Οι χρήσιμοι ηλίθιοι και ο αγοραίος αντικομμουνισμός

Οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος , που δηλώνει ή προσπαθεί να είναι κομμουνιστής δεν συναρτά αυτή του την επιλογή, από την «σχέση ζωής» που έχει αναπτύξει με κάποιο ηγέτη των πρώην σοσιαλιστικών καθεστώτων. Η υπεράσπιση της μαρξιστικής κοσμολογίας και του κομμουνισμού ως κοινωνικοπολιτικό και πολιτισμικό πρόταγμα με οικουμενικά χαρακτηριστικά δεν διαμεσολαβείται από την ταύτιση με τον Χότζα, τον Μάο, ή τον Στάλιν.

Εξάλλου κάτι παρόμοιο θα αποτελούσε  μια νηπιακού τύπου προσέγγιση της κομμουνιστικής προοπτικής, μέσα από το καλειδοσκόπιο μιας πρωτόγονης θεολογίας που συνειρμικά καταλήγει είτε στην δαιμονοποίηση είτε στην θεοποίηση ιστορικών προσώπων που αποπειράθηκαν να σηκώσουν το βάρος της κομμουνιστικής υπόθεσης, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε ανεπιτυχώς.

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ: Φάντασμα ή πραγματικότητα στην Βενεζουέλα;

Κατιούσα

Ο Κάρλος Ντούκε Γκαρσία, καθηγητής Οικονομίας στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Κολομβίας και διδάσκων στο Πρόγραμμα Οικονομίας του Κεντρικού Πανεπιστημίου της Μπογκοτά, απαντά με πειστικά στοιχεία στο ερώτημα τι είδους είναι η οικονομία της Βενεζουέλας, κι αν μιλάμε για τα προβλήματα μιας σοσιαλιστικής οικονομίας ή για μια μορφή παρεμβατικής κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού. Ένα πολύ ενδιαφέρον και ντοκουμενταρισμένο άρθρο, που για αυτούς ακριβώς τους λόγους επιλέξαμε να μεταφράσουμε και να παρουσιάσουμε.

Κομμουνισμός, Σοσιαλισμός ή ο παλιός Καπιταλισμός;

Σχετικά με την οικονομική και πολιτική κρίση που ζει η Βενεζουέλα υπάρχουν πολλές απόψεις, τόσο όσον αφορά την βαρύτητά της όσο και τις αιτίες της ίδιας.

Οι «χαμένες γενιές»

Η ανακοίνωση των βάσεων για την εισαγωγή στην Ανώτατη Εκπαίδευση αποτελεί μία σημαντική στιγμή για όλους τους νέους και τις νέες που πήραν μέρος στις εξετάσεις, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Και είτε πέτυχαν να μπουν σε κάποια σχολή, είτε όχι, είτε αναζητήσουν δουλειά, είτε ψάξουν να βρουν τι θα κάνουν στο άμεσο μέλλον, είναι βέβαιο ότι τα προβλήματα και οι δυσκολίες που θα συναντήσουν μπροστά τους είναι μεγάλα. Το γεγονός, εξάλλου, ότι αυτήν την περίοδο κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες νέοι εργατικών - λαϊκών οικογενειών βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, έχει καθιερώσει σχεδόν επετειακά μια αρθρογραφία στον αστικό Τύπο για «τους νέους που δεν μπορούν να βρουν δουλειά», που «πρέπει να τους βοηθήσουμε», που «δεν πρέπει να χαθούν» κ.λπ. Διαβάζουμε, για παράδειγμα, στο κύριο άρθρο της χτεσινής «Αυγής», κάτω από τον τίτλο «Οχι άλλες χαμένες γενιές»: «Για τον νέο είναι δύσκολο να προκαθορίσει την πορεία του και για την Πολιτεία ακόμη δυσκολότερο να διασφαλίσει τη σταθερότητα στις επιλογές του (...) Η Πολιτεία ωστόσο οφείλει να παράσχει στους νέους κάθε δυνατή βοήθεια και τα εφόδια μιας γενικής παιδείας (...) που θα τους καταστήσουν ικανούς να ανταπεξέλθουν στις αντιξοότητες που σίγουρα θα συναντήσουν ή να εκμεταλλευτούν τις "ευκαιρίες" που θα βρουν στο δρόμο τους (...) η ανεργία των νέων στην Ελλάδα ξεπερνά το 30% και βρίσκεται στην κορυφή της κλίμακας (...) εδώ χρειάζεται και το "αναγκαίο" σπρώξιμο, δηλαδή οι πολιτικές που θα στηρίζουν και θα "επιδοτούν" τη νεανική απασχόληση».

Στο φουλ

Τις μηχανές στο φουλ βάζει η κυβέρνηση για τον νέο κύκλο της αντιλαϊκής επίθεσης, που περνάει μέσα από την επικείμενη 3η «αξιολόγηση». Είναι γνωστό ότι ένα από τα χτυπήματα στα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, που ετοιμάζει, είναι τα νέα μέτρα στα Εργασιακά. Κι ενώ τα μέτρα είναι προδιαγραμμένα σε ό,τι αφορά τα συμφέροντα και τις αξιώσεις του κεφαλαίου, η κυβέρνηση προαναγγέλλει ευνοϊκές ρυθμίσεις με «κοινωνικό πρόσημο» στη ΔΕΘ και παίζει το χαρτί του ανασχηματισμού, δημιουργώντας προσδοκίες ότι κάτι καλύτερο έχει να περιμένει ο λαός. Δεν είναι τυχαίο ότι χτες ο Ν. Βούτσης, μιλώντας σε δημοσιογράφους στη Βουλή, είπε ότι «μετά το πέρας του κλεισίματος της τρίτης αξιολόγησης θα γίνει ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης», ενώ πρόσθεσε πως «το πρώτο νομοσχέδιο που θα ψηφιστεί πριν τη ΔΕΘ, θα είναι του υπουργείου Εργασίας και θα αφορά την καταπολέμηση της "μαύρης" και αδήλωτης εργασίας». Πάντως, όσο κι αν προσπαθούν να πείσουν ότι οι ρυθμίσεις που θα φέρουν θα είναι ευνοϊκές για τους εργαζόμενους, η αλήθεια είναι ότι στην ατζέντα εγγράφονται παρεμβάσεις που, ανάμεσα σε άλλα, βάζουν νέα εμπόδια στην κήρυξη απεργιών, φέρνουν αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο και θεσπίζουν επιπλέον μέτρα για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, που θα τσακίσουν ό,τι έχει απομείνει από τους αυτοαπασχολούμενους ΕΒΕ, όσο κι αν η κυβέρνηση προσπαθεί να τους χρυσώσει το χάπι.