Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης
Μα πάνω απ’ όλα η ελπίδα να γίνουν οι λαοί αφέντες στον τόπο τους, να ζουν ειρηνικά και αδελφωμένα. Να μην αναγκάζονται να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, διωγμένοι από τη φτώχεια και τους πολέμους. Χιλιάδες οι νεκροί στα καραβάνια της μεγάλης φυγής, σπαρμένοι στις πεδιάδες και στα βουνά, στις θάλασσες και στα ποτάμια, στα ερημοτόπια και στις ακτές.
Ανατριχιαστικά τα νούμερα των νεκρών, μα ποτές μας δε θα μάθουμε πόσοι πραγματικά χάθηκαν (και χάνονται) σε αυτό το ταξίδι της προσφυγιάς. Εκατοντάδες χιλιάδες οι διωγμένοι από τον τόπο τους που προσπαθούν να περάσουν τις πύλες μιας άλλης εκμεταλλευτικής χώρας. Εκατομμύρια οι εξαθλιωμένοι μετανάστες στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποθήκες, πάρκα, πλατείες… Και οι πιο τυχεροί, εύκολα θύματα εκμετάλλευσης στη νέα πατρίδα. Φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό.
Παρότι προσπαθούν να μας ψεκάσουν με αναισθητικό έτσι που αποξενωθούμε ακόμη και από αυτές τις αρχές του ανθρωπισμού, εμείς επιμένουμε. Τους συμπαραστεκόμαστε, και θα μοιραστούμε και το λίγο φαγητό που έχουμε, θα κάνουμε χώρο να χωρέσουνε, θα κάνουμε αλυσίδα να τους προστατέψουμε, θα απαιτήσουμε τη λήψη κάθε μέτρου που θα τους προστατεύει και την κατάργηση κάθε αντιμεταναστευτικής πρόβλεψης. Μα δε θα μείνουμε σε αυτά. Ετσι τιμούμε την ανθρωπιά μας και τον πολιτισμό μας, μα δε δικαιώνουμε την ύπαρξή μας. Δεν ανταποκρινόμαστε στην ευθύνη να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο για τα παιδιά μας και τα παιδιά όλου του κόσμου.
Πρέπει να απαλείψουμε την αίτια. Εκεί είναι η ελπίδα. Αυτή η ελπίδα έχει τις πηγές για να ζήσει.
Εμάς που είμαστε στο πλευρό εκείνων που χρειάζονται πατρίδα. Και τότε μόνο θα γίνει πραγματικότητα, όταν θα γίνει υπόθεση δική μας. Όχι γιατί φοβούμαστε (δικαίως) μη βρεθούμε και εμείς στη θέση τους. Μα γιατί , πρέπει να το πιστέψουμε, παρότι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Ένας κόσμος όπου οι λαοί θα ζουν λεύτεροι, και αδελφωμένοι, ειρηνικά. Δίχως πόλεμο και χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
«Πού να σε κρύψω γιόκα μου να μη σε φτάνουν οι κακοί…»
«Να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει»
(Τ. Λειβαδίτης)
(Τ. Λειβαδίτης)
Μα πάνω απ’ όλα η ελπίδα να γίνουν οι λαοί αφέντες στον τόπο τους, να ζουν ειρηνικά και αδελφωμένα. Να μην αναγκάζονται να παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς, διωγμένοι από τη φτώχεια και τους πολέμους. Χιλιάδες οι νεκροί στα καραβάνια της μεγάλης φυγής, σπαρμένοι στις πεδιάδες και στα βουνά, στις θάλασσες και στα ποτάμια, στα ερημοτόπια και στις ακτές.
Ανατριχιαστικά τα νούμερα των νεκρών, μα ποτές μας δε θα μάθουμε πόσοι πραγματικά χάθηκαν (και χάνονται) σε αυτό το ταξίδι της προσφυγιάς. Εκατοντάδες χιλιάδες οι διωγμένοι από τον τόπο τους που προσπαθούν να περάσουν τις πύλες μιας άλλης εκμεταλλευτικής χώρας. Εκατομμύρια οι εξαθλιωμένοι μετανάστες στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αποθήκες, πάρκα, πλατείες… Και οι πιο τυχεροί, εύκολα θύματα εκμετάλλευσης στη νέα πατρίδα. Φθηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό.
Παρότι προσπαθούν να μας ψεκάσουν με αναισθητικό έτσι που αποξενωθούμε ακόμη και από αυτές τις αρχές του ανθρωπισμού, εμείς επιμένουμε. Τους συμπαραστεκόμαστε, και θα μοιραστούμε και το λίγο φαγητό που έχουμε, θα κάνουμε χώρο να χωρέσουνε, θα κάνουμε αλυσίδα να τους προστατέψουμε, θα απαιτήσουμε τη λήψη κάθε μέτρου που θα τους προστατεύει και την κατάργηση κάθε αντιμεταναστευτικής πρόβλεψης. Μα δε θα μείνουμε σε αυτά. Ετσι τιμούμε την ανθρωπιά μας και τον πολιτισμό μας, μα δε δικαιώνουμε την ύπαρξή μας. Δεν ανταποκρινόμαστε στην ευθύνη να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο για τα παιδιά μας και τα παιδιά όλου του κόσμου.
Πρέπει να απαλείψουμε την αίτια. Εκεί είναι η ελπίδα. Αυτή η ελπίδα έχει τις πηγές για να ζήσει.
Εμάς που είμαστε στο πλευρό εκείνων που χρειάζονται πατρίδα. Και τότε μόνο θα γίνει πραγματικότητα, όταν θα γίνει υπόθεση δική μας. Όχι γιατί φοβούμαστε (δικαίως) μη βρεθούμε και εμείς στη θέση τους. Μα γιατί , πρέπει να το πιστέψουμε, παρότι προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Ένας κόσμος όπου οι λαοί θα ζουν λεύτεροι, και αδελφωμένοι, ειρηνικά. Δίχως πόλεμο και χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Ελπίδα
Υπάρχουν οι πηγές που γεννούν τόσ’ αεράκια υπάρχουν δάση όπου τ’ αθώα πρωινά ανασαίνουν φίλοι∙ οι πνοές τους φθάνουν ως εμάς και μας γλιτώνουν φέρνουν μηνύματα της χλόης και του νερού φέρνουν την ακοή των δένδρων που τα κρατούν απ’ τη μασχάλη παραμύθια, τα βαριά παπούτσια τους τα λιώνουν αέρας μπαινοβγαίνει στα ριζά τους τα κλαδιά τους γέμισαν πανιά, οι βυθοί της θάλασσας ξυπνούνε μες στα δάση αλλάζει τάξη ο κόσμος, αγκαλιάζεται σφικτά χαίρεται η φωνή μας, φίλοι δικό της το φάρδος τής ημέρας θάβρει πίστη και θα ζήσει∙ υπάρχουν παντού ο ουρανός και τα παιδιά.
(Πάνος Θασίτης, Από τη συλλογή Πράγματα – 1957)
