Και μοιάζει η πολιτική μας ηγεσία να αδυνατεί να κατανοήσει,
έστω και στο μέτρο που τα όριά της της επιτρέπουν, την έλλειψη της αντιστοιχίας
μεταξύ της κοινωνικής βάσης και του πλέγματος της πολιτικής εξουσίας,
διευρύνοντας το χάσμα μεταξύ κοινωνικοοικομικής ιεραρχίας και κοινωνικής βάσης.
Με επιδόματα φιλανθρωπίας, εκφοβισμούς για επικείμενο όλεθρο αλλά και επαναλαμβανόμενες
υποσχέσεις αισιόδοξης προοπτικής ως αποτέλεσμα συμμόρφωσης με την κυρίαρχη
πολιτική, απειλεί και κολακεύει η κάθε
κυβέρνηση της κυρίαρχης τάξης, για να αποκοιμίζει έναν λαό που, επειδή είναι εκείνος
που υφίσταται και παθαίνει, φοβισμένος για το χειρότερο, πάνω από δέκα χρόνια τώρα,
τελικά δεν το αποφεύγει. Κι όταν μοιάζει η οικονομική και πολιτική κατάσταση έτοιμη
να εκραγεί διαλύοντας τη δική του ζωή, το παραπλανητικό παραμύθι αναζητείται
για να τον καθησυχάσει ή και απλώς να τον κάνει να ξεχάσει, για να συμμορφωθεί.
Μια
εβδομάδα τώρα τα μέσα ενημέρωσης, άξιοι υπάλληλοι της κυρίαρχης τάξης,
επικεντρώνουν μεγάλο μέρος της ειδησεογραφίας στο θάνατο του έκπτωτου
βασιλιά
Κωνσταντίνου. Κι είναι σαν να βρισκόμαστε μέσα σε μια χρονοκάψουλα
πενήντα
χρόνια πίσω και ν’ αναρωτιόμαστε πάλι για το ρόλο της μοναρχίας. Με την
κυβέρνηση να ενδιαφέρεται για τις ψήφους των βασιλοχουντικών, αλλάζοντας
αποφάσεις, καλλωπίζοντας ανακοινώσεις, αναλαμβάνοντας τα διαδικαστικά
μιας ...ιδιωτικής κηδείας. Γενικά μια εβδομάδα τώρα αντικαθίσταται
η ιστορία με ένα παραμύθι που έχει ήρωά
του έναν ευγενικό νέο Έλληνα βασιλιά,
που μπορεί να έκανε λάθη, αλλά αγαπούσε
την Ελλάδα και νοιαζότανε για το καλό της. Και για άλλη μια φορά αναλωνόμαστε
σε σκιαμαχίες για παλιότερες συγκρούσεις με τέτοιο τρόπο που να κρύβουν τις πραγματικές,
οι οποίες συνεχίζονται και στο παρόν πέρα από τα πρόσωπα των πρώην βασιλιάδων.