ΕΚΤΟΞΕΥΣΗ ΤΩΝ ΤΙΜΩΝ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ Η πορεία «απελευθέρωσης» έχει «φυλακίσει» στην ενεργειακή φτώχεια τα νοικοκυριά

 

Eurokinissi

Ενα ακόμα «ηλεκτροσόκ» περιμένει τα λαϊκά νοικοκυριά εξαιτίας της εκτόξευσης της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος κατά 200% μέσα σε λίγες μέρες. Η τιμή πλέον βρίσκεται στα υψηλότερα επίπεδα για το 2024 και αναμένεται να συμπαρασύρει ακόμα παραπάνω τις τιμές των βασικών καταναλωτικών προϊόντων.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ανακοινώνει μέτρα που τελικά αναμένεται να οδηγήσουν ακόμα και στην αύξηση της τιμής του ρεύματος και θα εντείνουν τα αδιέξοδα για τα λαϊκά νοικοκυριά. Προχώρησε σε εξαγγελίες για μέτρα - κοροϊδία και ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι δεν μπορούν να γίνουν και πολλά πράγματα, δεδομένου ότι υπάρχουν: Η «ελεύθερη» διαμόρφωση των τιμών της αγοράς με βάση το κυνήγι του κέρδους, το «υποχρεωτικό» μοντέλο λειτουργίας στην αγορά Ενέργειας και οι δεσμεύσεις προς την Ευρωπαϊκή Ενωση σχετικά με τα πλαφόν και τις τιμές.

Ολα αυτά δηλαδή και τόσα ακόμα που αποτελούν τη βασική αιτία για τη συνεχιζόμενη αύξηση των τιμών του ρεύματος και που συνοψίζονται υπό τον τίτλο «απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας». Πολιτική που και η ΝΔ, και ο ΣΥΡΙΖΑ, και το ΠΑΣΟΚ έχουν υλοποιήσει και στηρίξει είτε ως κυβερνήσεις είτε ως αντιπολίτευση.

Με «άθικτα» όλα αυτά και πάνω απ' όλα την καπιταλιστική κερδοφορία, τα μέτρα της κυβέρνησης αφορούν την ανακύκλωση μέτρων κοροϊδίας, που μάλιστα η ίδια πριν λίγο καιρό είχε καταργήσει, επειδή οδηγούσαν στην αύξηση της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας...!

Επαγρύπνηση

 

Eurokinissi

Σε νέα θητεία η Κομισιόν, με τα ίδια σάπια υλικά: Του πολέμου και της εκμετάλλευσης

«Αληθινή ευρωπαϊκή αμυντική ένωση», «ενίσχυση της αμυντικής βιομηχανικής βάσης», «Λευκή Βίβλος για το μέλλον της ευρωπαϊκής άμυνας»: Αυτές είναι οι πρωταρχικές δεσμεύσεις για τη νέα θητεία της Κομισιόν όπως διατυπώθηκαν από την επανεκλεγμένη πρόεδρό της, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν. Τι σημαίνει αυτή η στροφή στην «πολεμική οικονομία» για τους λαούς; Μια πρώτη γεύση πήρε π.χ. ο λαός της Πάτρας, που την ίδια μέρα μάθαινε ότι ένα ζωτικό έργο (η υπογειοποίηση των σιδηροδρομικών γραμμών) «κόβεται» από τη χρηματοδότηση της ΕΕ. Κι αυτό γιατί η ΕΕ πλέον προτάσσει άλλα έργα από τον κλάδο των μεταφορών, τα οποία συνδέονται με τη διευκόλυνση της «ευρωπαϊκής άμυνας». Γι' αυτό και χρηματοδοτούνται άλλες σιδηροδρομικές γραμμές, που αξιοποιούνται για τη μεταφορά όπλων στην Ανατολική Ευρώπη (π.χ. Ουκρανία). Το «πολεμικό ταμείο» που συγκροτείται για να πάρει τη «σκυτάλη» από το Ταμείο Ανάκαμψης θα στάξει δισ. ευρώ σε επιχειρηματικούς ομίλους, για επενδύσεις στον τομέα των εξοπλισμών. Μια «μικρογραφία» αυτής της τεράστιας πολεμικής προπαρασκευής πήρε και ο λαός της Αττικής τον περασμένο μήνα, όταν είδε να φλέγεται τμήμα του Υμηττού από πτώση drone στρατιωτικού τύπου κατά τη διάρκεια δοκιμαστικής πτήσης, μέσα στον αστικό ιστό... Κι αυτά γίνονται ενώ ακόμα δεν έχει ξεκινήσει η μεγάλη «ροή» χρήματος, δεν έχει πάρει σάρκα και οστά ο ΝΑΤΟικός «στρατιωτικός διάδρομος αυξημένης κινητικότητας» από την Ελευσίνα μέχρι την Αλεξανδρούπολη κ.ο.κ. Απέναντι στα παραπάνω, δεν μπορεί παρά να ενταθεί η λαϊκή επαγρύπνηση και δράση, να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά και να ακουμπήσει ακόμα πιο πλατιά τμήματα του λαού το «καμία εμπλοκή - καμία συμμετοχή» στο ιμπεριαλιστικό μακελειό.

Βία κατά των γυναικών

 

Από τον Χαμουραμπί μέχρι το panic button, αμέτρητα ποτάμια αίματος

 

Μια φορά κι έναν καιρό, περίπου δύο χιλιάδες χρόνια προ Χριστού, ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Χαμουραμπί θεσμοθετεί τους πρώτους γραπτούς νόμους που καταδικάζουν την γυναίκα σε θάνατο, αν... δεν είναι διακριτική, αν βγαίνει από το σπίτι, χωρίς την έγκριση του συζύγου της, αν δεν είναι πιστή ή αν τον προσβάλλει.

(Ενας στραγγαλισμός π.χ. ήταν η πλέον ενδεδειγμένη τιμωρία της απείθαρχης).

Από το 1760 π.Χ. και τον αιματοβαμμένο Κώδικα του Χαμουραμπί, αιώνες μετά, το 592 π.Χ. ένας από τους 7 σοφούς της αρχαιότητας ο Σόλων, αποφασίζει πως και στην Ελλάδα αξίζει να εφαρμοστούν ιδέες από το δίκαιο της Μεσοποταμίας. Οι νόμοι του, λοιπόν, όχι μόνο περιορίζουν τη γυναίκα στο σπίτι και δεν της επιτρέπουν να βγει έξω μόνη της, αλλά επινοεί και το μέτρο του «Γυναικονόμου», αυτού που επιβλέπει τις γυναίκες και αν κάποια παραβεί τους κανόνες ή απιστήσει, ο σύζυγος τη σκοτώνει πάραυτα και βεβαίως δεν τιμωρείται.

Σήμερα το 2024, οι γυναικοκτονίες πρωταγωνιστούν στην καθημερινότητά μας - και θα συνεχίσουν δυστυχώς να πρωταγωνιστούν - με μια συγκλονιστική και τρομακτική συνέχεια, όσο οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν ως «κόστος» και αποκλειστικά ατομική ευθύνη την ανάγκη των γυναικών να ξεφύγουν από μία βίαιη και παθογόνα σχέση κι όσο παραμένει το μαρτύριο των χρονοβόρων και πολυδάπανων νομικών διαδικασιών.

Οσο δεν αλλάζει αυτό, όσο ακούγονται απαράδεκτες δηλώσεις, όπως αυτή του υφυπουργού Υγείας, Δ. Βαρτζόπουλου, που ισχυρίστηκε προκλητικά ότι «η γυναικοκτονία έχει βιολογική βάση», τόσο θα μετράμε αποτρόπαια εγκλήματα και η συζήτηση θα εξαντλείται στα panic button και στην αυστηροποίηση της ποινικής μεταχείρισης των δραστών, η οποία - όσο αναγκαία κι αν είναι - από μόνη της δεν αρκεί.

«ΑΤΟΜΙΚΟΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΜΟΣ» Ατομικό μενού ελευθεριών από τον μπουφέ της αντίδρασης

 

 

Της Στέλας Παπαοικονόμου*

 

Λίγο καιρό πριν, ο πρώην υπουργός Εργασίας της ΝΔ δήλωνε πως η δουλειά σε 2 εργοδότες επί 13 ώρες είναι ατομικό δικαίωμα κάθε εργαζόμενου, το οποίο η κυβέρνηση με τις ευλογίες της ΕΕ επιτέλους αναγνωρίζει! Η δήλωση εξόργισε, θεωρήθηκε κυνική και απαράδεκτη.

Αλλά γιατί δεν έχει δίκιο ο υπουργός;

Αποκλείεται ένας εργαζόμενος να θέλει να πιάσει δεύτερη δουλειά, μάλιστα να κάνει ό,τι μπορεί για να το καταφέρει; Και αν ο εργαζόμενος θέλει, τότε γιατί η ρύθμιση της κυβέρνησης να μην θεωρηθεί «θέσπιση ατομικού δικαιώματος»;

Η προώθηση αντεργατικών και αντιδραστικών εξελίξεων υπό τον μανδύα των «ατομικών δικαιωμάτων» και των «ελεύθερων επιλογών» των εργαζομένων δεν είναι καινούργια. Σήμερα ωστόσο βρισκόμαστε μπροστά σε μια αναβαθμισμένη και επιθετική παρέμβαση αστικών επιτελείων, οργανισμών, θεσμών, με όπλο και διάφορες μεταμοντέρνες θεωρίες, ώστε να επιβληθούν οι ανάγκες και οι στοχεύσεις του κεφαλαίου με τη μορφή «ατομικών δικαιωμάτων» και «προοδευτικών» διεκδικήσεων των ίδιων των εργαζομένων και της νεολαίας.