Φώτης Αγγουλές 1911−1964 Έλληνας κομμουνιστής ποιητής

Ο δρόμος μας

Ας μην ήρθατε πίσω
κι ας μη φτάσατε πουθενά
ο δρόμος μας αρχινά
από `κει που ο δικός σας τελειώνει
ακολουθούμε πιστά τα ματωμένα σας ίχνη.
Μέσα στο κάτασπρο χιόνι
μια ματωμένη γραμμή
το δρόμο μας δείχνει
ας ρίχνει σκοτάδι τριγύρω η νύχτα.

Διακυβεύματα και... μασκαρέματα

«Η Ευρωπαϊκή Ενωση αντιμετωπίζει πρωτοφανείς προκλήσεις, τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο όσο και στο εσωτερικό της: Περιφερειακές συρράξεις, τρομοκρατία, αυξανόμενες μεταναστευτικές πιέσεις, προστατευτισμός, κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες (...) Η ενότητα είναι αναγκαιότητα, αλλά και ελεύθερη επιλογή μας. Το κάθε κράτος, μόνο του, θα είχε περιθωριοποιηθεί από την παγκόσμια δυναμική. Μόνο αν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να επηρεάσουμε τη δυναμική αυτή και να προστατεύσουμε τα κοινά μας συμφέροντα και αξίες (...)».

Το παραπάνω απόσπασμα από τη «διακήρυξη της Ρώμης», που υπογράφτηκε το Σάββατο στα 60χρονα της ιμπεριαλιστικής ένωσης, είναι παραπάνω από ενδεικτικό για τους λόγους που τα καπιταλιστικά κράτη που τη συγκροτούν, παλεύουν, σε αυτήν τουλάχιστον τη φάση, μέσα σε συνθήκες που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και η καπιταλιστική ανισομετρία δυναμώνουν τις φυγόκεντρες τάσεις, για να εξασφαλίσουν τη συνοχή της.

Εκείνο που - ακόμα - τους ενώνει, παρά τις μεγάλες διαφορές και τους ανταγωνισμούς, που έγιναν ακόμα μεγαλύτεροι στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης αλλά και σήμερα στην προσπάθεια να φορτώσουν ο ένας στον άλλο το «μουντζούρη» της απαξίωσης κεφαλαίων ώστε να πάρει μπρος η καπιταλιστική κερδοφορία, είναι η αναζήτηση κοινού συμφέροντος των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Αλλωστε, ολόκληρη η «διακήρυξη της Ρώμης» ασχολείται με το ζήτημα αυτό, τη θωράκιση δηλαδή της «ανταγωνιστικότητας» του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, απέναντι στα υπόλοιπα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Είτε η θωράκιση αυτή αφορά τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις», την «ολοκλήρωση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης» και τη διασφάλιση του «ενεργειακού εφοδιασμού» των ευρωπαϊκών μονοπωλίων είτε το σχετιζόμενο με αυτά ζήτημα της αναβάθμισης της παρουσίας της ΕΕ στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που οξύνονται στην περιοχή, με επίκεντρο το μοίρασμα πλουτοπαραγωγικών πηγών, δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων και Ενέργειας, κρίσιμων «πόστων».

ΜΙΣΟΤΕΛΕΙΩΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Γιορτάστηκε μια ακόμα επέτειος της επανάστασης του 1821, που αποτελεί το εναρκτήριο σημείο της νεότερης ελληνικής ιστορίας και που πτυχές της εντάσσονται στον προβληματισμό για τη θέση της Ελλάδας στο σημερινό κόσμο. 

Το νεοσύστατο κράτος ιδρύθηκε υπό τη σκέπη των Μεγάλων Δυνάμεων, ένα τέλειο ευρωπαϊκό προτεκτοράτο, με στενή πολιτική και οικονομική εξάρτηση απ’ αυτές. Στο πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830 αποκαλύπτεται το είδος της ευρωπαϊκής προστασίας, που ορίζει «η ελληνική κυβέρνησις θέλει είναι μοναρχική  και κληρονομική κατά τάξιν πρωτοτοκίας». Αυτό που δεν πέτυχε ο Μέτερνιχ με την έκρηξη της επανάστασης μεθοδεύτηκε από τις αυτοαποκαλούμενες προστάτιδες δυνάμεις που πετυχαίνουν σε θεσμικό  μάλιστα επίπεδο τον έλεγχο στο νεοϊδρυθέν κρατίδιο με τη δοτή βασιλική εξουσία  Κι είναι με τη βοήθειά τους που αναβιώνει η παλιά ολιγαρχική  κοινωνία που συνθέτει την πελατεία των κέντρων εξουσίας της Ευρώπης. Στο παιχνίδι των ισορροπιών και των συνεργασιών της εποχής σε πρώτο πλάνο βρίσκεται η Μ. Βρετανία, όπως στον επόμενο αιώνα, 1944, πάλι η Μ. Βρετανία  στα πλαίσια άλλων σχεδιασμών θα επιβάλλει με τον Σκόμπυ την τάξη στην Αθήνα. Κι είναι από τότε ο διακαής πόθος της αναδυόμενης αστικής μας τάξης να ανήκομεν εις την Δύσιν δηλ. στην Ευρώπη των μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Κι είναι μόλις το 1947 που αλλάξαμε …προστάτη, τις ΗΠΑ. Κι αν η επανάσταση τελικά πνίγηκε στη μέγγενη των τριών προστάτιδων δυνάμεων είναι τα αλλεπάλληλα συντάγματα του αγώνα που διακρίνονται για το δημοκρατικό πνεύμα των πρωτεργατών του ξεσηκωμού που όριζε προσδοκίες κι επέβαλλε υποχρεώσεις σ’ ένα λαό ο οποίος  καμάρωνε για τον αγώνα του και έκανε πράξη τα οράματά του. 

Κυνικοί αλλά αποκαλυπτικοί

Την ανησυχία της για το εάν η «νέα Ευρώπη» θα αποτελέσει «προσαρμογή στις νέες συνθήκες» και «άνοιγμα στο μέλλον» και όχι «απαρχή εγκατάλειψης του οράματος της ενοποίησης» με «επαναφορά στις εθνικές περιχαρακώσεις» εκφράζει η «Αυγή», με αφορμή τη Σύνοδο της Ρώμης, την ώρα που ο πρωθυπουργός διαβεβαίωνε σε ομιλία του στην ιταλική πρωτεύουσα ότι «η αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις δίνουν μάχη να μετακινήσουν την ΕΕ από την οπισθοδρομική τροχιά που έχει πάρει», λόγω του νεοφιλελευθερισμού, σύμφωνα με την ανάλυσή τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, στην επιστολή του προς τους Γιούνκερ, Τουσκ και άλλους, ο Αλ. Τσίπρας ...θρηνούσε για την εξαίρεση της Ελλάδας από το «ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο» και τις «βέλτιστες πρακτικές» στα Εργασιακά. Για να έρθει ο ΥΠΕΞ της Γερμανίας, Ζ. Γκάμπριελ, να μιλήσει για έναν «ασταθή κόσμο», απέναντι στον οποίο «δεν πρέπει να φυλλορροήσουμε (ως ΕΕ) αν θέλουμε να διατηρήσουμε τη δύναμη και την επιρροή μας» και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Αντ. Ταγιάνι, να διευκρινίσει ότι «κανένα κράτος δεν διαθέτει την ισχύ από μόνο του να διαπραγματευτεί με την Κίνα, τις ΗΠΑ και τη Ρωσία, αλλά μόνο μαζί μπορούμε να ασκήσουμε πραγματικά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα». Η ωμότητα και ο κυνισμός των δυο Ευρωπαίων αξιωματούχων προδίδει το πραγματικό περιεχόμενο της συζήτησης γύρω από το μέλλον και τη συνοχή της ΕΕ. Ταυτόχρονα, όμως, αποκαλύπτει το μέγεθος της κοροϊδίας που επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, εξωραΐζοντας την ΕΕ των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των εύθραυστων συμβιβασμών, που γίνονται με αποκλειστικό κριτήριο τα συμφέροντα του κεφαλαίου.