ΑΠΟ ΤΗΝ «ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ»

Κι επειδή η πρωτομαγιά  του 1886 είναι ορόσημο για τους εργατικούς αγώνες με τη μεγάλη απεργία στο Σικάγο των ΗΠΑ για διεκδίκηση  της 8ωρης εργάσιμης μέρας που βάφτηκε  με το αίμα των εργατών τις επόμενες μέρες, σε κάθε πρωτομαγιά με τις διαδηλώσεις τους οι εργαζόμενοι  εκφράζουν την απαίτησή τους να διεκδικήσουν με την οργάνωση και τον αγώνα τους την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών αναγκών. 

 

               Κι αν στις μέρες μας οι γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, όπως της ΓΣΕΕ, ξεκομμένες από τους εργαζόμενους και τα συμφέροντά τους έχοντας καταλήξει κομμάτι του κρατικού οικονομικού σχηματισμού συνέβαλαν τα μέγιστα στον ευνουχισμό των αγωνιστικών διαθέσεων των εργαζομένων και στην απομαζικοποίηση των διαδικασιών του συνδικαλιστικού κινήματος αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είναι τα συνδικάτα που με ταξικό προσανατολισμό μπορούν να λειτουργήσουν ως οι μορφές οργάνωσης και συσπείρωσης  των εργαζομένων  για ένα αγωνιστικό κίνημα ενάντια στην αυθαιρεσία και τις επιθέσεις του κεφαλαίου. 

 

Κι επειδή το συνδικαλιστικό κίνημα αντιμετωπίζει στις μέρες μας νέα προβλήματα και προκλήσεις θυμόμαστε τις αναφορές  του Μαρξ για τις  εργατικές ενώσεις και τη σημασία τους για τους αγώνες των εργατών στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου «η αθλιότητα της φιλοσοφίας». 

Θάνατοι στο χώρο εργασίας: Μια καπιταλιστική ασθένεια

Θάνατοι στο χώρο εργασίας: Μιακαπιταλιστική ασθένεια

Από Panos στο Απρ 30, 2018 Διεθνή

 

Επιμέλεια: Πάνος Αλεπλιώτης //

Επιμέλεια άρθρου της Εφημερίδας Peoples voice που στηρίζει το ΚΚ Καναδά.

“Κάθε χρόνο στις 28 Απριλίου που είναι η Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης των Εργατών που πέθαναν σε εργατικά ατυχήματα, δημοσιεύονται τα στατιστικά στοιχεία της χρονιάς που πέρασε και που αποδεικνύουν την πραγματική επιδημία θανάτων στους εργασιακούς χώρους.

Ένας θάνατος ανά 15 δευτερόλεπτα!

Σε παγκόσμια κλίμακα, κάθε 15 δευτερόλεπτα πεθαίνει ένας εργαζόμενος από εργατικό ατύχημα ή ασθένεια, και 153 εργαζόμενοι έχουν ένα ατύχημα που σχετίζεται με την εργασία τους. Κάθε μέρα, 6.300 άνθρωποι πεθαίνουν ως αποτέλεσμα των εργατικών ατυχημάτων ή επαγγελματικών ασθενειών – περισσότεροι από 2,3 εκατομμύρια θανάτους ετησίως.

Εκ βαθέων

1. Ημουν πολύ μικρός όταν ο πατέρας μου με πήρε από το χέρι και για πρώτη φορά βρέθηκα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Με είχαν εντυπωσιάσει τα πολυβόλα, που έτρεξα να τ' αγγίξω. Κύλησε ο χρόνος και όταν έγινα έντεκα ετών ξέσπασε η δικτατορία. Τότε άρχισε ένας νέος κύκλος με αγώνες, φυλακές και εξορίες. Το Σκοπευτήριο ενέπνεε τους συντρόφους που εκπροσωπούσαν επάξια αυτήν τη μαρτυρική περιοχή της Αθήνας και αγωνίζονταν με μεγάλο κόστος κατά της χούντας. Μεταπολίτευση. Το Σκοπευτήριο γέμισε πάλι κόσμο, αλλά πλέον το θεωρούσε ιδιοκτησία της η Σκοπευτική Λέσχη. Σχιζοφρένεια! Πού ακούστηκε ένας χώρος εκτελέσεων να λειτουργεί σαν Σκοπευτική Λέσχη; Εγώ ωστόσο παρέμενα σταθερός επισκέπτης. Οπως και άλλοι σαν εμένα που σέβονταν το χώρο, μιλούσα ψιθυριστά όσο σκεφτόμουν πως το περιβάλλον θυμίζει μέταλλο, παγωμένο, όπως τα σημεία που αφήνει πίσω του ο θάνατος. Για αρκετό καιρό παρακολουθούσα ιδεολογικές συζητήσεις για το πώς το Σκοπευτήριο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως πολιτικό όπλο - αναλύσεις επί αναλύσεων. Ποια όμως ήταν η δική μου σχέση με το χώρο αυτόν; Πολλές φορές ένιωθα πως δεν χωρούσα στην ιστορία του. Κι όμως, δεν υπήρξα ποτέ ευσυγκίνητος ή τουρίστας ιδεολόγος. Πέρασε ο χρόνος που δεν φλυαρεί και είναι δάσκαλος όλων και μου έδωσε τη δύναμη να κατανοήσω πως πια οι αποσκευές μου ήταν γεμάτες για το ταξίδι - γιατί είναι μεγάλο ταξίδι να βρεθείς μπροστά στους Διακόσιους. Ετσι, μια από αυτές τις μέρες που αναζητούσα την ησυχία μου επισκεπτόμενος το Σκοπευτήριο, ξεπήδησε μέσα μου, έτσι απλά όπως τελικά όλα όσα θέλουν το χρόνο τους, χωρίς κανένα ίχνος μεταφυσικής, ότι ο μόνος τρόπος για να επισκεφτεί κανείς το χώρο αυτόν είναι με την ιδιότητα του απλού προσκυνητή. Γιατί το Σκοπευτήριο έχει κλείσει μέσα του όλη την ιερότητα της ανθρώπινης ύπαρξης στην πιο ευγενική της έκφραση: Αξιοπρέπεια, θάρρος, περηφάνια, σεβασμός, αυτοθυσία και πάνω απ' όλα αγάπη. Ασε λοιπόν το χώρο να σε γράψει, για να έχεις κάποτε το δικαίωμα όπως λέει στο «Ρέκβιεμ» του ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε: «...να ζητήσεις λίγο ψωμί και λίγο κρασί, μια μερίδα».

Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό στη Unicef Ελλάδας

Του σάπιου δέντρου, σάπιοι οι καρποί και μόνο σάπιοι!
Η «φιλανθρωπία» τους και η φιλανθρωπία μας!

Αφιερωμένο σε όσους επιμένουν να εκπλήσσονται με τέτοια «πρωτοφανή» σκάνδαλα που διαρκώς επαναλαμβάνονται… Του σάπιου δέντρου, σάπιοι οι καρποί. Και μόνο σάπιοι.

 

Πάντοτε απέναντι σε όλους τους φιλάνθρωπους, ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, είχα μια αυθόρμητη επιφύλαξη, τόσο ως προς τις πρακτικές όσο και ως προς την κοσμοαντίληψή τους.

Είναι τουλάχιστον αντιαισθητικές οι «καλοφτιαγμένες», δήθεν προσηνείς, κυρίες της ανώτερης κοινωνίας που διοργανώνουν εσπερίδες, γκαλά, λαχειοφόρους ή παρόμοιες εκδηλώσεις, προκειμένου να συγκεντρώσουν χρήματα για να τα διαθέσουν στους βασανισμένους αυτού του κόσμου.

Πόσο θράσος έχει η πηγή της εξαθλίωσης ώστε να οργανώνει προσπάθεια «σωτηρίας»  των εξαθλιωμένων;

Επιταχυντής ροής φασιστών

Στην πλατεία Σαπφούς στη Λέσβο τραβήχτηκε, για την ακρίβεια σκίστηκε, η κουρτίνα της υποκρισίας των «αριστερών», η απλωμένη ιμπεριαλιστικά απ' τον Εβρο και το Καστελόριζο έως τη Λαμπεντούζα και το Γιβραλτάρ. Στην αναδιάταξη κι επαναχωροθέτηση των μονοπωλιακών, στρατιωτικά θωρακισμένων συμφερόντων, οι πρόσφυγες γίνονται χειροβομβίδες επικοινωνιακού κρότου - λάμψης. Αν συνεχιστεί, που θα συνεχιστεί δυστυχώς, κυριολεκτικά το πέταγμα με κάθε μέσο κι από κάθε χερσαία ή υδάτινη οδό, με τη σέσουλα, προσφύγων στην άθλια ευρωΝΑΤΟική σκακιέρα, τότε υπάρχει σοβαρή πιθανότητα τα hot spots να μετατραπούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης του εικοστού πρώτου αιώνα...

Και στα ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή…

Η συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου για τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής (VIDEO - ΦΩΤΟ)

 

Συγκλονιστικές στιγμές έζησαν όσοι παρακολούθησαν τη μεγάλη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου, στο πλαίσιο του διήμερου εκδηλώσεων που διοργάνωσε η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για τους 200 εκτελεσμένους κομμουνιστές της Καισαριανής.

Η συναυλία ξεκίνησε αμέσως μετά την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα. Λίγο πριν την έναρξη, ο συνθέτης κάλεσε τον κόσμο να κρατήσει ενός λεπτού σιγή προς τιμήν των 200 εκτελεσμένων σημειώνοντας ότι ανάμεσά τους ήταν και ένας συγγενής του. Αμέσως μετά ακολούθησε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα και το σύνθημα «Ενας αιώνας αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία».

Η συναυλία ήταν ένα μουσικό σεργιάνι με σπουδαία έργα του μεγάλου Έλληνα συνθέτη, με τραγούδια που αγαπάμε, τραγούδια που εξακολουθούν να τραγουδιούνται και να μας συγκινούν, να μας γεμίζουν δύναμη.