Η
γειτονιά είναι σημαντικό πράγμα. Ακόμα και η εξαθλιωμένη ή η πολυτελής
κι απρόσιτη. Είναι σαν την αναγκαστική επιλογή συγκάτοικου στα καλά και
στα κακά της ποιότητας ζωής. Από τον θόρυβο και το παρκάρισμα ως την
πλημμύρα, τη φωτιά, τους υπονόμους και τη συμπεριφορά του διπλανού, του
από πάνω και του από κάτω. Η γειτονιά είναι ο χώρος που μπορεί το σπίτι
σου να το μικρύνει και να το κάνει κόλαση ή να το μεγαλώσει και να το
κάνει νησίδα ηρεμίας ή και καταφύγιο.
Αν βάλουμε τη γειτονιά στο γεωπολιτικό επίπεδο, όλα τούτα γίνονται πιο κατανοητά και φρικωδώς απλά. Ετσι σιγά σιγά μιλώντας χρόνια και συλλέγοντας εμπειρίες από τις στρατηγικές επιλογές της αστικής τάξης για ένταξη σε θηριώδεις ενώσεις συμφερόντων και συμμαχίες δολοφονικές, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, η γειτονιά μας υποβαθμίστηκε, έχασε τη σημασία της για τους πολλούς, και μετά από μια οδυνηρή δεκαετία οικονομικής ασφυξίας, και δυο χρόνια τρόμου και εγκλεισμού της πανδημίας, χάσαμε τον μπούσουλα στον δρόμο για μια εξατομικευμένη επιβίωση και το δόγμα της ατομικής ευθύνης, που στην πραγματικότητα ντύνει, στολίζει και νοικοκυρεύει το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
