Καπιταλισμός: Η μήτρα που γεννά «Παττακούς»
Γράφει ο Νίκος Μόττας //
«Μη χαίρεστε που σκοτώσατε το κτήνος» έγραφε ο Μπρεχτ μετά το τέλος του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, «η σκύλλα που το γέννησε είναι και πάλι σε οργασμό».
Τα λόγια του Μπρεχτ, πάντα επίκαιρα, έρχονται να μας θυμίσουν τις
σχέσεις αίματος μεταξύ του φασισμού και της μήτρας που το γεννά: το
καπιταλιστικό σύστημα. Ο πρόσφατα θανών πραξικοπηματίας Παττακός και το
χουντικό σινάφι του υπήρξαν γέννημα-θρέμμα του μεταπολεμικού ελληνικού
καπιταλισμού. Από αυτόν αναδείχθηκαν και αυτόν υπηρέτησαν συνειδητά. Η
άποψη που έχει εκφραστεί, για παράδειγμα από τον Ευάγγελο Αβέρωφ, ότι οι
απριλιανοί πραξικοπηματίες ήταν «άφρονες αξιωματικοί» στοχεύει στην
συγκάλυψη της ταξικής ουσίας της δικτατορίας.
Η στρατιωτική Χούντα, πρωτεργάτης της οποίας υπήρξε ο
Παττακός, προέκυψε από την ανάγκη του συστήματος να προστατέψει τα
συμφέροντα των πλουτοκρατών της εποχής. Το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη
1967 επιβλήθηκε ως η πλέον συμφέρουσα για το ελληνικό κεφάλαιο διέξοδος
από τις οξυμένες ενδοαστικές αντιθέσεις που είχαν συσσωρευτεί στο
μετεμφυλιακό αστικό κράτος.
Το χουντικό καθεστώς εξέφρασε σε πολιτικό
επίπεδο την εξουσία των μονοπωλίων, των «Ωνάσηδων» και των «Νιάρχων»,
των μεγαλοεπιχειρηματιών που στήριξαν με κάθε τρόπο τη δικτατορία, όπως ο
ελληνοαμερικανός Τομ Πάππας και άλλοι. Ο κάλπικος- αστικός-
«πατριωτισμός» των Παπαδόπουλων, των Παττακών, των Μακαρέζων και του
χουντικού συρφερτού δεν ήταν παρά η αντανάκλαση των συμφερόντων του
κεφαλαίου.