Από την καταγγελία του σοσιαλισμού, στην υπεράσπισή του

 

Σαν σήμερα, πριν από δέκα ακριβώς χρόνια, πέθαινε ο Αλεξάντερ Ζινόβιεφ (που δεν πρέπει να συγχέεται με το Γκριγκόρι Ζινόβιεφ), με την εντυπωσιακή και πολυκύμαντη πολιτική διαδρομή. Ποιος ήταν όμως ο Α. Ζινόβιεφ;

Ένας από τους πιο γνωστούς σύγχρονους Ρώσους συγγραφείς, κοινωνιολόγους, μαθηματικούς και φιλοσόφους. Ο “δρόμος” της ζωής του κινήθηκε από την απόρριψη του σοβιετικού συστήματος και τη διαγραφή του από το ΚΚΣΕ το 1976 και τη φυγή του από την ΕΣΣΔ το 1978, έως την πλήρη αναστροφή των απόψεων του, μετά από μια εικοσαετία, κάτι που στην καπιταλιστική Ρωσία τον κατέταξε μεταξύ των φανατικότερων οπαδών του σοβιετικού συστήματος, στο χώρο της ρωσικής διανόησης. Είναι ίσως ο μόνος από τους επιφανείς σοβιετικούς “αντιφρονούντες” της περιόδου του “ψυχρού πολέμου” που μετάνιωσε πλήρως για την αντισοβιετική στάση του και μάλιστα ζήτησε επίσημα συγνώμη για αυτήν από το ρωσικό λαό. 

  Ασφαλιστικό: Μας είπαν ψέματα πολλά

Γράφει ο Cogito ergo sum //Στο Ατέχνως

Σιούφας, Σπράος, Γιαννίτσης, Ρέππας, Πετραλιά, Λοβέρδος… Ολόκληρος συρφετός από κάλφες που γίνανε μάστορες στην πλάτη την δική μας. Για το καλό μας, βέβαια! Γιατί εμείς οι ρεμπεσκέδες φταίμε που ο διάολος πήρε και σήκωσε τα ασφαλιστικά μας ταμεία. Εμείς τα κάναμε σκατά κι αυτοί θυσιάστηκαν για να μας σώσουν. Αυτό ήταν το βασικό σημείο συμφωνίας όλων τους, πασόκων και νεοδημοκρατών.

Και τώρα… Κατρούγκαλος. Αυτός διαφοροποιείται ελαφρώς, καθ’ ότι αριστερός (ή, μάλλον, κομμουνιστής, κατά δήλωσή του). Ο Κατρούγκαλος αποφεύγει να μας πει κατάμουτρα ότι εμείς φταίμε αλλά αποφεύγει και να μας πει ποιος φταίει. 

Διότι, διάβολε, κάποιος πρέπει να φταίει! Εν πάση περιπτώσει, κι αυτός θυσιάζεται για να μας σώσει. Και, βεβαίως, συμφωνεί προς τους προηγούμενους ότι το κόστος αυτής της σωτηρίας θα το πληρώσουμε εμείς. Είτε φταίμε είτε όχι.

Αυτά είναι γνωστά και δεν με πολυδαιμονίζουν. Εκείνο που με δαιμονίζει είναι να ακούω πολλούς γύρω μου να συμφωνούν με τους παραπάνω «σωτήρες». Θα μου πείτε ότι το πόπολο «φτιάχνεται» χάρη στην προπαγάνδα των ΜΜΕ. Ε, αρκετά! Κάποια στιγμή πρέπει να ξυπνήσει κι αυτό το πόπολο, επί τέλους!

Μας είπαν ότι το σύστημα θέλει διόρθωση γιατί είναι άδικο. Δεν μπορεί -λένε- άλλος να παίρνει σύνταξη 1.500 ευρώ κι άλλος 400. Άντε να συμφωνήσουμε μαζί τους. Γιατί, όμως, η εξάλειψη των ανισοτήτων πρέπει να γίνει με εξίσωση προς τα κάτω; Αν κάποιοι εργαζόμενοι κατάφεραν με τους αγώνες τους να πετύχουν κάτι παραπάνω, το δίκαιο είναι να επεκταθεί το κατακτημένο δικαίωμα και στους άλλους εργαζόμενους, όχι να καταργηθεί κι απ’ αυτούς που το κατέκτησαν. 

Δικαιοσύνη, λοιπόν, είναι να ανεβεί η σύνταξη των 400 στα 1.500 κι όχι να καταποντιστούν όλες οι συντάξεις σε επίπεδα χαρτζηλικιού.