Τα
“νέα” κοινωνικά κινήματα που έχουν ταυτιστεί θεωρητικά και πολιτικά με
τη ανάδειξη μιας σειράς ατομικών κοινωνικών δικαιωμάτων, που πρόδηλα
καταπατούνται από το καπιταλιστικό κράτος, αποτέλεσαν γόνιμο πεδίο ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ, που
πλείστες των περιπτώσεων πριν αποκτήσει την «αστική πολιτική
σοβαρότητα» που τώρα τον διακρίνει, τα ανέδειξε ως την πρωταρχική
κοινωνική και πολιτική αντίθεση του αστικού καθεστώτος οικοδομώντας στην
βάση αυτής, το πολιτικό προφίλ του προσεταιριζόμενος παράλληλα πολιτικές συλλογικότητες από τις οποίες απαλλάχθηκε, όταν πια δεν τις χρειαζόταν, προκειμένου να αναλάβει την διαχείριση της πολιτικής εξουσίας.
γράφει ο Χρήστος Μιάμης*
Διόλου τυχαία εξέλιξη, καθώς η ανάδειξη των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων με πολυδιασπασμένο και κατακερματισμένο τρόπο, αποτελεί την οικεία τακτική κάθε σοσιαλδημοκρατίας που θέλει να αποφύγει οποιαδήποτε ακόμη και λεκτική αναφορικά στα εργατικά δικαιώματα, όπως και κάθε ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα που συγκροτείται γύρω από την κεφαλαιώδη αντίθεση κεφάλαιο-εργασία, εκ της οποίας άλλωστε απορρέει , και η καταπάτηση του συνόλου των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών στα πλαίσια της καπιταλιστικής δημοκρατίας.