ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα τους συνταξιούχους

Το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ εξέδωσε το εξής σχόλιο για την αντιπαράθεση σχετικά με τις συντάξεις:

«ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα τους συνταξιούχους. Αφού έχουν ψηφίσει εναλλάξ ένα σωρό μειώσεις στις συντάξεις, αφού εξαφάνισαν τις επικουρικές συντάξεις και τα επιδόματα, αφού ανοίγουν το δρόμο -με το νόμο Κατρούγκαλου και το σχέδιο Μητσοτάκη- στις ιδιωτικές εταιρείες, εμφανίζονται τώρα ως υποστηρικτές των συνταξιούχων, επειδή δήθεν διαπραγματεύονται να μη χάσουν κι άλλα.

Για τους συνταξιούχους, αλλά και τους σημερινούς εργαζόμενους, δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα πίσω από το αίτημα για αυξήσεις στις συντάξεις και επιστροφή όσων έχασαν αυτά τα χρόνια και αυτό μπορούν να το επιβάλουν οι ίδιοι με τον αγώνα τους».

Το όραμα του Κούλη εφιάλτης για δασκάλους γονείς & μαθητές!

Κυριάκος Μητσοτάκης στη Δ.Ε.Θ.:

«Η Παιδεία μας έχει ανάγκη από πιο αυτόνομα και δημιουργικά σχολεία. Με πολύ μεγαλύτερη ελευθερία στην οργάνωση, τη διαχείριση πόρων, την επιλογή διδακτικού προσωπικού, την κατάρτιση προγράμματος σπουδών.

Να ξεφύγουμε επιτέλους από την τυραννία του ωρολόγιου προγράμματος. Με αξιολόγηση παντού, αλλά κυρίως με νέα αντικείμενα που θα διδάσκουν προγραμματισμό, τη γλώσσα του μέλλοντος, ήδη από το δημοτικό».

 Ας δούμε τη σημαίνουν στην πράξη τα όσα είπε ο κ. Μητσοτάκης.

Δούλευε πεθαίνοντας ή πέθανε δουλεύοντας;

Στην αρχή παραξενεύτηκα. Άλλωστε, ο καθένας θα παραξενευόταν αν βολτάριζε στο διαδίκτυο και έβλεπε ότι υπάρχει ιστότοπος με τίτλο "Dying to Work". Αναρωτήθηκα αν αυτός ο τίτλος σήμαινε "πεθαίνοντας στην δουλειά", εννοώντας εξαντλητική κόπωση από πολύωρη και σκληρή δουλειά ή "πεθαίνοντας να δουλέψω", εννοώντας απεγνωσμένη πλην μάταιη προσπάθεια ανεύρεσης εργασίας. Μήπως, όμως, ήταν απλώς ένας ιστότοπος αφιερωμένος στους αμέτρητους εργαζόμενους που χάνουν την ζωή τους εξ αιτίας εργατικών ατυχημάτων; Επισκέφθηκα τον εν λόγω ιστότοπο για να λύσω την απορία μου και σύντομα διαπίστωσα ότι οι αρχικές μου υποθέσεις ήσαν εκτός τόπου. Ο τίτλος εννοούσε αυτό ακριβώς που έλεγε: να πεθαίνεις -κανονικά και όχι μεταφορικά- ενώ δουλεύεις.

Το "Dying to Work" είναι μια εκστρατεία, η οποία ξεκίνησε στο Ηνωμένο Βασίλειο και έχει ως σκοπό να υπερασπιστεί το δικαίωμα των ανθρώπων που πάσχουν από αναπηρία ή σοβαρή ασθένεια και έχουν μικρό προσδόκιμο ζωής, να συνεχίσουν να δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν. Σύμφωνα με τον ιστότοπο, αυτή η εκστρατεία έχει στόχο "να διεκδικήσει πρόσθετη προστασία τής εργασίας όσων εργαζομένων πάσχουν από ασθένειες σε τελικό στάδιο, απέναντι στους άκαρδους εργοδότες οι οποίοι αξιοποιούν παραθυράκια των νόμων προκειμένου να ξεφορτωθούν όσους πεθαίνουν λόγω της αρρώστειας τους". Η εκστρατεία γίνεται επειδή "κάθε ασθενής που βρίσκεται σε τελικό στάδιο έχει το δικαίωμα να επιλέξει πώς να περάσει τους τελευταίους μήνες της ζωής του".

Οι άνθρωποι της Rolls-Royce και των Lloyds υπέγραψαν την διακήρυξη της "Dying to Work" και
ποζάρουν ευτυχείς, αποδεικνύοντας ότι οι εταιρείες τους σκέφτονται πρώτα τους εργαζομένους τους.

Μνημονιακή «δικαίωση»

Στην αρχή «έφταιγαν» οι «λανθασμένοι συντελεστές» του ΔΝΤ, που έφεραν «υπερβολικά μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής». Μετά ήταν οι «εμμονές» συγκεκριμένων παραγόντων της τρόικας/κουαρτέτου. Κοντά στους παραπάνω, «έφταιγαν» οι τεχνοκράτες και τα «golden boys» των τραπεζών, η «κακή» Γερμανία, που δεν άκουγε την ...«καλή» Γαλλία και πάει λέγοντας. Ολα τα παραπάνω, κι άλλα τόσα, παρουσιάζονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ, πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση, ως οι «αιτίες» για τα μνημόνια, πασπαλισμένες πάντα με ολίγoν από διαφθορά. Διαχρονικά προσπαθούσε να κρύψει πίσω απ' όλα αυτά την ουσία των μνημονίων, το γεγονός δηλαδή ότι πρόκειται για αναδιαρθρώσεις που αποτελούσαν πάγιες αξιώσεις της μεγαλοεργοδοσίας. Γι' αυτό, τόσο εύκολα οι «αντιμνημονιακοί» γίνονταν «μνημονιακοί» και τούμπαλιν. Κάνοντας, λοιπόν, «ταμείο» από τα τελευταία χρόνια, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από βερμπαλισμούς, ποτέ δεν αμφισβήτησε την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, που βρίσκονται στον πυρήνα της πολιτικής των μνημονίων. Κάπως έτσι φτάσαμε στη ΣΥΡΙΖΑίικη δικαίωση των μνημονίων, με την κυβέρνηση να δίνει όρκους πίστης στις δεσμεύσεις και τους στόχους των προγραμμάτων, να λέει ότι «το τέλος τους είναι τομή σε σχέση με το παρελθόν και όχι επιστροφή σε αυτό...», κι επομένως οι κατακτήσεις που ξηλώθηκαν είναι «περασμένα ξεχασμένα». Κάπως έτσι επιβεβαιώνεται όμως και ότι δεν υπάρχει καμιά επιστροφή απωλειών δίχως ξήλωμα όλου του μνημονιακού οπλοστασίου. Δίχως πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, σε σύγκρουση με τον σημερινό δρόμο ανάπτυξης, που «τρέφεται» από την αντιλαϊκή πολιτική, με ή χωρίς μνημόνια.

Πορτοσάλτε και… ευαίσθητο ΚΙΣ (Όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα)

Πορτοσάλτε και… ευαίσθητοΚΙΣ (Όμοιος τον όμοιο κι η κοπριά στα λάχανα)

Από herko στο Σεπ 17, 2018 Απόψεις

 

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Ξεχείλισε η αγνοούμενη ευαισθησία του Κεντρικού Ισραηλίτικου Συμβουλίου, σχετικά με το απαύγασμα της εξελικτικότητας Πορτοσάλτε.

Τα συνθήματα στους τοίχους έγραφαν:

«Άρη Εβραίε free Gaza» και «Πορτοσάλτε Εβραίε free Gaza». 

ΘΕΣΜΟΙ ΓΙΑ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ

Ανάμεσα στις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στα εγκαίνια της ΔΕΘ περιλαμβάνονταν και η δέσμευση για καταβολή των αναδρομικών, από το 2012, σε μισθούς και συντάξεις σε ένστολους, δικαστικούς, πανεπιστημιακούς σε συμμόρφωση με δικαστικές αποφάσεις που έκριναν αντισυνταγματικές τις περικοπές σ’ αυτές.

 

        Και πραγματικά παρουσιάζει ενδιαφέρον η σύνδεση των συγκεκριμένων θεσμικών μορφών στο αστικό κράτος σ’ αυτήν την εξαγγελία.  Θεσμοί που λειτουργούν κατασταλτικά, όπως στρατός και αστυνομία, αλλά κι αυτοί που εξασφαλίζουν την ιδεολογική «ηγεμονία» της αστικής εξουσίας όπως το πανεπιστήμιο και το δικαστικό σώμα,  πριμοδοτούνται οικονομικά από το κράτος με τη μορφή αναδρομικών που οι ίδιοι οι δικαστικοί έκριναν πως όφειλαν να τους επιστραφούν σε διαφοροποίηση από άλλες κοινωνικές ομάδες. Δηλ. για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πως οι οικονομικές επιλογές και οι φαινομενικές αντιφάσεις τους τελούν πάντοτε υπό τον έλεγχο των παρεμβάσεων της αστικής τάξης.  Αυτοί οι θεσμοί είναι καθοριστικοί για τη μορφή και ένταση των ταξικών αγώνων,  γιατί δεν είναι μόνον πως μέσω αυτών εκφοβίζει, απειλεί κι επιβάλλεται το αστικό κράτος, αλλά κυρίως γιατί είναι το μέσον για να προσεγγίζει τη συνείδηση των μαζών ώστε να εσωτερικεύσουν τους αστικούς κανόνες της πολιτικής δράσης.