Έλαβα και δημοσιεύω, προσυπογράφοντάς το, το παρακάτω μήνυμα στο
ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο. Είναι γραμμένο από μια πειραιώτισσα
εκπαιδευτικό, τα πλήρη στοιχεία τής οποίας έχω στην διάθεσή μου αλλά δεν
δημοσιοποιώ επειδή δεν έχω την εξουσιοδότησή της (αν θέλει η ίδια,
μπορεί να τα προσθέσει ως σχόλιο στο κείμενο). Ο τίτλος του κειμένου
είναι δικός της:
Φίλοι και φίλες,
με χωρίζει πολιτική άβυσσος από τον νεαρό απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό.
Παράλληλα, το αγόρι αυτό έχει την ηλικία του γυιού μου, ο οποίος
βαθύτατα πολιτικοποιημένος και κοινωνικά ευαίσθητος (με άλλη -το τονίζω-
πολιτική ένταξη) από ΤΥΧΗ (μια και συγκυρίες αποφασίζουν κάθε φορά το
ποιός είναι εντός ή εκτός νόμου) βρίσκεται σπίτι του!
Κάθε νέος άνθρωπος συμβολίζει πολλά και υπόσχεται τα πάντα, όχι μόνο για
το σπίτι του μα και για την κοινωνία, πόσο μάλλον όταν πιστεύει πως
μπορεί να αλλάξει τα πάντα σε αυτήν και να την κάνει καλύτερη. Με τον
όποιο τρόπο και αν εκείνος νομίζει σωστό, σε τούτο πρέπει να σταθούμε:
ότι έχει αξίες και για εκείνες μάχεται.
Και το δικαίωμα στη μόρφωση είναι αναφαίρετο δικαίωμα για κάθε άνθρωπο και ιδιαίτερα νέο!
Τούτο το αγόρι συνεχίζει. Το σπασμένο παιχνίδι του γίνεται δάχτυλο και δείχνει ...
Τρείς παίδες εν καμίνω υμνούν οι θρησκευάμενοι και ο επίσημος κλήρος.
Παις εν καμίνω ο Ρωμανός, για την σύγχρονη Ρώμη και τον Διοκλητιανό της .
Για το δικαίωμά του να μάθει!
Αναρωτιέμαι τι φοβούνται περισσότερο; Τον ίδιο ή τη ΓΝΩΣΗ και την ΜΟΡΦΩΣΗ;
Τι τους τρομάζει; Το ότι πήγε να ληστέψει ή το γιατί, η ΠΡΑΞΗ ή η ΣΚΕΨΗ;
Και τούτη εδώ η Πολιτεία που σωφρονίζει, πόσο ανασφαλής νοιώθει για τις
πρωτεύουσες αξίες της, που, αντί να του προτείνει "μάθε παιδί μου
γράμματα να μπείς στον ίσιο δρόμο", τον θέλει "τελειωμένο", είτε ζωντανό
στη φυλακή είτε νεκρό ή σακάτη από απεργία πείνας;
Δεν θα προσθέσω κάποια αυτονόητα μελοδραματικά, τα οποία όμως περνάν από
το μυαλό μου και με στοιχειώνουν. Δε θα σας περιγράψω πόσο μπαίνω στη
θέση των γονιών του και με πιάνει κρύος ιδρώτας. Δε θα φτωχύνω τη σκέψη
μου βάζοντας φιλάνθρωπα επιχειρήματα σε αυτό το κείμενο. Η σοβαρότητα με
την οποία ο Ρωμανός αντιμετωπίζει τη μοίρα του δε μου το επιτρέπει.
Μιλάω για έναν πιτσιρικά που, όσο κι αν μπαχαλάκικα και άστοχα (μιλάω
πάντα απ' τη δική μου ιδεολογική σκοπιά) σπατάλησε την ακμή του, αυτή τη
στιγμή έχει μεταμορφωθεί σε φλεγόμενη βάτο που φωτίζει τα ψεύτικα λόγια
τα μεγάλα ενός σάπιου συστήματος και αποκαλύπτει την απόλυτη γύμνια του
βασιλιά του.
Η εκπαίδευση (η όποια εκπαίδευση) θα έπρεπε να αποτελεί αναπόσπαστο
στοιχείο της διαδικασίας κοινωνικής επανένταξης για όποιον αποφασίστηκε
πως έσφαλε.
Για μένα, ο Ρωμανός είναι ο γυιός της κάθε μάνας που έχει δικαίωμα να
πάθει και να μάθει, να μάθει και να πάθει, να αγαπηθεί και να αγαπήσει,
να τιμωρήσει και να τιμωρηθεί, να συν-χωρέσει στον κόσμο και να
συν-χωρεθεί από τον κόσμο... Είναι ο γυιός της κάθε μάνας που πρέπει να
ζήσει.
