ΕΣΣΔ-Σοσιαλιστικές χώρες: Εκεί που οι διακοπές ήταν δικαίωμα, όχι προνόμιο

 

ΕΣΣΔ-Σοσιαλιστικές χώρες: Εκεί που οι διακοπές ήταν δικαίωμα, όχι προνόμιο

 

Από atexnos3

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Πανηγυρίζουν ήδη κυβέρνηση, αστικά επιτελεία και επιχειρηματικοί όμιλοι στον κλάδο του τουρισμού για τη μεγάλη άνοδο σε αφίξεις τουριστών που αναμένεται αυτό το καλοκαίρι. Βέβαια, τα ρεκόρ κερδών της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας- της «βαριάς βιομηχανίας» της χώρας, όπως τη χαρακτηρίζουν- είναι γνωστό πως χτίζονται: Με την άγρια εκμετάλλευση, το κυριολεκτικό ξεζούμισμα των εργαζομένων στον κλάδο, με εντατικοποίηση της εργασίας, απλήρωτη και ανασφάλιστη δουλειά ατελείωτα ωράρια, ρεπό με το σταγονόμετρο, ατομικές συμβάσεις και «ευέλικτες» μορφές εργασίας κλπ. Έτσι χτίζονται τα κέρδη των τουριστικών μονοπωλίων.

Η τελευταία «Σοβιετία» της Ευρώπης

 

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

 

του Δημήτρη Κούλαλη - nostimonimar.gr

 

«Η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης… είναι η Ελλάδα! Δεν το πιστεύετε; Ρίξτε μια ματιά στους πίνακες που ακολουθούν και θα το ξανασκεφθείτε»….

Τάδε έφη Αριστείδης Χατζής, Αν. Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου & Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Σκεφτήκαμε να ακολουθήσουμε την προτροπή του κ. Καθηγητή  και να… ρίξουμε μια ματιά, όχι στους πίνακές του, μα στα επίσημα στοιχεία.

Βρισκόμαστε στην Ελλάδα, λοιπόν, του κομμουνιστικού ολέθρου.

Συνεχής «διαπραγμάτευση»

«Βεβαίως, ένα είδος διαπραγμάτευσης θα συνεχίσει και μετά το μνημόνιο, διότι οι πολιτικοί συσχετισμοί και οι πολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη επιβάλλουν άλλου είδους συνύπαρξη με τους εταίρους, αναλόγως της συγκυρίας και της δύναμης του εκάστοτε παράγοντα. Αυτό το βλέπουμε στην Πορτογαλία, που γλίτωσε την τιμωρία γιατί βρέθηκε πλάι στην Ισπανία, στο πώς πορεύεται η Ιταλία που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, το βλέπουμε από την πορεία προς έναν ειδικό προστατευτισμό που τίθεται για πρώτη φορά από τον άξονα Παρίσι - Βερολίνο». Αυτά είπε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Ξυδάκης, μιλώντας τις προάλλες σε ραδιοφωνικό σταθμό. Κι αν κανείς «ξύσει» κάτω από τα παχιά λόγια, μπορεί εύκολα να διακρίνει μια «ομολογία» για την ιμπεριαλιστική ένωση, αλλά και τις υπόλοιπες «λυκοφιλίες» του κεφαλαίου, και για τη συνεχή «διαπραγμάτευση» που γίνεται στο εσωτερικό τους, ανεξάρτητα από «μνημόνια», και οξύνεται στο έδαφος της «αγιάτρευτης» καπιταλιστικής ανισομετρίας, με βάση την οικονομική - πολιτική - στρατιωτική δύναμη του κάθε καπιταλιστικού κράτους. Σε αντίθεση, βέβαια, με τα όσα λέει η κυβέρνηση, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τις «διαπραγματεύσεις» αυτές για λογαριασμό του κεφαλαίου.