«Υψηλά» νοήματα...

Η ψήφιση των αντιλαϊκών μέτρων προκαταβολικά «είναι ζήτημα δημοκρατίας», λέει η κυβέρνηση. Δημοκρατία, δηλαδή, είναι η ψήφιση των αντιλαϊκών μέτρων, των μνημονίων, της κατάργησης των εργασιακών δικαιωμάτων με τη «νορμάλ» διαδικασία, οι εργασιακοί χώροι - γκέτο, οι ομαδικές απολύσεις, η απαγόρευση των απεργιών, η δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί, τα δουλεμπορικά, η καταδίκη στην ανεργία, οι εκβιασμοί στο λαό να αποδεχτεί τα αντιλαϊκά μέτρα γιατί αλλιώς έρχεται το χάος... «Πάνω απ' όλα είναι η πατρίδα», λένε η ΝΔ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, πιέζοντας την κυβέρνηση να κλείσει όπως - όπως την «αξιολόγηση» του μνημονίου, για να μη διακινδυνεύσει ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Να μην υπονομεύουν την «εθνική προσπάθεια», τους απαντάει η κυβέρνηση. «Πατρίδα» είναι προφανώς οι επιχειρηματικοί όμιλοι. «Εθνική προσπάθεια» είναι να τους μπουκώσουμε με νέο ζεστό χρήμα και προνόμια. Είναι ιδέα μας ή όσο «χοντραίνουν» οι κόντρες των καπιταλιστικών κρατών, των τμημάτων του κεφαλαίου και των αστικών επιτελείων που προμηνύουν «κόλαση» για το λαό, τόσο «παχαίνουν» τα λόγια με στόχο να στρατευτεί ο λαός στους στόχους του κεφαλαίου; Οπως και να 'χει, όσο εκείνοι «μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει», τόσο το λαό δεν πρέπει να τον «βάζουν στο χέρι».

Η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας, ένα ξεχασμένο ολοκαύτωμα

 

Η σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας, ένα ξεχασμένο ολοκαύτωμα

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Χθες, 27 Γενάρη, ήταν η Διεθνής Ημέρα Μνήμης των θυμάτων του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς του Χίτλερ. Στις 27 Γενάρη 1945, ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωνε τους εναπομείναντες φυλακισμένους του κολαστηρίου του Άουσβιτς, δίνοντας τέλος στη μεγαλύτερη θηριωδία που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ο αιώνα.

Αναμφίβολα, το εβραϊκό Ολοκαύτωμα και η γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 αποτελούν τις δύο μεγαλύτερες μαζικές σφαγές του περασμένου αιώνα. Πρόκειται για εγκλήματα που δεν πρέπει να σβηστούν ποτέ από την συλλογική μνήμη των λαών, όσες δεκαετίες κι’ αν περάσουν. Υπάρχουν ωστόσο και οι «λησμονημένες» πλευρές της Ιστορίας, τα «ξεχασμένα» ολοκαυτώματα στα οποία ο δυτικός Τύπος και ευρύτερα η αστική ιστοριογραφία έχουν φροντίσει να αποδώσουν ελάχιστη σημασία, είτε προσπερνώντας τα ως ασήμαντες λεπτομέρειες της παγκόσμιας Ιστορίας, είτε διαστρεβλώνοντας τις πραγματικές τους διαστάσεις. Ένα κορυφαίο παράδειγμα τέτοιου, «ξεχασμένου» ολοκαυτώματος, είναι η μεγάλη σφαγή των κομμουνιστών της Ινδονησίας, την περίοδο 1965-1966.

Σαν χθες λοιπόν, πριν 9 χρόνια, στις 27 Γενάρη 2008, πέθανε ο αλήστου μνήμης ινδονήσιος δικτάτορας Σουχάρτο, που κυβέρνησε την ασιατική χώρα από το 1967 μέχρι το 1998. Ο στρατηγός Σουχάρτο υπήρξε ο άνθρωπος που, με την ανοχή των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Βρετανίας, ευθύνεται για ένα από τα χειρότερα λουτρά αίματος του 20ου αιώνα: τη μαζική σφαγή πάνω από 1.000.000 ανθρώπων, στην πλειοψηφία τους κομμουνιστές, μέλη και υποστηρικτές του ΚΚ Ινδονησίας (1).