Βουλιμία

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ • 10 Αυγουστου 2016

Βουλιμία

 Μάζευαν κι άρπαζαν, μα δε χόρταιναν ποτέ. Διαρκώς ζητούσαν κι άλλο. Στο τραπέζι χιλιάδες πιάτα με τα πιο νόστιμα φαγητά, κι όμως, μόνο που τα κοίταζες, σ’ έπιανε το στομάχι σου. Κρέατα, ψάρια, σάλτσες, ζυμαρικά, λίπη, όσπρια, λαχανικά, μπαχαρικά, παγωτά, όλα ανακατεμένα. Κάθε λίγο και λιγάκι, έκαναν τις πιο απίθανες παραγγελίες. Τελείωνε το ένα γεύμα και καλούσαν το γκαρσόνι, για να τους φέρει το επόμενο.

  

Το υπηρετικό προσωπικό, κάθε βράδυ, έβαζε τ’ αποφάγια και τα κόκαλα σε μαύρες σακούλες σκουπιδιών. Το πρωί τις άδειαζαν και μοίραζαν τα «προϊόντα» σε ειδικές συσκευασίες, με διαφορετικές ετικέτες. Ηταν έτοιμα να πουληθούν. Είχαν στήσει, μάλιστα, κι έναν ολόκληρο μηχανισμό διαφήμισης για τ’ αποφάγια τους!

  

Ενίοτε, διοργάνωναν φανταχτερές εκδηλώσεις, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση και τα απαραίτητα χαμόγελα. Οι κυρίες των κυρίων «χάριζαν» μικρές ποσότητες στους πολύ ταλαιπωρημένους. «Δάκρυζαν» για τον άδικο τούτο κόσμο. Αργότερα, γυρνούσαν στο τραπέζι, αφιέρωναν (για… ποικιλία) λίγα λεπτά στις «περιπέτειες των δυστυχισμένων» κι άρχιζαν το επόμενο φαγοπότι.

  

Οι συμμετέχοντες στο τραπέζι δεν είχαν σταθερό αριθμό. Τρωγοπίναν, αντάλλασσαν φιλοφρονήσεις και μαχαιριές, το ίδιο μαχαίρι για το φαγητό, το ίδιο για τις μαχαιριές. Δεν είχαν κανένα, απολύτως, πρόβλημα να το χρησιμοποιούν και για τις δυο «δουλειές». Τα τραύματα, για ορισμένους, ήταν ανεπανόρθωτα κι έχαναν τη θέση τους.

Αποπροσανατολιστική προπαγάνδα

 

 

«Καμιά ανοχή στη φοροδιαφυγή», είναι το τελευταίο κυβερνητικό σλόγκαν, που συνοδεύεται από τους πανηγυρισμούς της «επιτυχίας» στην εξάρθρωση του κυκλώματος με τα POS, τα μηχανάκια πληρωμής με τραπεζικές κάρτες, που έστελναν τις εισπράξεις επιχειρήσεων στον τομέα υπηρεσιών και λιανεμπορίου κατευθείαν στο εξωτερικό, άρα δεν πλήρωναν ΦΠΑ και φόρο εισοδήματος.

Πρωτοσέλιδο στην «Αυγή», κύριο άρθρο στην ίδια εφημερίδα, και μάλιστα με βαρύγδουπες εκφράσεις, όπως, «αποδεικνύεται ότι υπάρχει ένα ισχυρό κομμάτι επιχειρηματιών (στη συγκεκριμένη περίπτωση κυρίως στον χώρο του τουρισμού) που θέλει να κερδοσκοπεί αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα έχει στο σύνολο της κοινωνίας (...) Κάποιοι επιχειρηματίες δρουν εις βάρος του κοινωνικού συνόλου (...) Δεν μπορείς να είσαι και με τον φοροφυγά και με την κοινωνία (...) Να λες ότι θέλεις την ευημερία της κοινωνίας (...) Τα χρήματα από τη φοροδιαφυγή είναι χρήματα που έχουν βγει από το κοινωνικό σύνολο και πρέπει να ξαναγυρίσουν στην κοινωνία μέσα από ένα σχέδιο αναδιανομής».

Αυτή η προπαγανδιστική τακτική της κυβέρνησης δεν είναι ούτε καινούργια ούτε αθώα. Πασχίζει να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που στενάζουν χρόνια τώρα από την πολιτική που έχει αναγάγει την πολύμορφη φοροληστεία τους σε έναν από τους βασικούς μοχλούς ενίσχυσης των κρατικών ταμείων για την πριμοδότηση του κεφαλαίου.

«Βέλτιστη πρακτική» για ποιον;

Τη δέσμευση της κυβέρνησης να υιοθετήσει τις «βέλτιστες πρακτικές» στην αγορά εργασίας αλλά και στη συνδικαλιστική δράση υπενθύμισε πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Εργασίας σε απάντηση που έδωσε σε Ερώτηση στη Βουλή.Μιας και η κοινωνία που ζούμε είναι ταξική μπαίνει το ερώτημα «βέλτιστη πρακτική για ποιον;». Η απάντηση είναι σχεδόν προφανής: «Για τους κεφαλαιοκράτες». 

Ο,τι υπηρετεί τα συμφέροντά τους είναι ενάντια στα συμφέροντα της εργατικής τάξης, γιατί το κέρδος τους αντικειμενικά βγαίνει μέσα από την εκμετάλλευσή της, από την εργατική της δύναμη. Ο κεφαλαιοκράτης τρέφεται από την ολοένα και μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης, την ολοένα και μεγαλύτερη κλοπή του πλούτου που παράγει η εργατική τάξη, γεγονός που την οδηγεί στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην ανεργία.

Γι' αυτό «βέλτιστη πρακτική» σημαίνει κυριαρχία των ευέλικτων και προσωρινών μορφών απασχόλησης, ωράρια - λάστιχο, ψίχουλα για μισθό, εργάτες έρμαια των αναγκών του κεφαλαίου, ανακύκλωση της ανεργίας, χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και της συνδικαλιστικής δράσης.

Αντιθέτως, η «βέλτιστη πρακτική» για την εργατική τάξη είναι να οργανωθεί στα ταξικά συνδικάτα, να διεκδικήσει ικανοποίηση των αναγκών της, με τους ταξικούς αγώνες, να τραβήξει σε συμμαχία τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα σε αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, γιατί δεν μπορείς ούτε να εξανθρωπίσεις ούτε να βελτιώσεις την καπιταλιστική βαρβαρότητα.