Γράφει η Ελένη Κακναβάτου απο Ατέχνως

Το «εθνικό συμφέρον» ή ο «εθνικός στόχος» και το συμφέρον του Λαού 

Δεν είναι η πρώτη φορά που η αστική τάξη βαφτίζει το δικό της συμφέρον «εθνικό».

Το ακούσαμε πολλάκις τελευταία καθώς η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ αποφάσισε να φέρει για ψήφιση στη Βουλή τα νεα αντιλαϊκά μέτρα, τα μέτρα-σφαγή για μικρομεσαίους αυτοαπασχολούμενους, εργατική τάξη, συνταξιούχους, άνεργους, νέους και φτωχή αγροτιά. Για την πλειοψηφία δηλαδή του ελληνικού λαού. Να ψηφιστούν αυτά τα μέτρα που ήρθαν ως τρίτο μνημόνιο στη ζωή μας για να εκπληρωθεί ένας ακόμα «εθνικός στόχος»: η ανάπτυξη της αστικής τάξης, το ξεπέρασμα της κρίσης του συστήματος που αυτή στηρίζει, εκμεταλλευόμενη όλους αυτούς που προαναφέραμε. Άλλος ένας «εθνικός στόχος» ειναι η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ.

«Εθνικός στόχος » ήταν μετά την Επανάσταση του 1821, κι αφού το αστικό ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε το 1830 ήταν ασφυκτικά στενό για την οικονομική ανάπτυξη των αστών σε βάρος των αγροτών και άλλων λαϊκών στρωμάτων, η επεκτατική πολιτική της άρχουςας αυτης τάξης.  

Έπρεπε το κράτος να διευρυνθεί. Να ανοίξουν νέοι δρόμοι για το εμπόριο και την εγχώρια παραγωγή αλλά  και για αυτό ακόμη το κεφάλαιο της διασποράς που έπρεπε να βρει νέους δρόμους επενδύσεων για να είναι πιο κερδοφόρο και ανταγωνιστικό. Έτσι παραπλανήθηκαν χιλιάδες Ελλήνων που έγιναν θύματα μιας πολιτικής αλυτρωτισμού, που ήταν ο Εθνικός στόχος της εποχής.