Τα αντικομμουνιστικά έπη του Τζέιμς Πάρις

26-05-2018

Από τα τανκς στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του ως την ντεμέκ “συμφιλιωτική” εμφυλιοπολεμική ταινία “Δώστε τα χέρια” .

Κατιούσα
 

Αν η χούντα είχε κινηματογραφικό άλτερ έγκο, αυτό δεν ήταν σίγουρα άλλο από τον Ελληνοαμερικανό παραγωγό Τζέιμς Πάρις, που έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα το 1982. Τα εθνικοπατριωτικά έπη που τον καθιέρωσαν, εξακολουθούν να κοσμούν τη μικρή οθόνη κατά τις εθνικές επετείους, ενώ τα τελευταία χρόνια αναβιώνει, κυρίως στο Κανάλι Ε,  τουλάχιστον το ένα από τα δύο αμιγώς αντικομμουνιστικά του πονήματα, το “Στα Σύνορα της προδοσίας”, που αξίζει να δει κάθε φίλος του καλτ έστω και για μία φορά στη ζωή του.

Ο Δημήτρης Παρασχάκης γεννήθηκε το 1921 στη Μυτιλήνη, κι αργότερα έκανε σπουδές πάνω στο γεωργικό τομέα στη Θεσσαλονίκη και τη Βηρυττό. 
Μετανάστευσε στην Αμερική το 1948, σπουδάζοντας στην κινηματογραφική σχολή της 20th Century Fox. Ακολούθησε καριέρα στο τμήμα διαφήμισης της United Artists κι ως βοηθός παραγωγής στην 20th Century Fox. Ακολουθώντας τη λογική “καλύτερα πρώτος στο χωριό, παρά δεύτερος στη Ρώμη”, ο Τζέιμς Πάρις, όπως λεγόταν πια ο πολιτογραφημένος Αμερικανός, επέστρεψε στην Ελλάδα όπου ασχολήθηκε με την παραγωγή ταινιών, συνολικά 54 στον αριθμό.

Αντι ΚΚΕ Λαζοπουλικές κοινοτυπίες….

Αντι ΚΚΕ Λαζοπουλικέςκοινοτυπίες….

Από  atexnos.

Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //

Σε συνέντευξη του στην «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (25/5) Ο Λάκης Λαζόπουλος αναφερόμενος στο ΚΚΕ, δεν ξεφεύγει στην «πεπατημένη». Αναπαράγει μία σειρά κατηγορίες αστήρικτες, κοινότυπες και φυσικά χωρίς χιούμορ και «έμπνευση» σε βάρος του ΚΚΕ. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:

1.Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τη στήριξη που παρείχε για την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση (άσχετα αν τώρα δηλώνει την απογοήτευσή του) στρέφει τα βέλη του ενάντια στο ΚΚΕ τονίζοντας: «… Ωραία, θα προτιμούσα να έχει έρθει το ΚΚΕ. Αλλά το ΚΚΕ δεν ήθελε να αλλάξει κάτι. Ήθελε μονάχα να διαμαρτύρεται. Εγώ δεν μπορώ συνέχεια αυτόν που ζητάει στα νεκροταφεία κάτι για να περάσει την άλλη μέρα. Πίστευα ότι ζητούσε η κοινωνία να σταθεί όρθια….» Φυσικά αποφεύγει να πει ότι το ΚΚΕ είχε προειδοποιήσει (και δικαιώθηκε) για τον ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα διαχείρισης του συστήματος που έρχεται για να κάνει «την βρώμικη δουλειά» και είχε αρνηθεί να συναινέσει σ’αυτό. Ότι το ΚΚΕ είχε καταθέσει ολοκληρωμένα την πολιτική του πρόταση διεξόδου που φυσικά όχι μόνο δεν οδηγούσε σε αλλαγή διαχειριστή, αλλά στη ριζική αλλαγή της κοινωνίας. Και φυσικά ήθελε την «κοινωνία να σταθεί όρθια» πρωτοστατώντας στους λαϊκούς αγώνες (και όχι απλά στις «διαμαρτυρίες» π.χ των «αγανακτισμένων» καταθέτοντας και προτάσεις για τα «άμεσα ζητήματα».

Την Τετάρτη απεργούμε κόντρα στους σχεδιασμούς κεφαλαίου και κυβέρνησης!

Το ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη, που έχουν σαν «Ευαγγέλιό» τους η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, πατάει σε δύο πόδια, επιβεβαιώνεται καθημερινά από τις εξελίξεις. Από τη μία, με την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, με τη μονιμοποίηση και επέκταση όλων των αντεργατικών μέτρων που πάρθηκαν τα τελευταία χρόνια και, από την άλλη, με τα σχέδια «αναβάθμισης του ρόλου» της αστικής τάξης στην περιοχή, φορτώνοντας όλους τους γεωπολιτικούς κινδύνους στο λαό και τη χώρα.Η παραπάνω αλήθεια αποτυπώνεται και στη «στρατηγική ανάπτυξης για το μέλλον», που παρουσίασε η κυβέρνηση την περασμένη βδομάδα, δύο μέρες πριν βγει στη φόρα το συμπληρωματικό μνημόνιο, δύο κείμενα που ξαναβάζουν στην ημερήσια διάταξη όλα τα αντεργατικά «προαπαιτούμενα».

Στρατηγικές συγκλίσεις και αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση

 

Στο φόντο αυτών των συμφωνημένων για λογαριασμό του κεφαλαίου μέτρων, που αποτελούν την κοινή στρατηγική των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και της ΝΔ, ξεδιπλώθηκε ο δικομματικός καβγάς την περασμένη βδομάδα στη Βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την οικονομία. Ενδεικτικό της στρατηγικής σύγκλισης των κομμάτων του καπιταλιστικού «μονόδρομου» είναι ότι, από τη μία, η κυβέρνηση στο «σχέδιό» της επικαλείται σαν «κράχτη» για τις επενδύσεις τα μέτρα που πάρθηκαν από το 2010 μέχρι το 2018 (δηλαδή των προηγούμενων κυβερνήσεων) και, από την άλλη, η ΝΔ καμώνεται ότι η ίδια μπορεί καλύτερα να υλοποιήσει τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.

Σουηδία: Το ξενοφοβικό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών καταγράφει ποσοστό ρεκόρ ενόψει των εκλογών στις 9 Σεπτεμβρίου.

Σουηδία: Το ξενοφοβικό κόμματων Σουηδών Δημοκρατών καταγράφει ποσοστό ρεκόρ ενόψει των εκλογών στις 9Σεπτεμβρίου.

Από herko

 

Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //

Στην μηνιαία σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης που διενεργεί η υπηρεσία IPSOS, το ξενοφοβικό, εθνικιστικό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών φτάνει το ποσοστό ρεκόρ του 20% στην πρόθεση ψήφου.

Το κόμμα των “Σουηδών Δημοκρατών” έχει ενισχυθεί από το 2010 οπότε μπήκε για πρώτη φορά στο κοινοβούλιο. Στις βουλευτικές εκλογές του 2014 κέρδισε το 13% των ψήφων. Τυγχάνει μεγάλης προβολής από τον αστικό τύπο που καθημερινά αναφέρεται στις απόψεις του ενάντια στους πρόσφυγες που τους θεωρεί σαν τον μεγαλύτερο εχθρό της ευημερίας.

Το προσφυγικό και τα συνθήματά του για νόμο και τάξη κερδίζουν οπαδούς στην κοινή γνώμη ιδιαίτερα μετά το 2015, οπότε η Σουηδία δέχθηκε 160.000 πρόσφυγες κυρίως Σύριους. Επενδύει στην αβάσιμη ανησυχία των Σουηδών ότι μειώνονται τα κονδύλια για το κοινωνικό κράτος και διοχετεύονται στους πρόσφυγες και ότι αυξάνεται η εγκληματικότητα. Στην ουσία τα κονδύλια διοχετεύονται μέσω των φοροαπαλλαγών στις μεγάλες επιχειρήσεις. Παράλληλα η αθέτηση της σημερινής Σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης των προεκλογικών της υποσχέσεων για περισσότερες δουλειές, καλύτερες συντάξεις και καλύτερο κοινωνικό κράτος στην υγεία, παιδεία και περίθαλψη δίνει έδαφος στους ξενοφοβικούς λαϊκιστές.

Για το λεγόμενο «Μακεδονικό ζήτημα»

Με αφορμή τις εξελίξεις σε σχέση με τη διαπραγμάτευση για το όνομα της ΠΓΔΜ και τα όσα διάφορα γράφονται για τις θέσεις του ΚΚΕ, δημοσιεύουμε αποσπάσματα από σχετικό κείμενο του ΠΓ που είχε συζητηθεί εσωκομματικά στην Οργάνωση Περιοχής της Δυτικής Μακεδονίας, το 1995

Ορισμένες ιστορικές πλευρές του ζητήματος

 

 

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι οδήγησαν στο μοίρασμα του γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας

Στην ελληνική, αλλά και στην παγκόσμια ιστοριογραφία, το «Μακεδονικό ζήτημα» αναφέρεται ως μέρος του γνωστού «Ανατολικού ζητήματος». Ομως, μεταξύ του «Ανατολικού» και του «Μακεδονικού ζητήματος» υπήρξε μια ουσιαστική διαφορά:

 Το πρώτο ήταν, κυρίως, αγώνας των ευρωπαϊκών δυνάμεων για το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το μοίρασμα των οθωμανικών εδαφών ανάμεσά τους. Το δεύτερο υπήρξε ένας αδυσώπητος αγώνας, διαπλεκόμενων διεκδικήσεων, τριβών και ένοπλων αναμετρήσεων, για την προσάρτηση των εδαφών του γεωγραφικού διαμερίσματος της Μακεδονίας, μεταξύ των γειτονευομένων με αυτό, βαλκανικών κρατών, που υποκινούνταν και ενθαρρύνονταν από τις τότε μεγάλες δυνάμεις, ανάλογα με τα συμφέροντά τους.

Το 1878, με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και τις αποφάσεις του Συνεδρίου του Βερολίνου, δίπλα στα τρία βαλκανικά κράτη που υπήρχαν (Ελλάδα, Σερβία, Μαυροβούνιο), εμφανίστηκε και ένα τέταρτο, η Βουλγαρία, που τα σύνορά της εκτείνονταν από τον Δούναβη έως το Αιγαίο. Μεταξύ των τεσσάρων αυτών βαλκανικών κρατών, εξακολουθούσε και μετά το 1878 να υπάρχει μια οθωμανική ζώνη, η οποία άρχιζε από την Κωνσταντινούπολη και εκτεινόταν μέχρι την Πρέβεζα και το Δυρράχιο και χώριζε τα νεοσύστατα βαλκανικά κράτη.

Κοινή, λοιπόν, επιδίωξη και των τεσσάρων βαλκανικών κρατών ήταν η απελευθέρωση των αλύτρωτων ομοεθνών τους, που ζούσαν σ' αυτήν τη ζώνη, και η προσάρτηση αυτών των οθωμανικών εδαφών. Καθένα από αυτά τα κράτη έβλεπε με διαφορετικά κριτήρια τη σύνθεση του πληθυσμού της περιοχής: Οι Ελληνες έβλεπαν κυρίως Ελληνες, οι Βούλγαροι Βούλγαρους και οι Σέρβοι Σέρβους. Για τη δικαιολόγηση των διεκδικήσεών τους, καθένα από τα βαλκανικά κράτη χρησιμοποιούσε διάφορα επιχειρήματα ή προσχήματα.