«Στέκομαι δίπλα στην Παλαιστίνη»

 

Η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό εκφράστηκε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου

 

Ο Μπ. Ράσελ με παλαιστινιακή μαντήλα κατά τη διάρκεια της βράβευσής του

«Τι πρέπει να συμβεί για να σταθεί η Μπερλινάλε ενάντια στη γενοκτονία; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ζητήσει κανείς κατάπαυση του πυρός;», ανάφεραν σε ανάρτησή τους εργαζόμενοι του Φεστιβάλ Βερολίνου, που ολοκληρώθηκε την περασμένη Κυριακή, καταγγέλλοντας και με αυτόν τον τρόπο την άρνηση του Φεστιβάλ να υποστηρίξει το δίκιο του λαού της Παλαιστίνης.

Παρά την επίσημη άρνηση του Φεστιβάλ να πάρει θέση, ακολουθώντας την πολιτική των «ίσων αποστάσεων» που εκφράστηκε με τα λόγια της γενικής διευθύντριας του φεστιβάλ Μαριέτε Ρίσενμπεεκ, που «απαίτησε» από τη Χαμάς «να απελευθερώσει τους ομήρους» ζητώντας παράλληλα από το Ισραήλ «να κάνει ό,τι είναι δυνατό για να σώσει τον άμαχο πληθυσμό στη Λωρίδα της Γάζας», δεν ήταν λίγοι οι καλλιτέχνες που τάχθηκαν με το πλευρό του δίκιου.

Η λέξη «Παλαιστίνη» ακούστηκε τόσο από τη μεγάλη νικήτρια του φεστιβάλ Mατί Ντιοπ, η οποία κέρδισε τη Χρυσή Αρκτο για την ταινία της «Dahomey»,«μακάρι να μπορούσα να σας μιλήσω κατευθείαν από την καρδιά. Τα Αγγλικά μου δεν είναι τόσο καλά και θα έχανα τα λόγια μου. Οπότε θα σας διαβάσω κάτι που έγραψα στο αεροπλάνο. Στέκομαι δίπλα στους ανθρώπους της Σενεγάλης στον αγώνα τους για δικαιοσύνη και ελευθερία. Στέκομαι δίπλα στην Παλαιστίνη...», αλλά και τον Μπεν Ράσελ, που παρέλαβε το βραβείο για την καλύτερη ταινία («Direct Action») στο τμήμα Encounters, φορώντας παλαιστινιακή μαντήλα. «Φοράω την καφίγια, για να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στον λαό της Παλαιστίνης, για να ακουστεί η φωνή μας, ώστε να σταματήσει ο πόλεμος και η γενοκτονία. Είναι ιδιαίτερα προφανές ότι το ζήτημα είναι αναγκαστικά πολιτικό και ο κινηματογράφος είναι πολιτική πράξη».

Δεν θάβεται!

 

Ούτε μονόστηλο δεν έβαλαν στην πλειοψηφία τους οι εφημερίδες κάθε απόχρωσης το περασμένο Σαββατοκύριακο - όπως και χτες Δευτέρα - για την αυριανή μεγάλη πανεργατική απεργία. Στην καλύτερη περίπτωση και σε μια προσπάθεια να υποβαθμίσουν το μεγάλο απεργιακό μέτωπο, γράφουν γενικά για μια απεργία της ΑΔΕΔΥ, «με αφορμή τον ένα χρόνο από το δυστύχημα στα Τέμπη». Σαν να έχει πέσει «σύρμα», με «μια φωνή» όλα τα αστικά ΜΜΕ αποκρύπτουν το γεγονός ότι για πρώτη φορά συντονίζονται 35 Εργατικά Κέντρα σε όλη τη χώρα με τις απεργιακές αποφάσεις τους, όπως και εκατοντάδες σωματεία και Ομοσπονδίες από τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, που αύριο καλούν στην πανεργατική πανελλαδική απεργία. Αποκρύπτουν και τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, με αιτήματα για το εισόδημα, για μέτρα προστασίας, υποδομές κ.ο.κ. διεκδικώντας παράλληλα να πέσει άπλετο φως στο έγκλημα των Τεμπών, να τιμωρηθούν οι ένοχοι και να αποκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες, που αφετηρία τους είναι η ίδια πολιτική που τσακίζει δικαιώματα και ανάγκες του λαού στο όνομα του κέρδους. Μάταιη όμως η προσπάθεια να «θαφτεί» η αυριανή μεγάλη πανελλαδική απεργιακή κινητοποίηση. Την απάντηση θα δώσουν οι χιλιάδες απεργοί και οι μαζικές διαδηλώσεις που προγραμματίζονται σε πάνω από 60 πόλεις, από τον Εβρο ως την Κρήτη.

Οποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει

Από τη μία οι αγρότες, οι φοιτητές, οι υγειονομικοί, οι εργαζόμενοι στον σιδηρόδρομο, στα αεροδρόμια, στα λιμάνια, στα πλοία, παντού, οργανώνονται και δηλώνουν τη συμμετοχή τους στην απεργία της 28ης Φλεβάρη και στις συγκεντρώσεις που θα λάβουν χώρα σε όλη τη χώρα ενάντια στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), που γεννά χαμηλούς μισθούς, φτώχεια, ανέχεια. Από την άλλη έχουμε ένα αντιιμπεριαλιστικό - αντιπολεμικό κίνημα που γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα στη χώρα, δημιουργεί πονοκεφάλους στην κυβέρνηση και στα λοιπά αστικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ). Διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις, οργανωμένες φωνές από σωματεία και φορείς.

Η δυναμική αντίθεση του ελληνικού λαού στην απόφαση της κυβέρνησης της ΝΔ, με τη σύμφωνη γνώμη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, για αποστολή ελληνικής φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα, χιλιάδες μίλια μακριά από τα σύνορα της χώρας μας, δεν περνάει απαρατήρητη από την κυβέρνηση.

Η αντίθεση του ελληνικού λαού περιλαμβάνει και την παραχώρηση του στρατηγείου της Λάρισας για το στήσιμο του κέντρου επιχειρήσεων της πολεμικής επιχείρησης «EUNAVFOR Aspides», της μεγαλύτερης πολεμικής επιχείρησης που σχεδιάστηκε ποτέ από την ΕΕ. Δεν περνάει απαρατήρητη ούτε και η αντίθεση των ίδιων των στελεχών και των οπλιτών θητείας των Ενόπλων Δυνάμεων. Παραιτήσεις, σχόλια, συζητήσεις, αρθρογραφία. Ακόμα και πολλοί που αναγκαστικά συμβιβάζονται, δεν σημαίνει ότι συμφωνούν!

Ζοφερός κύκλος

 

Φωτό αρχείου

 

Σαν χτες, πριν από τέσσερα χρόνια, άνοιξε ο ζοφερός κύκλος της πανδημίας στη χώρα μας. Ακολούθησαν δύο χρόνια με πρωτόγνωρες για τον λαό καταστάσεις και με προσωρινό απολογισμό (αφού συνεχίζουν να καταγράφονται θύματα ακόμα και σήμερα) περίπου 35.000 νεκρούς.

Μετά από τέσσερα χρόνια, ο κορονοϊός που προκάλεσε την COVID-19 δεν απειλεί το ίδιο τη ζωή του λαού, αλλά είναι βέβαιο ότι καραδοκούν νέες απειλές για την υγεία του. Γι' αυτό και δεν επιτρέπεται καμιά υποτίμηση ή εφησυχασμός.

Το ίδιο βέβαιο είναι ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα προς το καλύτερο στα δημόσια συστήματα Υγείας, που βρέθηκαν εντελώς ανέτοιμα και ανεπαρκή απέναντι στον κορονοϊό, εξαιτίας της πολιτικής της υποχρηματοδότησης, της υποστελέχωσης, της εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης της Υγείας, που αποτελεί ...πανδημία διαρκείας στον καπιταλισμό.

Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει: Ενώ θα έπρεπε να ενισχυθούν άμεσα με τις αναγκαίες υποδομές και το προσωπικό, η κυβέρνηση χτίζει το «νέο ΕΣΥ» με τα ...μπάζα που προκάλεσε η κατάρρευση του προηγούμενου μέσα στην πανδημία.

«Τέμπη» δεν έχει μόνο η Ελλάδα

Στις 7 Φλεβάρη 2023 ολοκληρώθηκε στην Ισπανία μια μεγάλη δίκη, για το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα που είχε γίνει στη χώρα 10 χρόνια πριν, στις 24 Ιούλη 2013. Η αμαξοστοιχία υψηλής ταχύτητας Alvia 04155 από τη Μαδρίτη προς το Φερόλ, τέσσερα χιλιόμετρα πριν φτάσει στον σταθμό του Σαντιάγο ντε Κομποστέλα, εκτροχιάστηκε σε μια στροφή. Τα 13 βαγόνια της βγήκαν εκτός πορείας και τουλάχιστον τρία έπιασαν φωτιά, ενώ ορισμένα από αυτά έφτασαν μέχρι και 15 μέτρα μακριά από τις γραμμές και προσέκρουσαν σε έναν τσιμεντένιο τοίχο αντιστήριξης. Από τους 218 επιβάτες του τρένου έχασαν τη ζωή τους οι 79 ενώ 143 τραυματίστηκαν. Ηταν η χειρότερη σιδηροδρομική καταστροφή στην Ισπανία από το 1972.

Το ίδιο το δυστύχημα καθώς και η πορεία των ερευνών στη συνέχεια προκαλούν θλιβερούς παραλληλισμούς με την προσπάθεια που γίνεται και στην Ελλάδα να συγκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες και να μην καταλογιστούν οι πολιτικές και άλλες ευθύνες για το έγκλημα στα Τέμπη. Η Επιτροπή Διερεύνησης Σιδηροδρομικών Ατυχημάτων, η οποία υπάγεται στο υπουργείο Μεταφορών της Ισπανίας, κατέληξε ότι το δυστύχημα προκλήθηκε από υπερβολική ταχύτητα, την ώρα που ο οδηγός της αμαξοστοιχίας μιλούσε στο κινητό του τηλέφωνο. Ο μηχανοδηγός παραδέχτηκε από την αρχή ότι πήγαινε πολύ γρήγορα όταν συνέβη το δυστύχημα και δεν άργησε να μετατραπεί σε εξιλαστήριο θύμα, στο όνομα του «ανθρώπινου λάθους».