Κι αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει
ακόμα η πίστη στο αστικό αξίωμα των δικαιωμάτων της ισότητας, ελευθερίας και
άλλων ηχηρών, όταν γύρω μας βλέπουμε ότι ο καθημερινός άνθρωπος τα αποστερείται
όλο και περισσότερο. Φαίνεται πως για κάθε άνθρωπο που δεν είναι προνομιούχος
να ανήκει στην κυρίαρχη τάξη κανένα δικαίωμα δεν είναι δεδομένο. Τίποτε δεν του
ανήκει, πρέπει κάθε πράγμα να το καταχτά από την αρχή, κάθε μέρα. Και τα
δικαιώματα μοιάζει να είναι μια επινόηση πονηρής απάτης της αστικής τάξης για
να επικυρώσει τα λάφυρα της περασμένης της νίκης, στη σύγκρουσή της με τις εκμεταλλευόμενες
τάξεις, εφησυχάζοντας τους φόβους τους για να εξουδετερώσει τη δύναμή τους. Και
τώρα τα χρησιμοποιεί για να θησαυρίζει ελέγχοντας τη δυναμική των αγώνων τους
κάθε φορά με επίκληση σε δικαιώματα που η ίδια καταπατά.
Η ιδέα ότι οι δυτικές δημοκρατίες υποστηρίζουν τις αξίες της
δημοκρατίας, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να είναι μια
από τις πιο επιτυχημένες απάτες στις οποίες έχουμε πέσει. Οι δυτικές
δημοκρατίες καλλωπίζονται με τα δικαιώματα, ενώ καταπατούν κάθε ένα από αυτά στα αστικά κράτη
τους όταν έχουν να αντιμετωπίσουν διεκδικήσεις των εργαζομένων τους ή και σε κάθε άλλη χώρα όταν δεν υποκύπτει στα
ιμπεριαλιστικά συμφέροντά τους. Κάθε πόλεμος τους που διεξάγεται στο όνομα της
δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή της ελευθερίας είναι ένα ψέμα. Τα κέρδη,
η εξουσία, η επέκταση τους είναι τα αληθινά κίνητρα και όσοι δεν το
συνειδητοποιούν πιστεύουν σ’ αυτή την απάτη. Χρησιμοποιώντας τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την
ελευθερία κ.λπ., η Δύση είναι το
αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεται. Δεν είναι μια δύναμη καλού παρά μόνο στις
φαντασιακές αναπαραστάσεις της κυρίαρχης εξουσίας που αναπαράγονται παντού. Και
είναι μακρύς ο κατάλογος που το επιβεβαιώνει. Όπως για παράδειγμα η αδιαφορία
της για τα εγκλήματα του Ισραήλ στην Παλαιστίνη.