλης όπου έχει την έδρα της.

Θυμηθήκαμε το παλιότερο σκίτσο του Soloup (στη φωτογραφία) με αφορμή την… όμορφη αυτή επέτειο. Αν ισχύουν άλλωστε αυτά που περιγράφονται στο σκίτσο για τις τράπεζες, τότε σίγουρα ισχύουν και για την «αγία» Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Ας επανέλθουμε, όμως, στα εγκαίνια. Αρχηγοί κρατών – μελών και τραπεζίτες συγκεντρώθηκαν για να γιορτάσουν την ενθρόνιση του πρώτου προέδρου της ΕΚΤ, του Ολλανδού Βιμ Ντόιζενμπεργκ, και να του ευχηθούν «καλές δουλειές». Αυτός με τη σειρά του υποσχέθηκε ότι θα δώσει τον καλύτερο εαυτό του για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του μεγάλου κεφαλαίου και θεώρησε σκόπιμο να προειδοποιήσει, κυρίως τους πολιτικούς, ότι το έργο της ΕΚΤ θα είναι «ανεξάρτητο των μεμονωμένων συμφερόντων των κρατών». Σ’ αυτή τη φράση του Β. Ντόιζενμπεργκ ίσως να βρίσκεται η πεμπτουσία αυτής της υπόθεσης.