Η ελπίδα, ο κλέφτης και η κλεπταποδόχος

Η πιο δυνατή ελπίδα, δεν έχει πει τον τελευταίο λόγο.

Ίσως, η λέξη ελπίδα να είναι η πιο βεβαρημένη λέξη στη συνείδηση του λαού τα δύο τελευταία χρόνια και βεβαία όχι αδίκως.

Τι σηματοδοτεί λοιπόν, αυτή η λέξη - έννοια, που τόσο πολύ ακούγεται και κλίνεται σε όλες τις κλίσεις από όσους κυβέρνησαν τόσα χρόνια;

Αν μη τι άλλο, δεν υπάρχει κόμμα της αστικής τάξης, στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση που να μην χάιδεψε τα αυτιά του λαού προσφέροντάς του ελπίδα.

Αναρωτιέμαι: Αλήθεια, πόσες ελπίδες έσπειραν τα κόμματα αυτά και πόσες θύελλες ήρθαν και θέρισαν το λαό;

Η ελπίδα είναι συνάρτηση του χρόνου, και αυτός ο χρόνος, περνά και φεύγει χωρίς να μας ρωτά.

«Γεράσαμε και άσπρισαν τα μαλλιά μας και προκοπή δεν κάναμε…», λένε οι γέροντες.

Στα νιάτα τους, ήλπιζαν για μια καλύτερη ζωή.

Κοινοβουλευτικός βανδαλισμός

Στην περίοδο των εκπτώσεων, της ομογενοποιημένης σε παγκόσμια κλίμακα αστικής δημοκρατίας, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το τερμάτισε! Στην πίστα του κοινοβουλευτισμού κατέβασε την ιδιότητα του βουλευτή, που συχνά αποκαλείται και «αξίωμα», σε επίπεδο ξεφτίλας και σε τιμή μερικών λεπτών συνοπτικής διαδικασίας, χειρότερης απ' αυτήν που επεφύλασσαν οι ιεροεξεταστές στους αιρετικούς και τις μάγισσες, που αμφισβητούσαν το αλάθητο του Πάπα.

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για το βανδαλισμό της κοινοβουλευτικής διαδικασίας δεν χρειάζεται παρά η παράθεση των αριθμών και το σήκωμα του φερετζέ του επείγοντος, που αφήνει να φανεί το ασχημότερο πρόσωπο της σύγχρονης δημοκρατικής (;) εξουσίας. 1.500 σελίδες, 399 άρθρα, άπειρες δολοφονικές για τους εργαζόμενους λέξεις, φράσεις και σημεία στίξης που πρέπει να μελετηθούν σε μερικές ώρες, να τοποθετηθούν οι βουλευτές σε τρία - τέσσερα λεπτά κι όλο αυτό να αποκαλείται πολυνομοσχέδιο προαπαιτούμενων, εργαλείου μιας ΣΥΡΙΖΑΝΕΛικης τάξης πραγμάτων, που θα ζήλευε αυτή καθ' αυτή η νέα τάξη πραγμάτων, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αποτασσόταν μετά βδελυγμίας.

ΕΠΟΝ: «Για μια ζωή ελεύθερη κι ωραία»

 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Στις 13 Γενάρη του 1946 άρχισε στην Αθήνα το 1ο Συνέδριο της ΕΠΟΝ. Πήραν μέρος εκατοντάδες αντιπρόσωποι από όλες τις γωνιές της Ελλάδας, που εκπροσωπούσαν 600 χιλιάδες ΕΠΟΝίτες, ΕΠΟΝίτισσες και αετόπουλα, ανταρτοεπονίτες του βουνού, επονοελασίτες της πόλης, παλιοί και καινούριοι αγωνιστές, εκλεγμένοι δημοκρατικά από τις συνελεύσεις και συνδιασκέψεις των οργανώσεών τους παίρνουν μέρος στο Συνέδριο και διατρανώνουν τη θέλησή τους να αγωνιστούν κατά της τρομοκρατίας, για τη διαφύλαξη της ενότητας της νέας γενιάς και τη δημοκρατία.

Φωτογραφία από την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου.

Φληναφήματα, αερολογίες και θεωρητικοφανείς αρλούμπες!

Αλέκα Παπαρήγα προς τη ΝΔ: «Δεν χρειάζεται να ταυτίζετε την κομμουνιστική ιδεολογία με τα φληναφήματα, τις αερολογίες, και τις θεωρητικοφανείς αρλούμπες του ΣΥΡΙΖΑ, που τάχα πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία»

Τον κοινό στόχο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ, παρά τις διαφωνίες που εκφράζουν, να πείσουν τους εργαζόμενους να υιοθετήσουν ως «εθνικούς στόχους», τους στόχους των καπιταλιστών κατήγγειλε από το βήμα της Βουλής η Αλέκα Παπαρήγα μέλος της ΚΕ και βουλευτής του ΚΚΕ μιλώντας στην Ολομέλεια επί του πολυνομοσχεδίου.

«Η σύγκρουση που εμφανίζεται από τις δύο φαινομενικά αντίθετες θέσεις των δύο κομμάτων είναι μία σύγκρουση που στηρίζει το σάπιο σύστημα, το οποίο την χρειάζεται απολύτως»,

σημείωσε χαρακτηριστικά η Αλέκα Παπαρήγα.

Το «κατά» που προβάλλεται κατά κόρον ότι θα ψηφίσουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης «κρύβει από πίσω τον ομφάλιο λώρο ανάμεσα στα κόμματα μεταξύ τους και στην κυβέρνηση».

ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ Από χέρι σε χέρι η σκυτάλη των αντεργατικών ανατροπών

Οταν το ΠΑΣΟΚ έφερνε την «ευελιξία» και τη «σύνδεση των μισθών με την παραγωγικότητα», 30 χρόνια πριν

Από εργατική κινητοποίηση στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1986

Καθώς η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ψηφίσει ένα ακόμα αντεργατικό - αντιλαϊκό νομοσχέδιο, αξίζει να γυρίσουμε λίγο πίσω και να θυμηθούμε ορισμένους σταθμούς από την πορεία που ακολούθησαν και στη χώρα μας οι αντεργατικές ανατροπές, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και με αποτέλεσμα τη σημερινή ζούγκλα στην αγορά εργασίας.Η αναδρομή αυτή είναι μια απάντηση και στον ΣΥΡΙΖΑ, που ισχυρίζεται λίγο - πολύ ότι το κοντέρ της αντιλαϊκής πολιτικής και ιδιαίτερα των ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις άρχισε να μετράει από τα μνημόνια κι ύστερα.

Το επιχείρημα αυτό, πέρα από το ότι αθωώνει τη διαχρονική στρατηγική του κεφαλαίου και συνολικά τον καπιταλισμό που σάπισε, του είναι χρήσιμο στον ανταγωνισμό με τα άλλα αστικά κόμματα και κυρίως με τη ΝΔ: Από τη μια, τον αθωώνει για την κατάσταση που παρέλαβε το 2015, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση και, από την άλλη, συνδράμει την καλλιέργεια προσδοκιών στο λαό ότι το τέλος των μνημονίων θα σημάνει τη σταθεροποίηση τουλάχιστον των απωλειών στα σημερινά επίπεδα, αν όχι την αρχή μιας πορείας ανάκτησης μισθών και δικαιωμάτων.

Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι τελείως διαφορετική. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέλαβε από τους προηγούμενους ένα αρραγές αντεργατικό πλαίσιο, διαμορφωμένο από νόμους που ψηφίστηκαν τα τελευταία χρόνια και με ιδιαίτερη ένταση μετά τη δεκαετία του 1990. Το πλαίσιο αυτό ενισχύθηκε από τις οδηγίες και τις κατευθύνσεις της ΕΕ του κεφαλαίου, θωρακίστηκε παραπέρα την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης και πάνω εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ προσθέτει σήμερα νέα μέτρα. Ας δούμε μια σύντομη αναδρομή ξεκινώντας από το (όχι και τόσο μακρινό) 1986.