Christopher Thomond
|
Θεριεύει στη Βρετανία ο «ιός» των συμβολαίων μηδενικών ωρών εργασίας (zero hours contracts),
μετατρέποντας σε εφιάλτη τη ζωή πολλών εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων
όχι μόνον στις αλυσίδες ταχυφαγείων των «McDonald's» και στα σούπερ
μάρκετ της «Tesco», στις αλυσίδες πολυ-κινηματογράφων «Cineworld», στα
πανδοχεία και στα γηροκομεία, αλλά και στα πανεπιστήμια, στα σχολεία,
στα νοσοκομεία, σε κέντρα υγείας, σε ηλεκτρονικά και «κλασικά» Μέσα
Ενημέρωσης, εξασφαλίζοντας φτώχεια, αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Πλέον,
ελάχιστοι εργασιακοί χώροι έχουν μείνει στη Βρετανία απρόσβλητοι από τον
«ιό» των συμβολαίων μηδενικών ωρών, που είναι γέννημα-θρέμμα του βαθιά
εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος και όχι προφανώς των
μνημονίων, τα οποία ουδέποτε επιβλήθηκαν στη «Γηραιά Αλβιόνα». Δεν
χρειαζόταν άλλωστε...
Οι αστικές κυβερνήσεις «Συντηρητικών» και
«Εργατικών», που εναλλάσσονται στην εξουσία, εκπροσωπώντας το ντόπιο
μεγάλο κεφάλαιο, είχαν φροντίσει μία δεκαετία πριν το ξέσπασμα της
κρίσης του 2008 να «κουρεύουν» σύριζα τα εργασιακά δικαιώματα,
θεσπίζοντας με νόμο τα συμβόλαια μηδενικών ωρών εργασίας το 1998 επί πρωθυπουργίας του «Εργατικού» Τόνι Μπλερ.
Συμβόλαια που υποχρεώνουν τον εργαζόμενο να είναι διαθέσιμος
οποτεδήποτε και για όσο θελήσει ο εργοδότης, δίχως ο τελευταίος να του
εγγυάται ούτε καν το ελάχιστο βδομαδιάτικο των περίπου 480 στερλίνων.
Ούτε καν μία ώρα εργασίας τη βδομάδα.
Τότε τα είχαν λανσάρει σαν
«ευέλικτο» σχήμα που θα διευκόλυνε τάχα ειδικές κατηγορίες του εργατικού
δυναμικού όπως οι νεοεισερχόμενοι στην παραγωγική διαδικασία, οι
μητέρες, οι συνταξιούχοι. Τώρα τα προβάλλουν σαν «ιδανικά» για
«ανεξάρτητους» εργάτες ή «αυτοαπασχολούμενους», που μπορούν να διαθέσουν
την εργατική τους δύναμη δίχως οι εργοδότες να «περιορίζονται» από
παραδοσιακά στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα που εξασφάλιζαν οκτάωρο,
βασικό μισθό, επιδόματα και πληρωμένες άδειες.
Ομως, τα τελευταία
στοιχεία του βρετανικού οργανισμού στατιστικών μελετών, όπως
ανακοινώθηκαν πριν περίπου ένα 15ήμερο είναι αμείλικτα. Το 2008, μία δεκαετία από τη θέσπιση των συμβολαίων μηδενικών ωρών, περίπου 143.000 εργαζόμενοι είχαν υπογράψει συμβόλαια τέτοιου είδους. Το 2012 έγιναν 208.000. Το Γενάρη του 2014, οι εργαζόμενοι αυτοί ξεπερνούσαν επίσημα τους 1.400.000 (περίπου το 5% του εργατικού δυναμικού), ενώ, σύμφωνα με κάποια συνδικάτα, ανεπίσημα μπορεί να φθάνουν και τα 5.500.000!
Οπως
διαπιστώνει κανείς, η έστω και αναιμική καπιταλιστική «ανάπτυξη» όχι
μόνο δεν έφερε υποχώρηση στην ανεργία, την απορρύθμιση των εργασιακών
σχέσεων και τη δραματική συρρίκνωση των εργατικών δικαιωμάτων, αλλά
θέριεψε, πολλαπλασιάζοντας επικίνδυνα τα απάνθρωπα συμβόλαια μηδενικών
ωρών, αφού έδωσαν το «ελεύθερο» στους εργοδότες να «βουλώνουν» τρύπες
στις επιχειρήσεις τους ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους με κάθε τρόπο.
Και όλα αυτά στην κραταιά μεγάλη Βρετανία, που δεν έχει ευρώ και μνημόνια με τρόικες.
