Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τέχνη… 

Γράφει ο 2310net

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ποίημα θα ήταν η Ιθάκη του Καβάφη. Δεν έχει σημασία ο προορισμός (το σκίσιμο των Μνημονίων), άλλωστε σχήμα λόγου είναι. Σημασία έχει το ταξίδι. Οι ενδυματολογικές επιλογές του Γιάνη, οι ατάκες της Ζωής, το δάκρυ του Αλέξη, οι αλλεπάλληλες δηλώσεις διάφορων στελεχών του.

 

Αν ήταν πίνακας ζωγραφικής θα ήταν η Μόνα Λίζα. Διάσημη, πολυσυζητημένη αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος για αυτήν. Χαμογελάει, δε χαμογελάει; Είναι αριστεροί; Δεν είναι; Θα το σκίσουν; Θα το εφαρμόσουν;

 

Αν ήταν βιβλίο θα ήταν ο Αποχαιρετισμός στα όπλα. Ο τίτλος τα λέει όλα μόνος του.

 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ταινία θα ήταν το Ας Περιμένουν οι Γυναίκες. Ξεκινά να σκίσει το Μνημόνιο αλλά στην πορεία μπλέκει σε περιπέτειες και καταστάσεις που αν δεν ήταν τραγικές θα ήταν ξεκαρδιστικές.

 

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν είδος μουσικής θα ήταν  rave. Πρέπει να είσαι χαπακωμένος με το ecstasy της πασοκικής σοσιαλδημοκρατίας για να το κατανοήσεις.

Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ, η σπορά μένει

                  Τα παιδιά του Χαρίλαου 

Γράφει ο Σφυροδρέπανος απο ατέχνως

Οι ζευγάδες φεύγουν μωρέ, η σπορά μένει

Ποια είναι όμως αυτή η σπορά που άφησε πίσω του ο Χαρίλαος; Μην είναι η «διαδικτυακή αντιπολίτευση» που μιλάει εξ ονόματός του και το καπηλεύεται; Μην είναι κάποια παλιά μέλη της ΚΕ και του ΠΓ του ΚΚΕ, που αναδείχτηκαν τα χρόνια που ο Φλωράκης ήταν γενικός γραμματέας, και άνοιξαν πολύ σύντομα φτερά για άλλες (κυβερνητικές και όχι ακυβέρνητες) πολιτείες; Μήπως το εγχείρημα του ενιαίου Συνασπισμού δικαιώνεται τώρα με την «αριστερή κυβέρνηση» του Σύριζα και την υπουργοποίηση αυτών των στελεχών, που τα αποκαλούσαν τιμητικά «παιδιά του Χαρίλαου» στον αστικό τύπο; Και γιατί δηλ να μη θεωρείται τέτοιο ο Ανδρουλάκης, που έγραψε κι ολόκληρο βιβλίο μάλιστα (αυτοαναφορικό και γλυκανάλατο) για να μας θυμίσει τη στενή σχέση που είχε κάποτε με το Φλωράκη; Μήπως τελικά ο αριβισμός του Μίμη, που συνάντησε μια ώρα αρχύτερα την κυβερνώσα κεντροαριστερά (αφού πρώτα απέτυχε να πάρει τη θέση της) ήταν κι αυτός μια πρώιμη δικαίωση του ενιαίου Συνασπισμού; Αυτός δεν ήταν εξάλλου που φώναζε Λούθηρο (κι ας μην το ήξερε) το Φλωράκη σε μία κομματική διαδικασία; Γιατί δηλαδή το ρεφορμιστικό πνεύμα της μεταρρύθμισης να μη βρίσκει δικαίωση στις δικές του επιλογές, αλλά μόνο σε αυτές του Παναγιώτη Λαφαζάνη;