Προ των πυλών η νέα φουρνιά αντιλαϊκών μέτρων

Στη Βουλή κατατίθεται τις επόμενες μέρες ο νέος εφαρμοστικός νόμος με τα δεκάδες αντιλαϊκά προαπαιτούμενα, ενώ προ των πυλών εμφανίζονται οι υπουργικές αποφάσεις σχετικά με το νέο συντριπτικό χτύπημα στο ΕΚΑΣ που ξεκινά από το 2019, η πλήρης κατάργηση της έκπτωσης του ΦΠΑ στα νησιά, ενώ βέβαια «τρέχει» και ο «επανυπολογισμός συντάξεων», ενόψει της περαιτέρω κατακρεούργησης από την επόμενη χρονιά.Η νέα φουρνιά με τα προαπαιτούμενα της 4ης «αξιολόγησης» περιλαμβάνει και την κατάθεση νέου Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής (ΜΠΔΣ) 2019 - 2022, όπου και θα ενσωματώνεται το σύνολο των αντιλαϊκών «πακέτων» ολόκληρης της μνημονιακής περιόδου, μαζί βέβαια με αυτά που έχουν προνομοθετηθεί για τη διετία 2019 - 2020.

Την ίδια ώρα, το ζήτημα της «βιώσιμης» διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους αποδείχνεται βασικός μοχλός για την επιτάχυνση των αντιλαϊκών διεργασιών και μάλιστα σε ορίζοντα πολλών δεκαετιών, μέχρι το 2060, όπως άλλωστε προδιαγράφεται στη σχετική απόφαση - συμφωνία, στο Γιούρογκρουπ της 15ης Ιούνη 2017. Σε κάθε περίπτωση, η «επόμενη μέρα» του κεφαλαίου θα απαιτεί διαδοχικά αντιλαϊκά μέτρα και παρεμβάσεις, είτε σε φάση στασιμότητας ή πτώσης της οικονομικής δραστηριότητας και του ΑΕΠ, είτε σε φάση ανάκαμψης.

Τελικά είναι όλοι οι φόνοι παιδιών ίδιοι; – Το αισχρό ξέπλυμα μιας αυτοδικίας

 

 

05-06-2018

Με αφορμή τη δολοφονία μιας 13χρονης τσιγγάνας στην Άμφισσα, το βρώμικο ρόλο των ΜΜΕ και την προπαγάνδα περί αυτοάμυνας και οπλοκατοχής.

 

 

Κατιούσα

 

 

Τελικά η βία είναι καταδικαστέα από όπου κι αν προέρχεται; Ή μήπως γίνεται αποδεκτή όταν στοχεύει τους Ρομά ή προέρχεται από το όπλο ενός νοικοκυραίου; Είναι αποτρόπαια πράξη ο φόνος ενός μικρού παιδιού; Ή μήπως τελικά το κριτήριο για την ευαισθησία μας καθορίζεται απ’ το χρώμα της επιδερμίδας του θύματος και την ταξική του θέση;

Τα ερωτήματα μπαίνουν με αφορμή τη δολοφονία μιας μικρής τσιγγανοπούλας στην Άμφισσα από έναν κρεοπώλη, που κρύβεται στην ορεινή περιοχή γύρω από την πόλη, για να αποφύγει τη σύλληψη. Και είναι προφανώς ρητορικά. Όπως ακριβώς τα κυρίαρχα ΜΜΕ και οι δημοσιολόγοι τους καταδικάζουν γενικά κι αφηρημένα τη βία, “από όπου κι αν προέρχεται”, για να εξαιρέσουν την κρατική βία ή να ξεπλύνουν τα εγκλήματα των φασιστών, έτσι ακριβώς και η κάλυψη φονικών περιστατικών ακολουθεί διαφορετικά κριτήρια και σταθμά.

Φάντασμα από το παρελθόν

Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα «evros-news.gr», στις 31 Μάη, δήλωση του δημάρχου Αλεξανδρούπολης. Σε αυτήν ο κ. δήμαρχος ενοχλείται από τις ανακοινώσεις του ΚΚΕ, ενάντια στην παρουσία των ΑμερικανοΝΑΤΟικών στην Ελλάδα και στην πόλη του. Αναφέρει ότι το ΚΚΕ κάνει παλαιολιθικού τύπου επαναστατική γυμναστική και είναι προσηλωμένο δογματικά σε ψυχροπολεμικές ξεπερασμένες αναλύσεις. Ακόμη, θεωρεί ότι η θέση του ΚΚΕ «έξω από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ» έχει ως «κέρδος» την απομόνωση. Ο προσανατολισμός της χώρας μας, λέει, πρέπει να συνεχίσει να είναι ευρωατλαντικός και λόγοι ασφάλειας, άμυνας και σταθερότητας επιβάλλουν να ενισχύονται οι δεσμοί μας με την ΕΕ, τις ΗΠΑ και η χώρα μας να συμμετέχει σε υπερεθνικούς, πολιτικούς, οικονομικούς, διεθνείς οργανισμούς. Η δήλωσή του διαπνέεται από αντικομμουνισμό και ανασύρει επιχειρήματα της εποχής του Μακάρθι και του Τρούμαν. Αξιος ο ρόλος του και η αποστολή του.

Πήχης

Στην προσπάθειά της να δημιουργήσει την αίσθηση ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο για το λαό «μετά το τέλος των μνημονίων», η κυβέρνηση εναλλάσσει το μαστίγιο με το καρότο, προκειμένου από τη μια να καλλιεργήσει προσδοκίες και από την άλλη να εκβιάσει συναίνεση στα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα της 4ης «αξιολόγησης» και γενικότερα στον «αναπτυξιακό σχεδιασμό» του κεφαλαίου, που συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες και επεκτείνεται πολύ πιο πέρα από τα μνημόνια. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση μιλάει διαρκώς για αύξηση του κατώτερου μισθού και επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, δημιουργώντας την αίσθηση ότι τα λαϊκά στρώματα θα πάρουν τάχα ανάσα, και την ίδια ώρα ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης απειλεί ότι οι εξελίξεις στην Ιταλία κάνουν ακόμα πιο επιτακτικό να «κλείσει» χωρίς καμιά καθυστέρηση η 4η «αξιολόγηση», που σημαίνει να αποδεχτεί ο λαός όχι μόνο τα 88 προαπαιτούμενα, αλλά και τα προνομοθετημένα συνοδευτικά τους, όπως η παραπέρα μείωση των ήδη αποδιδόμενων συντάξεων, η νέα καρατόμηση του αφορολόγητου και πάει λέγοντας. Αλλωστε, όσο κι αν θέλει η κυβέρνηση να κρυφτεί, έρχονται οι «σύμμαχοί» της να υπενθυμίσουν ότι καμιά πραγματική διαχωριστική γραμμή δεν υπάρχει ανάμεσα στην πριν και στη «μετά μνημόνιο» εποχή για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Για παράδειγμα, ο γγ του ΟΟΣΑ σημειώνει σε συνέντευξή του ότι η αναιμική ανάκαμψη επιβάλλει ένταση των μεταρρυθμίσεων (Ασφαλιστικό, Εργασιακά, Φορολογικό), ενώ και ο πρόεδρος του ΣΕΒ ζητάει μια «μεταρρυθμιστική υπέρβαση για επενδύσεις», βάζοντας ακόμα πιο ψηλά τον πήχη της αντιλαϊκής πολιτικής, για τη σημερινή και για όποια επόμενη κυβέρνηση.

Διλήμματα και μπαμπούλες

Είχα πολύ καιρό να ακούσω την αποστροφή που άκουσα χτες αλλά διαπίστωσα ότι εξακολουθεί να μου ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι με την ίδια ταχύτητα και την ίδια αποτελεσματικότητα: "Αν ο ΣυΡιζΑ αποτύχει, έρχεται η Χρυσή Αυγή".

Τέτοιας μορφής διλήμματα έχουν γίνει πολλές φορές viral (για να μεταχειριστώ κι εγώ μια χαζομάρα τού συρμού) κατά την μεταπολίτευση. Νωρίς-νωρίς, από το 1974 κιόλας, ο Μίκης Θεοδωράκης εμπνεύσθηκε εκείνο το αλήστου μνήμης "Ή Καραμανλής ή τανκς". Αργότερα, όταν αποδείχθηκε ότι το ΠαΣοΚ είχε τόση σχέση με τον σοσιαλισμό όση η Νέα Δημοκρατία με τον κομμουνισμό, έπρεπε να αποφασίσουμε ανάμεσα στο να ξαναψηφίσουμε ΠαΣοΚ και στο να ξανάρθει η δεξιά. Ακόμη κι όταν η περίφραση "σοσιαλιστικό ΠαΣοΚ" κατάντησε ανέκδοτο, στις προεκλογικές συγκεντρώσεις τού Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου συνέχισε να αντηχεί το σύνθημα "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά".

Εξάρχεια: Υποβάθμιση, Εξαγορά, Κανονικότητα

05-06-2018

Τα Εξάρχεια μπορεί να τα διασώσει και να τους δώσει νέα πνοή μόνο το αντικαπιταλιστικό εργατικό κίνημα. Αλλιώς σύντομα, ανάμεσα στον πόλεμο των συμμοριών για το μοίρασμα των περιοχών θα περιδιαβαίνουν ηλιοκαμένοι τουρίστες με την συνοδεία αυτόκλητων ξεναγών που θα απαθανατίζουν τις σκηνές.

Χρήστος Μιάμης

 

Τα Εξάρχεια είναι ο τόπος μιας εποχής που παρήλθε και μιας εποχής που κυοφορείται με ατέρμονες και λυσσώδεις ωδίνες. Τι είναι όμως τα Εξάρχεια; Σίγουρα δεν είναι ένα τόπος όπου δείχνουμε τους νεκρούς της εργατικής τάξης με χρηματικό αντίτιμο, σε αδαείς, άσχετους αν και χαριτωμένους μέσα στην άγνοια τους ευρωπαίους, που αναζητούν την περιπέτεια στο κέντρο της Αθήνας, έξω από τα όρια του λευκού φράχτη και του καλοδιατηρημένου γκαζόν.

Πρόκειται για τον ευρωπαϊκό ιδεότυπο που δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα από τον εγχώριο, -χωρίς τον φράχτη και το γκαζόν- αφού σε αντίστοιχά ευρωπαϊκών προδιαγραφών δελτία ειδήσεων έχει ενημερωθεί για το «άβατο» των Εξαρχείων, για την περιβόητη διακεκαυμένη ζώνη που το κράτος δεν μπορεί να εισέλθει και βασιλεύει η ανομία. Φυσικά κανείς δεν ενημερώνει τους διανοητικά ενδεείς τουρίστες πως στα Εξάρχεια φορέας της ανομίας είναι το κράτος, που προωθεί και ευνοεί τις εγκληματικές δραστηριότητες ως πλευρά της αναγκαίας υποβάθμισης και περιθωριοποίησης των Εξαρχείων, ώστε να αρχίσει συντόμως ο αστικός εξευγενισμός, να εκδιωχθούν από την περιοχή οι ελάχιστες ενοχλητικές πολιτικές και κινηματικές παρεκκλίσεις που έχουν απομείνει, και φυσικά να αναζωογονηθεί η οικονομική δραστηριότητα.

ΚΚΕ - Ανακοίνωση για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος

Σε ανακοίνωση για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, στις 5 Ιούνη, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ τονίζει:

«Σαράντα έξι χρόνια μετά την καθιέρωση από τον ΟΗΕ της 5ης Ιούνη ως Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος, οι μονοπωλιακοί όμιλοι συνεχίζουν απτόητα να καταστρέφουν το περιβάλλον στο κυνήγι του κέρδους. Άλλες τόσες φορές, κάθε τέτοια μέρα, αστικές κυβερνήσεις και ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, ξεπερνώντας κάθε όριο υποκρισίας, δίνουν όρκους πίστης για ένα "βιώσιμο πλανήτη". Εξαγγέλλουν μέτρα για τη "σωτηρία" του. Στην πραγματικότητα στοχεύουν στην ενίσχυση των καπιταλιστικών επενδύσεων, ώστε το κεφάλαιο να βγάλει κέρδος και απ' τα προβλήματα που το ίδιο δημιουργεί.

Από δίπλα, ορισμένες, πλούσια αμειβόμενες, περιβαλλοντικές οργανώσεις, που κάνουν ό,τι μπορούν τη μέρα αυτή για να αθωώσουν τον ένοχο, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Ακόμη και αν προβάλουν κάποιες εξόφθαλμες πλευρές της καταστροφικής -για το περιβάλλον- δράσης του κεφαλαίου, μόνο και μόνο για να φανούν πιο αξιόπιστες στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων, τις αποδίδουν τελικά όχι στην ίδια τη φύση του εκμεταλλευτικού συστήματος, αλλά σε κάποια επιμέρους λάθη, αστοχίες ή έστω καταδικαστέες υπερβολές.

«Αέρας κοπανιστός» η «αλλαγή» στην Ισπανία

Πύκνωσαν τις τελευταίες μέρες τα δημοσιεύματα στον φιλοκυβερνητικό Τύπο για τις εξελίξεις στην Ισπανία, με την αλλαγή σκυτάλης στη διαχείριση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, από το νεοφιλελεύθερο Λαϊκό Κόμμα στο σοσιαλδημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα. Κεντρικό μοτίβο ο «νέος άνεμος» («φρέσκο» τον χαρακτηρίζει η «Αυγή») που πνέει στον ευρωπαϊκό Νότο. Τα ίδια ακριβώς είχαμε ακούσει για τον «άνεμο αλλαγής» που θα έφερναν ο Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία το 2012, ή ο Ματέο Ρέντσι στην Ιταλία το 2014. Ελεγαν τότε οι απανταχού οπορτουνιστές ότι πλέον «αλλάζει το κλίμα» και ότι στην ΕΕ συγκροτείται ο «πόλος του ευρωπαϊκού Νότου» που θα βάλει τάχα τέλος στη λιτότητα και θα «μεταρρυθμίσει» τη λυκοσυμμαχία του ευρωενωσιακού κεφαλαίου. Τη συνέχεια βέβαια τη ζουν στο πετσί τους οι λαοί όλων των χωρών της ΕΕ και μάλιστα παρά το γεγονός ότι η οικονομία πέρασε σε ανάπτυξη, έστω αναιμική. Το ίδιο ισχύει και για την Ισπανία, αφού οι συντεταγμένες της αντιλαϊκής πολιτικής είναι προκαθορισμένες, με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Η άλλη όψη

 

 

 

Φωτό αρχείου

Πηγή: Eurokinissi

Με «αιχμή» τα περιβόητα «αντίμετρα», που τάχα θα απαλύνουν για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής, κυβέρνηση και αστικά επιτελεία επιχειρούν να παρουσιάσουν μια «μαγική εικόνα» σχετικά με τη λεγόμενη «επόμενη μέρα» από την τυπική ολοκλήρωση του τρίτου μνημονίου τον ερχόμενο Αύγουστο.

Στον πυρήνα της απάτης βρίσκεται βέβαια το «δηλητηριώδες» για το λαό παραμύθι ότι από την καπιταλιστική ανάκαμψη μπορούν τάχα να ωφεληθούν τόσο το κεφάλαιο όσο και οι εργαζόμενοι, και ότι η κερδοφορία του κεφαλαίου μπορεί με κάποιον τρόπο να συμβιβαστεί με τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Ωστόσο, και μια μόνο ματιά στα όσα ελάχιστα παρουσιάζει η κυβέρνηση ως «τυράκι στη φάκα», για να πείσει τους εργαζόμενους να στρατευτούν στους στόχους του κεφαλαίου, είναι αρκετή για να αποκαλυφθεί το εξής: Κομμάτι - κομμάτι χτίζεται ένας μηχανισμός που όχι μόνο δεν μπορεί να ανακουφίσει το λαό από τις απώλειες που είχε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά που στην πραγματικότητα αποτελεί την άλλη όψη της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.