Αναμνήσεις απ' τη ΔΕΗ
"Μπαμπά θα με πάρεις σήμερα στη δουλειά;"
Τό 'χουν για διασκέδαση να έρθουν στο γραφείο. Να τρέχουν δώθε κείθε στους διαδρόμους, να ζητήσουν πατατάκια, χυμό, κρουασάν, παγωτό, να παίξουν στον υπολογιστή κι έπειτα να φορτωθούν στους πρόθυμους συναδέλφους.
Θυμάμαι όταν μ' έπαιρνε ο πατέρας μου στη δουλειά.
Ήταν μηχανουργός στον υποσταθμό της ΔΕΗ στην Ερμούπολη. Στην άκρη της πόλης, μετά τα κουφάρια των παλιών εργοστασίων. Ο υποσταθμός ήταν ένα μεγάλο κουτί. Άνοιγες μια συρτή πύλη και ξεχύνονταν το πανδαιμόνιο των τεσσάρων (ή έξι;) ντιζελογεννητριών. Δε νομίζω ότι υπάρχει δυνατότερος θόρυβος στο σύμπαν, ίσως μόνο το Μπιγκ Μπανγκ. Δεξιά, πίσω από τη τζαμαρία βρίσκονταν τα γραφεία. Έκλεινες τη πόρτα πίσω σου και βούιζαν τ' αυτιά σου. Όπως όταν έμπαινες στους ηχομονωμένους θαλάμους του ΟΤΕ με τις τρυπίτσες, στο πολλαπλάσιο όμως. Πίσω δεξιά ήταν το μηχανουργείο, το "γραφείο" του μπαμπά. Στη μέση είχε τον τόρνο με τον οποίο έφτιαχναν αντίγραφα των κατεστραμμένων εξαρτημάτων των γεννητριών. Γύρω γύρω πάγκους γεμάτους εργαλεία και μουτζουρωμένα στουπιά, με τα οποία φρόντιζα να γίνομαι μαντάρα.
Το εργοστάσιο ήταν σχεδόν στην εξοχή. Μια μέρα στη δουλειά του μπαμπά σήμαινε παιχνίδι γύρω από το εργοστάσιο. Από τη μάντρα του γηπέδου του ΑΟ Σύρου, μέχρι το καρνάγιο στην αποκάτω ακτή.
Έπειτα ο πατέρας μου μετατέθηκε στο Αγρίνιο. Στην κατασκευή του υδροηλεκτρικού σταθμού του Στράτου. Εκεί κι αν άξιζε να σε πάρει στη δουλειά! Βρέθηκα μέσα στο βουνό, όταν σκάβονταν οι τελευταίες στοές. Θυμάμαι την απίστευτη σε μέγεθος αίθουσα, λίγο πριν αρχίζουν να τοποθετούν τα μηχανήματα. Κούφιο βουνό, πραγματικά. Τον αέρα να σφυρίζει στις τεράστιες σκοτεινές στοές απορροής. Τους υδροστρόβιλους, άρτι τοποθετημένους. Όλα τεραστίου μεγέθους. Κι έπειτα, με το εργοστάσιο πια να λειτουργεί, το υπερθέαμα του ανοίγματος των τουρμπίνων, όταν τεράστιοι όγκοι νερού έπεφταν στους στρόβιλους κι έβγαιναν με ορμή και βρόντο δεκάδες μέτρα κάτω από τα κάγκελα στα οποία στεκόμασταν γαντζωμένοι για να μη μας ρίξει κάτω ο αέρας που μετατοπίζονταν βιαίως. Θυμάμαι και πόση εντύπωση μου έκανε ο πίνακας με τα εκατομμύρια κουμπάκια, μετρητές, διακόπτες και άλλα κερατλίκια. Υπέθετα ότι ο πατέρας μου κι οι συνάδελφοί του θα ήταν ασφαλώς σοφοί για να μπορούν να χειρίζονται αυτό το υπερχειριστήριο.
(Κι έπειτα σου λέει ο γιος μου "πάρε με στη δουλειά". Να σου δείξω τι μωρέ; Τα ξεβαμμένα πλήκτρα του πισί ή τα αθώα μουτζουρωμένα Α4;)
Ξαναγυρίζω και θυμάμαι τους συναδέλφους του πατέρα μου. Το Γιάννη, το Γιώργο, τον Τέλη. Όπως κι ο πατέρας μου πρόωρα χαμένοι από καρκίνο. Πολύ πιο πρόωρα αυτοί. Μήπως γιατί χωνόταν στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία των ισχυρών γεννητριών απροστάτευτοι; Μήπως τους έφαγε η χρόνια κυλιόμενη βάρδια; Μήπως τους έφαγε η στοά; Ή μήπως τυχαία;
Αυτοί κι άλλοι χιλιάδες την έφτιαξαν τη ΔΕΗ. Οι εναερίτες που γκρεμίστηκαν, οι εργάτες των στοών. Η ΔΕΗ δεν είναι πίτσα πεπερόνι απ' το πετυχημένο μαγαζί του αλήτη που κυβερνά, ούτε παντεσπάνι από αυτό που τρώνε οι αλήτες συντάκτες και σχολιαστές του Capital, για να κοπεί σε κομματάκια.
Είναι μια επιχείρηση που πρέπει να είναι κρατική και να προσφέρει φτηνό ρεύμα στο λαό. Όπως και η ΕΥΔΑΠ με το νερό. Όχι σαν τις σημερινές εισηγμένες που κλείνουν το διακόπτη όταν καθυστερεί η πληρωμή.
Αν θέλετε να κάνετε κάτι κομμάτια, κάντε τη σφηκοφωλιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το κεφάλι σας.
Τό 'χουν για διασκέδαση να έρθουν στο γραφείο. Να τρέχουν δώθε κείθε στους διαδρόμους, να ζητήσουν πατατάκια, χυμό, κρουασάν, παγωτό, να παίξουν στον υπολογιστή κι έπειτα να φορτωθούν στους πρόθυμους συναδέλφους.
Θυμάμαι όταν μ' έπαιρνε ο πατέρας μου στη δουλειά.
Ήταν μηχανουργός στον υποσταθμό της ΔΕΗ στην Ερμούπολη. Στην άκρη της πόλης, μετά τα κουφάρια των παλιών εργοστασίων. Ο υποσταθμός ήταν ένα μεγάλο κουτί. Άνοιγες μια συρτή πύλη και ξεχύνονταν το πανδαιμόνιο των τεσσάρων (ή έξι;) ντιζελογεννητριών. Δε νομίζω ότι υπάρχει δυνατότερος θόρυβος στο σύμπαν, ίσως μόνο το Μπιγκ Μπανγκ. Δεξιά, πίσω από τη τζαμαρία βρίσκονταν τα γραφεία. Έκλεινες τη πόρτα πίσω σου και βούιζαν τ' αυτιά σου. Όπως όταν έμπαινες στους ηχομονωμένους θαλάμους του ΟΤΕ με τις τρυπίτσες, στο πολλαπλάσιο όμως. Πίσω δεξιά ήταν το μηχανουργείο, το "γραφείο" του μπαμπά. Στη μέση είχε τον τόρνο με τον οποίο έφτιαχναν αντίγραφα των κατεστραμμένων εξαρτημάτων των γεννητριών. Γύρω γύρω πάγκους γεμάτους εργαλεία και μουτζουρωμένα στουπιά, με τα οποία φρόντιζα να γίνομαι μαντάρα.
Το εργοστάσιο ήταν σχεδόν στην εξοχή. Μια μέρα στη δουλειά του μπαμπά σήμαινε παιχνίδι γύρω από το εργοστάσιο. Από τη μάντρα του γηπέδου του ΑΟ Σύρου, μέχρι το καρνάγιο στην αποκάτω ακτή.
Έπειτα ο πατέρας μου μετατέθηκε στο Αγρίνιο. Στην κατασκευή του υδροηλεκτρικού σταθμού του Στράτου. Εκεί κι αν άξιζε να σε πάρει στη δουλειά! Βρέθηκα μέσα στο βουνό, όταν σκάβονταν οι τελευταίες στοές. Θυμάμαι την απίστευτη σε μέγεθος αίθουσα, λίγο πριν αρχίζουν να τοποθετούν τα μηχανήματα. Κούφιο βουνό, πραγματικά. Τον αέρα να σφυρίζει στις τεράστιες σκοτεινές στοές απορροής. Τους υδροστρόβιλους, άρτι τοποθετημένους. Όλα τεραστίου μεγέθους. Κι έπειτα, με το εργοστάσιο πια να λειτουργεί, το υπερθέαμα του ανοίγματος των τουρμπίνων, όταν τεράστιοι όγκοι νερού έπεφταν στους στρόβιλους κι έβγαιναν με ορμή και βρόντο δεκάδες μέτρα κάτω από τα κάγκελα στα οποία στεκόμασταν γαντζωμένοι για να μη μας ρίξει κάτω ο αέρας που μετατοπίζονταν βιαίως. Θυμάμαι και πόση εντύπωση μου έκανε ο πίνακας με τα εκατομμύρια κουμπάκια, μετρητές, διακόπτες και άλλα κερατλίκια. Υπέθετα ότι ο πατέρας μου κι οι συνάδελφοί του θα ήταν ασφαλώς σοφοί για να μπορούν να χειρίζονται αυτό το υπερχειριστήριο.
(Κι έπειτα σου λέει ο γιος μου "πάρε με στη δουλειά". Να σου δείξω τι μωρέ; Τα ξεβαμμένα πλήκτρα του πισί ή τα αθώα μουτζουρωμένα Α4;)
Ξαναγυρίζω και θυμάμαι τους συναδέλφους του πατέρα μου. Το Γιάννη, το Γιώργο, τον Τέλη. Όπως κι ο πατέρας μου πρόωρα χαμένοι από καρκίνο. Πολύ πιο πρόωρα αυτοί. Μήπως γιατί χωνόταν στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία των ισχυρών γεννητριών απροστάτευτοι; Μήπως τους έφαγε η χρόνια κυλιόμενη βάρδια; Μήπως τους έφαγε η στοά; Ή μήπως τυχαία;
Αυτοί κι άλλοι χιλιάδες την έφτιαξαν τη ΔΕΗ. Οι εναερίτες που γκρεμίστηκαν, οι εργάτες των στοών. Η ΔΕΗ δεν είναι πίτσα πεπερόνι απ' το πετυχημένο μαγαζί του αλήτη που κυβερνά, ούτε παντεσπάνι από αυτό που τρώνε οι αλήτες συντάκτες και σχολιαστές του Capital, για να κοπεί σε κομματάκια.
Είναι μια επιχείρηση που πρέπει να είναι κρατική και να προσφέρει φτηνό ρεύμα στο λαό. Όπως και η ΕΥΔΑΠ με το νερό. Όχι σαν τις σημερινές εισηγμένες που κλείνουν το διακόπτη όταν καθυστερεί η πληρωμή.
Αν θέλετε να κάνετε κάτι κομμάτια, κάντε τη σφηκοφωλιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το κεφάλι σας.
